PARROQUIA DE VICINTE. (OUTEIRO DE REI)

 Esta e a 6ª ruta que fago en Outeiro de Rei, na comarca de Lugo. As anteriores estaban homologadas pero esta planifiqueina eu e saeu perfecta.

Outeiro de Rei é un enorme concello formado nada menos que por 27 parroquias, hoxe fun coñecer unha delas, a de Santa Mª de Vicinte, que ten elementos importantes para ver, ademais de ser moi fácil xa que este concello está integrado na Terra Cha polo que pouco desnivel tiven que salvar.

Características da ruta:

Lonxitude: 8,5 km.

Dificultade: fácil

Ruta circular sen sinalizar. Necesario seguir un un percorrido xa grabado. O meu en WIKILOC

Descripción da ruta:

Empecei e finalicei esta ruta na Capela de Nosa Señora do Rosario que pertence ao lugar de Bravos dentro da parroquia de Vicinte pola que transcorre case toda esta ruta.

Foi igrexa parroquial ata que Bravos deixou de ser parroquia no 1890. Está construida en pedra de cantaría e foi obxecto de varias reformas.

Capela de Nosa Señora do Rosario

Unha vista lateral da capela.

Capela de Nosa Señora do Rosario

No lado sur hai unha porta cun arco de medio punto e un tímpano decorado onde hai unha inscripción que di  "me hizo el arcediano Juan...en el año del Señor 1412" Tamén conserva nos muros laterais uns canzorros moi desgastados polo tempo.

Pegado á capela hai un cemiterio onde seica están enterrados varios bispos. Está nun total abandono.

Cemiterio adosado á capela

Inicio a andaina cara ao Centro de Interpretación de Avifauna e atopo o Cruceiro de Bravos. 

Cruceiro de Bravos

Paso ao pé de Avifauna, un parque zoolóxico ornitolóxico creado en 1983 por un grupo de coleccionistas de aves. Foi aberto ao público no ano 2000. O parque está deseñado fundamentalmente para realizar visitas guiadas mediante un percorrido por un xardín botánico onde se poden observar aves dos 5 continentes repartidas en 76 recintos. Conta con veterinario, biblioteca, aula medioambiental, centro de cría e museo. É visitado por un gran número de persoas anualmente.

Sigo por esta estrada local contemplando como as bidueiras, que son das primeiras árbores en brotar na primavera, xa teñen ben folliñas.

Paso por outro lugar da parroquia de Vicinte: Vilarelle, un lugar moi pequeno que ten un Pazo ou así poñía un letreiro que vin. Hai que velo dende a estrada e eu vin varias construccións, un cabozo en ruinas e algunha vivenda en restauración.

En Vilarelle deixamos o asfalto para pillar este camiño no que as xestan xa florecen:

Desemboco nunha estrada local (a mesma que deixei antes) e xa estou noutra parroquia, na de Aspai, concretamente no lugar de Santa Comba. Cruzo a estrada para seguir de frente por onde está a casa de pedra.

Adéntrome por esta estrada estreita que vai rematar un pouco máis adiante.

Lugares preciosos, prados ben coidados e pedra, moita pedra.

Tópome co 2º cruceiro da ruta que, como non podía ser doutro xeito, está tamén situado nun cruce de camiños.

Sempre que veño a Outeiro de Rei non deixo de sorprenderme coas vivendas que hai: enormes, en pedra e a maioría ben coidadas. Sigo en Santa Comba (Aspai)

Esta que vemos a continuación  foi totalmente restaurada pero respectando o xeito tradicional con elementos naturais: pedra, lousa e madeira. Non se pode aprezar totalmente o fermoso xardín dianteiro.

Outro aspecto da mesma vivenda na que conservaron o antigo forno e o lavadoiro.

Remata aquí, ao pé desta vivenda, o asfalto e empeza un fermoso camiño bordeando a inmensa finca da casa.

Neste concello hai pedra por todas partes, esto xa o comprobamos noutras rutas que levamos feitas. Os peches ancestrais de pedra seca son tamén protagonistas xa que aparecen pechando montes, fincas, vivendas..

Tódolos camiños están en perfecto estado. Un gustazo facer rutas por aquí!!

Outra imaxe de camiños perfectos!

Voltamos  a estar na parroquia de Vicinte, agora na aldea de As Carballeiras. 

Seguimos a ver casas grandes e os onnipresentes peches de pedra.

O nome da aldea "As Carballeiras" é doado entender de onde vén. Neste tramo de estrada vemos a un lado vellos carballos e na outra beira unha plantación máis recente destas árbores.

Estamos a punto de abandonar o asfalto despois de pasar esta aldea. Tomaremos deseguida un camiño á esquerda.

Quen coidará estes camiños?

 

Este é o peor tramo que atopei nesta ruta. Este estreito carreiro que as silvas amenazan con pechar. Son só uns poucos metros e pasei perfectamente.

Estou en Vicinte, no lugar onde se atopa a igrexa parroquial.

A igrexa parroquial de Santa Mª de Vicinte é de estilo Barroco construida en granito. O cemiterio rodea o templo.

Igrexa de Santa Mª de Vicinte

Outra imaxe das casas máis próximas á igrexa.

Outra imaxe do templo.

Igrexa de Santa Mª de Vicinte

O 3º cruceiro que atopo!!

Por unha estrada local nada transitada vou camiño de outra aldea de Vicinte: S. Croio

Que fermosas son as nosas árbores autóctonas!!

En S. Croio atópome a sorpresa de que hai un letreiro que di "Propiedade Privada. Hai cans" Non sei se alguén comprou a aldea enteira...

Eu fun ver a Capela de S. Marcos que está no medio dun prado detrás das casas que se ven na foto pero cheguei alí por outro lado, atravesando un prado no que non había letreiro ningún de que fose privado, nin peche...Fun polo que se vía que fora un camiño e cheguei ás casas de S. Croio e pasei polo medio da aldea, pero unha muller que me estaba agardando (xa me vixiara cando viña polo prado de ver a capela), botoume unha bronca descomunal de que aquelo era privado, a capela tamén...e tiña un peche ao remate do asfalto.

Esto non está reflictido no track porque o que fixen foi voltar ao inicio, á capela de Nosa Señora do Rosario, e empezar de novo a ruta non pasando por aí.

Letreiro rodeado en azul onde se indica que S. Croio é de titularidade privada.

Nada que dicir malo destes camiños!

Atópome cun Peto de Ánimas, algo tan noso como son os cruceiros ou os cabozos. Teñen séculos de existencia e este aparece aquí solitario, no medio da nada. Están dedicados ás ánimas do purgatorio e as persoas depositan aquí flores, estampas, candeas, diñeiro. Neste había todo esto.

Peto de Ánimas

O Peto de ánimas visto de preto.

Sigo a andaina por este fermoso camiño onde as uces están ben floridas.

O camiño convértese agora nun fermoso carreiro.

Estou xa a punto de chegar ao inicio da ruta, axiña vou enlazar coa estrada á capela.

Xa vexo alí pretiño a capela onde remato esta fermosa e fácil ruta.

Páxinas consultadas:

https://es.wikipedia.org/wiki/Avifauna_(n%C3%BAcleo_zool%C3%B3gico)

https://www.lavozdegalicia.es/noticia/coruna/2019/03/07/buscas-milagros-mira/0003_201903SL7H16991.htm

MIRADOIRO DA TERRA CHA PR-G 155 (OUTEIRO DE REI)

 Por 5ª vez imos a Outeiro de Rei a facer unha ruta. É este un concello que me encanta polas súas enormes casas, moitas delas restauradas con moi bo gusto, pola súa xenerosa natureza na que ríos e bosques autóctonos van da man creando entornos únicos para desfrutar.

As rutas realizadas ata o de agora en parroquias deste concello son as seguintes:

Ruta arquelóxica do Acevedo

Camiño do Miño

Sendeirismo para nenos

Insúa de Seivane +Caneiro de Piago

Hoxe realizamos esta ruta que xa estaba prevista para o ano pasado 2022 pasando por 3 parroquias do concello.

Características:

Lonxitude: 13,2 km.

Dificultade: baixa

Ruta circular moi ben sinalizada. Aínda así deixo o meu track para aclarar un par de cousas cando chegue o momento na descripción da ruta.

O noso percorrido en WIKILOC

A miña valoración desta ruta:🔅🔅

Descripción:

A ruta empeza na parroquia de Gaioso, concretamente no lugar chamado A Feira. Neste lugar celebrábase no pasado unha importante feira, de aí o nome.

Campo da Feira.

Ao redor do Campo da Feira vemos as enormes e coidadas casas deste concello.

Casas en A Feira

Vemos os paneis indicadores da ruta:

Inicio de ruta

A ruta está homologada e perfectamente sinalizada.

 

Ao chegar a este cruce, planteousenos unha dúbida: o track que seguíamos mandaba pillar á dereita e os sinais oficias seguir de frente. Logo dun momento de indecisión seguimos de frente. Tamen se podía ir á dereita dando un pequeno rodeo.

Pódese ir á dereita ou de frente

 

Este é o camiño da dereita. Esta noite xeou moitísimo e a temperatura era moi baixa.

Camiño

 Aquí vemos un cruce que nos sinala á esquerda a visita a un muíño.

Pista e cruce

  

É o muíño de Lousado que toma a auga dun rego.

Muíño de Lousado.

Imos primeiro en chao e despois ascendendo moi lixeramento por pistas entre eucaliptos.

 

Chegamos  a unha estrada que é a que accede a Penas de Rodas, onde estamos chegando.

O 1º que vemos é unha fermosa e grande área recreativa.


Uns novos paneis informan sobre a historia do lugar e sobre os espazos protexidos.

Área recreativa en Penas de Rodas

En Penas de rodas Destacan dous enormes bolos graníticos cunha área recreativa ao pé ben acondicionada, nun entorno moi fermoso. Sobre a súa orixe, hai quen asegura que a súa formación é aleatoria e que hai millóns de anos o magma fundido elevouse das profundidades e ao sair enfríouse rapidamente formando estas rochas. Despois, durante millóns de anos, o vento e a auga erosionarían formando esta marabilla. Outros opinan que pola similitude das rochas, o seu emplazamento, a orientación...sería obra artificial do home e trataríase dun enorme calendario solar ou un santuario pagano. Existe unha lenda moi extendida que di que unha das rochas está chea de ouro e outra de alcatrán. Quen descubra a de ouro, farase rico e se rompe a outra encherase de alcatrán.

                                                          Bolos graníticos

Neste lugar proliferan as rochas de tódalas formas e tamaños. A esta déronlle forma de fonte.

O lugar é moi fermoso con varios tipos de árbores, rochas diversas, mesas e bancos en pedra, barbacoas, palco de música...

Outro aspecto do lugar:

Área recreativa e os bolos .

 E outro máis:

Área recreativa

Marchamos do lugar fascinados polo fermoso que é.

Seguimos a ruta agora entre piñeiros.

E agora temos unha lixeira e curta subida entre eucaliptos:

Para chegar ao Miradoiro de Paraños dende o que temos excelentes vistas de Outeiro de Rei e a súa contorna, Lugo, Serra de Meira, Os Ancares...etc

Miradoiro de Paraños

Este Miradoiro é o punto máis elevado da ruta, a uns 632m. de altitude.

Miradoiro de Paraños

Outras vistas dende o miradoiro que se atopa nunha zona de hábitat de interese comunitario da Unión Europea, trátase do hábitat 4030: brezales secos europeos compostos por matorrais.

 

A pesares de que a ruta ten máis de 13km. fanse moi comodamente ao camiñar por pistas e case sempre en chao.

Aínda que no percorrido abundan demasiado os eucaliptos, tamén vimos algún bosque autóctono, neste caso, unha carballeira.

Carballeira

Tamén abundan neste concello estes peches de pedra.

 

Pasamos pola aldea de Susavila que pertence á parroquia de Candai.

Moi pouco asfalto ten esta ruta. Deseguida nos mete por pistas e camiños:

O sector primario representa o 6,74 %  da poboación ocupada en Outeiro de Rei. Dentro deste sector hai un predominio da gandaría sobre a agricultura, agricultura pouco diversificada que está destinada basicamente ao autoconsumo (normalmente pequenas hortas familiares dedicadas á produción de hortalizas, verduras, patacas,…) e que coexiste cunha produción de cultivos forraxeiros orientados á alimentación do gando.

A paisaxe agraria sufriu nos últimos tempos profundas transformacións e as terras de cultivo foron cedendo paso aos pasteiros que tamén se viron incrementados pola deforestación dos montes; como consecuencia directa o número de gando, sobre todo bovino, aumentou.

Ao chegar a este punto, xa chegando a Francos, foi imposible cruzar este charco sen mollarnos, asi que demos a volta e uns metros máis atrás atravesamos por un prado en paralelo ao camiño.

 

Atravesando un prado para retomar a ruta un pouco máis adiante.

Vemos a área recreativa de Francos que nos pareceu triste, tan solitaria, un tobogán sen nenos, mesas cos bancos rotos... situada nun outeiro que apenas ten árbores...no inverno imaxinamos que non é nada acolledora, irá frío...no verán demasiada calor...aiiii...que pouco nos gustou este sitio!

Área recreativa de Francos

 

Ao fondo desta área recreativa, vemos a igrexa de Santiago de Francos.

Igrexa de Santiago de Francos

Conserva uuna ábsida de estilo románico:

Pasamos tamén ao pé da antiga escola e que non me resisto a deixar de fotografar. Lembranzas do meu pasado profesional...

 

Abandonamos Francos observando aquí tamén, ao igual que en tódalas parroquias deste concello, as inmensas casas de pedra.

 Deseguida deixamos a estrada para pillar un camiño á esquerda que nos devolverá ao inicio da ruta.

 Pasamos por unha vella carballeira:

Carballeira

 E xa estamos de novo en A Feira.

A Feira

Fomos xantar ao restaurante Río Ladra que nos quedaba moi cerca. É unha casa de Turismo Rural onde comemos estupendamente nun precioso comedor e con moi boa atención.

Restaurante Río Ladra.

O río Ladra que dá nome ao restaurante está ao pé do mesmo.

Páxinas web consultadas:

https://outeiroderei.gal/conecenos/situacion-economica-do-concello/