RUTA CIRCULAR A CABO BUSTO (VALDÉS)

Miradoiro de Cabo Busto

Non é esta a 1ª ruta que facemos no concello de Valdés, cuxa capital é Luarca xa que ao estar a 1 hora aprox. da Mariña Luguesa é ademais pola autovía A-8, é moi factible para nós chegar a este municipio.

Fixemos xa neste concello as rutas seguintes:

LOS LLUGARINOS (TREVÍAS)

LUARCA-PRAIA DE PORTIZUELO-LUARCA

MIRADOIRO DO CHANO (LUARCA)/ CAPELA DA REGALINA (CADAVEDO)

Hoxe fixen unha fermosa ruta combinando paisaxes de miradoiros espectaculares sobre praias inaccesibles e altísimos acantilados con verdes prados salpicados de piñeiros pasando polo Cabo Busto e polo medio da aldea do mesmo nome.

Características da ruta:

Lonxitude: 10,6 km.

Dificultade: fácil

Ruta circular ben sinalizada. Deixo o meu percorrido en WIKILOC 

A miña valoración desta ruta:🔆🔆🔆🔆

Descripción:

Iniciei a ruta en Busto que pertence á parroquia de Canero, xunto á capela de S. Bartolomé.

Capela de S. Bartolomé en Busto

Deseguida chego ás antigas escolas nun edificio construido en 1901 e que hoxe alberga a biblioteca "Eduardo Pérez de la Fanosa" que foi aberta no 2021 con máis de 6000 exemplares. Esta iniciativa foi obra da Asociación de Veciños de Busto. No edificio celébranse tamén charlas, exposicións, talleres...

Unha iniciativa desta Asociación é tamén o proxecto "Losas Literarias" que se atopan ao longo de toda esta ruta e que se trata dunha serie de textos de autores coñecidos escritos sobre pequenas lousas e colocados en lugares estratéxicos. A 1ª lousa atopámola precisamente ao pé da biblioteca.

Biblioteca de Busto

Abandono o asfalto por esta ancha pista agrícola:

E chego a un cruce onde o track que eu sigo me manda xirar á dereita pero decido seguir uns metros de frente para ir a un miradoiro.

Atopo a 2ª lousa literaria

 

Dende o Miradoiro Las Imeas teño unha fermosa vista da praia de Cueva e outra lousa literaria. Nesta praia desemboca o río Esva que non se ve na foto porque queda oculto polos eucaliptos e piñeiros.

Praia La Cueva e Lousa Literaria

Volto sobre os meus pasos ao camiño que deixara e dende outra punta descubro a praia de La Herbosa sen acceso por terra, é un espazo protexido ZEPA (Zona de Especial Protección para as Aves) O leito desta praia está fotrmado por pedras na inmensa maioría e algo de area oscura.

Praia La Herbosa

Atravesamos agora un piñeiral.

Alonxámonos un pouco do mar.

Entre piñeiros baixamos á seguinte praia, a esta podemos acceder por terra a través da pista que se ve na foto:

 

Unha pequena baixada que logo teremos que subir para retomar a ruta.

A praia de Bozo é pequena, formada por cantos rodados e rodeada de grandes acantilados. É unha praia solitaria, á que só hai como acceso o camiño polo que acabo de baixar. Sentindo a forte ondaxe que había ese día e como a marea estaba baixa foi o meu comedor deste día.

Destaca a gran cova que se formou no acantilado.

Voltamos a desandar o camiño andado e imos agora entre prados. Notamos que nesta localidade moita xente debe vivir da gandería.

Deseguida voltamos á beira do Cantábrico e xa cerca do Cabo Busto atopamos esta área recreativa:

Aquí hai un miradoiro que nos deixa ver a praia de Bozo que acabo de visitar.

Praia de Bozo

Outra Lousa das moitas que hai:

Sigo co percorrido por este paseo marítimo tan natural acondicionado que me encanta!!

Outro miradoiro coa súa lousa literaria:

O Faro de Cabo Busto foi inaugurado en 1858 e atópase rodeado de grandes acantilados case verticais que acadan os 80m. de altura. A torre orixinal foi sustituida pola actual en 1962.

Faro de Cabo Busto

Ao redor de Cabo Busto, os acantilados caen case en vertical.

As frases das lousas parecen ben escollidas, a xogo co entorno.

Un paseo marítimo natural, sen cemento.

Vexo unha corda para acceder á praia Boxada el Vino pero paréceme moi perigosa. Non se ve o final da baixada. É demasiado arriscado baixar por aí, sobre todo indo soa como vou.

Corda para baixar e subir

As praias Boxada el Vino e El Serrón están pegadas e son de moi difícil ou case imposible acceso por terra.

No seguinte miradoiro vemos aló embaixo a illa do Serrón e outra lousa literaria.

Illa do Serrón

Todo este tramo está plagado de miradoiros. Este é o de Punta L´Arenosu dende o que vemos a praia de Barchinas ou praia Vallino

Miradoiro Punta L´Arenosu

Alónxome do mar entre prados por camiños agrícolas en perfecto estado para camiñar.

Non cabe dúbida de que moitos dos habitantes de Busto viven da gandaría vacuna.

Estamos moi cerca de Busto. Se no cruce torcera á dereita, chegaría deseguida ao punto de inicio pero decido seguir o track que me vai levar de novo á beira do mar, pillando á esquerda.

Outra cita literaria na árbore deste cruce.

O camiño entre prados vainos achegar ao mar que xa vexo ao lonxe.

Chego á praia Vallino ou Barchinas agora vista dende o outro lado.

Na seguinte foto vemos o Miradoiro de Punta Corbeiriños, o último no que vou estar por hoxe.

Miradoiro de Punta Corbeiriños

Dende o miradoiro anterior, cara ao leste vemos saíntes tras os que se esconden diversas praias: Cadavedo, Ballota, a do Silencio... A punta que máis sobreasae é Cabo Vídio no que estiven hai moi pouco. A serra que vemos é a de Camoneo. A praia en 1º plano é a de Punxéo.

Alónxome do Cantábrico lendo esta frase García Márquez que é ben atinada!!

Agora hai que pillar á dereita, á beira destes cipreses, para ir achegándose a Busto:

E precisamente nunha destas árbores leo a penúltima de tantas citas literarias que hoxe lin.

                                                                    

Vou por camiños que atravesan fincas onde se ve que houbo plantado millo. este cereal, amplamente cultivado no occidente asturiano está asociado á producción láctea xa que é unha das principais fontes de alimentación do gando xa sexa ensilado ou en forma de gran para elaborar piensos.

A semente de millo foi introducida no occidente de Asturias por González Méndez de Cancio a principios do S. XVII. No 1605 este home, natural de Tapia de Casarigo, volta a Asturias dende Florida onde era Gobernador traendo consigo as sementes deste cereal.

La extensión del cultivo pronto permitió el enriquecimiento de nobles, de propietarios rurales y de clérigos asturianos. La construcción o la reconstrucción de edificios palaciegos en Asturias no se entiende sin ese beneficio. «El impacto derivado de la llegada del maíz en Asturias y en Galicia es total»

Plantación de millo

Última lousa literaria que vou ver.

Paréceme unha imaxe que reflicte desolación, tristeza...do que foi e xa non é.

Unha imaxe de Busto cos típicos hórreos asturianos que, ao igual que en Galicia, están protexidos.

Busto

Xa entrando de novo en Busto recíbenme estas vacas case no medio desta vila que combina gandaría con modernos chalets.

Busto

Páxinas web consultadas:

https://migijon.com/la-biblioteca-eduardo-perez-de-la-fanosa-un-faro-literario-en-la-cima-del-cabo-busto

https://es.wikipedia.org/wiki/Playa_de_La_Herbosa

https://www.asturnatura.com/turismo/guia/faro-de-cabo-busto-1864

https://campoastur.es/cultivo-del-maiz/

https://www.lavozdeasturias.es/noticia/asturias/2020/12/18/revolucion-maiz-germino-tapia-400-anos/00031608284576056369226.htm

PRAIA DE BARAYO- CASCADA DO POZO FERO (VALDÉS)

 Ao estar tan cerca da Mariña lucense, o cancello de Valdés non é un descoñecido para min. Neste concello xa realizamos 3 rutas. Estas:

Los LLugarinos (Trevías)

Cabo Busto

Luarca-Praia de Portizuelo-Luarca

Hoxe realizamos unha ruta moi fermosa e interesante, é costeira e fluvial xa que estaremos na praia de Barayo e no río do mesmo nome, no que decubriremos unha cascada sen sinalizar, preciosa e nun entorno idílico.

Características:

- Lonxitude: 8,4 km.

- Dificultade: fácil.

- Ruta circular sinalizada parcialmente. Deixo o meu track en WIKILOC

Descripción:

Partimos do aparcadoiro máis pegado á praia de Bayota.

Imos por este carreiro uns 200m.

Ata atopar unhas rústicas escaleiras que nos baixan á praia.

Pero...OLLO!! Nesta praia desemboca o río Barayo e para accder á praia por este lado teremos que cruzalo a pé. Esto só será posible en marea baixa e cando estas son grandes, se non queremos mollarnos claro.

O río Barayo na súa desembocadura.

Así estaba o acceso á praia. A marea xa estaba subindo e había bastante auga. Se fose verán aínda poderiamos cruzar pero agora en inverno non apetece.... así que demos a volta.

O río Barayo xuntándose co Cantábrico

Demos a volta outra vez ata os aparcadoiros e optamos polo acceso máis largo.

Agora baixamos á praia polo outro acceso: ao principio un ancho camiño que deseguida se mete á esquerda . Vemos un indicador da "Senda Costa Naviega" (unha ruta que une esta praia de Barayo coa vila de Navia pasando por toda esta costa) Nós fixemos xa un tramo desta fermosa ruta: dende Barayo ata a praia de Frexulfe hai uns anos.

Agora un carreiro vainos levar xunto ao río Barayo.

Atopamos un muiño en estado ruinoso ao pé do río que logo chegará á súa desembocadura.

 Nun fermoso entorno temos que cruzar unha ponte sobre o Barayo.

Por aquí, a ruta a seguir está perfectamente sinalizada.

Leva chovendo bastantes días de forma continuada o que fai que o camiño estea anegado en varios tramos. Buscamos alternativas para pasar por sendeiros xa pateados.

Na entrada á praia vemos un cartel en forma de táboa de surf  que entre outras cousas di:

"La Reserva Natural Parcial de Barayo constituye un claro ejemplo de sistema dunar-   estuarino con unalto valor ecológico y paisajístico"

Hai tamén varios letreiros que nos piden por favor non pisar as dunas xa que son ecosistemas moi fráxiles e que se erosionan facilmente se son pisadas.

Sabemos que na parte leste da praia hai unhas covas chamadas Las Sántinas que só se pode acceder a elas cando a marea non está moi chea. Tivemos sorte: a auga estaba subindo pero non o suficiente para que non poideramos adentrarnos nelas.

As covas tenen unhas cores espectaculares!!

A praia de Barayo foi considerada no 2022 como a mellor de España segundo o xornal británico The Times. É una praia salvaxe, illada á que non chegan os vehículos, de area moi fina e en cor oscuro. Rodeada de acantilados, na súa parte leste, ceca das covas, practícase o nudismo. Ten un sistema de dunas e marismas de gran valor.

O río Baraya ao desembocar forma unha inmensa marisma na que, entre outras plantas, medran os xuncos.

Atravesamos outra vez o bosque, agora en sentido contrario.

 Voltamos cruzar a ponte e estamos de novo no muíño.

Viñemos polo carreiro da dereita. Agora seguimos de frente, polo camiño ancho.

As árbores mostran as súas cores outonais.

Á beira do camiño, nun monte vemos esta placa e esas pedra que nos fan pensar que sí está enterrada unha persoa.

Imos pegadiños ao río. O río Barayo é o límite natural entre os concellos de Navia e Valdés, é un río moi curto que nace no concello de Navia e que forma na súa desembocadura un espectacular estuario.

O camiño tiña tramos anegados polo desbordamento do río e pasamos como poidemos polo monte.

Na foto seguinte, por onde vai a auga non é o río, é o camiño.

Pasamos por Cerro del Castán (cerro: elevación natural del terreno de poca altura y aislada) onde hai uns apatamentos.

Cerro del Castán

Atravesamos despois un piñeiral.

 E baixamos á cascada por un carreiro:

Formada polo río Barayo, a cascada de Pozo Fero é moi descoñecida e sen ningunha sinalización para chegar a ela. Non é alta pero a auga baixa con moita forza e o entorno é precioso!!

Cascada de Pozo Fero

Damos a volta dende a cascada e chegamos ao cruce onde nos desviamos antes e en lugar de voltar polo mesmo sitio, decidimos subir á esquerda por un camiño que nos vai levar ao outro aparcadoiro de Barayo. Segundo subimos, vemos o desfiladeiro por onde vai o río e ao lonxe vemos un pouco o mar.

Na foto seguinte, vemos o outro aparcadoiro que é onde oficialmente empreza a ruta da Senda Costeira Naviega.

Imos durante 1,5 km. por estrada.

Ata pillar un camiño á dereita durante uns metros.

Atravesamos unha terra porque víamos xa o coche moi cerca e tiña tanta auga das últimas chuvias que nos enterramos ata os nocellos.