PARROQUIA DE VICINTE. (OUTEIRO DE REI)

 Esta e a 6ª ruta que fago en Outeiro de Rei, na comarca de Lugo. As anteriores estaban homologadas pero esta planifiqueina eu e saeu perfecta.

Outeiro de Rei é un enorme concello formado nada menos que por 27 parroquias, hoxe fun coñecer unha delas, a de Santa Mª de Vicinte, que ten elementos importantes para ver, ademais de ser moi fácil xa que este concello está integrado na Terra Cha polo que pouco desnivel tiven que salvar.

Características da ruta:

Lonxitude: 8,5 km.

Dificultade: fácil

Ruta circular sen sinalizar. Necesario seguir un un percorrido xa grabado. O meu en WIKILOC

Descripción da ruta:

Empecei e finalicei esta ruta na Capela de Nosa Señora do Rosario que pertence ao lugar de Bravos dentro da parroquia de Vicinte pola que transcorre case toda esta ruta.

Foi igrexa parroquial ata que Bravos deixou de ser parroquia no 1890. Está construida en pedra de cantaría e foi obxecto de varias reformas.

Capela de Nosa Señora do Rosario

Unha vista lateral da capela.

Capela de Nosa Señora do Rosario

No lado sur hai unha porta cun arco de medio punto e un tímpano decorado onde hai unha inscripción que di  "me hizo el arcediano Juan...en el año del Señor 1412" Tamén conserva nos muros laterais uns canzorros moi desgastados polo tempo.

Pegado á capela hai un cemiterio onde seica están enterrados varios bispos. Está nun total abandono.

Cemiterio adosado á capela

Inicio a andaina cara ao Centro de Interpretación de Avifauna e atopo o Cruceiro de Bravos. 

Cruceiro de Bravos

Paso ao pé de Avifauna, un parque zoolóxico ornitolóxico creado en 1983 por un grupo de coleccionistas de aves. Foi aberto ao público no ano 2000. O parque está deseñado fundamentalmente para realizar visitas guiadas mediante un percorrido por un xardín botánico onde se poden observar aves dos 5 continentes repartidas en 76 recintos. Conta con veterinario, biblioteca, aula medioambiental, centro de cría e museo. É visitado por un gran número de persoas anualmente.

Sigo por esta estrada local contemplando como as bidueiras, que son das primeiras árbores en brotar na primavera, xa teñen ben folliñas.

Paso por outro lugar da parroquia de Vicinte: Vilarelle, un lugar moi pequeno que ten un Pazo ou así poñía un letreiro que vin. Hai que velo dende a estrada e eu vin varias construccións, un cabozo en ruinas e algunha vivenda en restauración.

En Vilarelle deixamos o asfalto para pillar este camiño no que as xestan xa florecen:

Desemboco nunha estrada local (a mesma que deixei antes) e xa estou noutra parroquia, na de Aspai, concretamente no lugar de Santa Comba. Cruzo a estrada para seguir de frente por onde está a casa de pedra.

Adéntrome por esta estrada estreita que vai rematar un pouco máis adiante.

Lugares preciosos, prados ben coidados e pedra, moita pedra.

Tópome co 2º cruceiro da ruta que, como non podía ser doutro xeito, está tamén situado nun cruce de camiños.

Sempre que veño a Outeiro de Rei non deixo de sorprenderme coas vivendas que hai: enormes, en pedra e a maioría ben coidadas. Sigo en Santa Comba (Aspai)

Esta que vemos a continuación  foi totalmente restaurada pero respectando o xeito tradicional con elementos naturais: pedra, lousa e madeira. Non se pode aprezar totalmente o fermoso xardín dianteiro.

Outro aspecto da mesma vivenda na que conservaron o antigo forno e o lavadoiro.

Remata aquí, ao pé desta vivenda, o asfalto e empeza un fermoso camiño bordeando a inmensa finca da casa.

Neste concello hai pedra por todas partes, esto xa o comprobamos noutras rutas que levamos feitas. Os peches ancestrais de pedra seca son tamén protagonistas xa que aparecen pechando montes, fincas, vivendas..

Tódolos camiños están en perfecto estado. Un gustazo facer rutas por aquí!!

Outra imaxe de camiños perfectos!

Voltamos  a estar na parroquia de Vicinte, agora na aldea de As Carballeiras. 

Seguimos a ver casas grandes e os onnipresentes peches de pedra.

O nome da aldea "As Carballeiras" é doado entender de onde vén. Neste tramo de estrada vemos a un lado vellos carballos e na outra beira unha plantación máis recente destas árbores.

Estamos a punto de abandonar o asfalto despois de pasar esta aldea. Tomaremos deseguida un camiño á esquerda.

Quen coidará estes camiños?

 

Este é o peor tramo que atopei nesta ruta. Este estreito carreiro que as silvas amenazan con pechar. Son só uns poucos metros e pasei perfectamente.

Estou en Vicinte, no lugar onde se atopa a igrexa parroquial.

A igrexa parroquial de Santa Mª de Vicinte é de estilo Barroco construida en granito. O cemiterio rodea o templo.

Igrexa de Santa Mª de Vicinte

Outra imaxe das casas máis próximas á igrexa.

Outra imaxe do templo.

Igrexa de Santa Mª de Vicinte

O 3º cruceiro que atopo!!

Por unha estrada local nada transitada vou camiño de outra aldea de Vicinte: S. Croio

Que fermosas son as nosas árbores autóctonas!!

En S. Croio atópome a sorpresa de que hai un letreiro que di "Propiedade Privada. Hai cans" Non sei se alguén comprou a aldea enteira...

Eu fun ver a Capela de S. Marcos que está no medio dun prado detrás das casas que se ven na foto pero cheguei alí por outro lado, atravesando un prado no que non había letreiro ningún de que fose privado, nin peche...Fun polo que se vía que fora un camiño e cheguei ás casas de S. Croio e pasei polo medio da aldea, pero unha muller que me estaba agardando (xa me vixiara cando viña polo prado de ver a capela), botoume unha bronca descomunal de que aquelo era privado, a capela tamén...e tiña un peche ao remate do asfalto.

Esto non está reflictido no track porque o que fixen foi voltar ao inicio, á capela de Nosa Señora do Rosario, e empezar de novo a ruta non pasando por aí.

Letreiro rodeado en azul onde se indica que S. Croio é de titularidade privada.

Nada que dicir malo destes camiños!

Atópome cun Peto de Ánimas, algo tan noso como son os cruceiros ou os cabozos. Teñen séculos de existencia e este aparece aquí solitario, no medio da nada. Están dedicados ás ánimas do purgatorio e as persoas depositan aquí flores, estampas, candeas, diñeiro. Neste había todo esto.

Peto de Ánimas

O Peto de ánimas visto de preto.

Sigo a andaina por este fermoso camiño onde as uces están ben floridas.

O camiño convértese agora nun fermoso carreiro.

Estou xa a punto de chegar ao inicio da ruta, axiña vou enlazar coa estrada á capela.

Xa vexo alí pretiño a capela onde remato esta fermosa e fácil ruta.

Páxinas consultadas:

https://es.wikipedia.org/wiki/Avifauna_(n%C3%BAcleo_zool%C3%B3gico)

https://www.lavozdegalicia.es/noticia/coruna/2019/03/07/buscas-milagros-mira/0003_201903SL7H16991.htm

LINDÍN. RUTA CIRCULAR POR ARGOMOSO (MONDOÑEDO)

 Visito sempre Mondoñedo encantada da vida porque sei que me atopar rutas fermosas vaia por onde vaia e con camiños limpos.

A ruta de hoxe comparte parte do trazado con outra que fixen non hai moito tempo e que se iniciaba e finalizaba en Argomoso. Hoxe paserei tamén moi cerca desta aldea pero o inicio e fin será na parroquai de Lindín.

Características:

Lonxitude: 7 km.

Dificultade: fácil

Ruta circular sen sinalizar. O meu percorrido en WIKILOC

Descripción:

Aparcamos o coche no adro da Igrexa de Santiago. As primeiras referencias dunha igrexa en Lindín son do S. XIII pero a actual que vemos é do S.XVIII con reformas no S. XIX

Igrexa de Santiago en Lindín

A igrexa está situada no lugar chamado Barral de Cima. Aló embaixo vemos o barrio de O Castro.

Por aquí pasa tamén o Camiño de Santiago e empezamos a camiñar seguido o trazado do mesmo.

Lindín, como a maioría de parroquias rurais, vai despoboandose ano a ano e no 2020 non chegaba aos 90 habitanntes.

Os prados dominan a paisaxe e ao lonxe vemos a A8

Estamos atravesando as últimas casas desta parroquia por este lado.

Chaman a nosa atención estes aparellos infantís que semellan ter moi pouco ou nada de uso. Medra a herba  e as silvas ao redor deles. Pouca cativada haberá neste lugar.

Aquí abandonamos definitivamente o Camiño de Santiago que vai cara abaixo para Mondoñedo. Nós viramos á esquerda.

Entre os piares da autovía podemos ver Mondoñedo.

Despois duns metros pola LU-124, pillamos cara a dereita pasando por debaixo da autovía.

Dende un determinado punto, vemos aló embaixo Argomoso.

Durante uns 600m imos camiñando pegados á A8 por este camiño ancho.

Despois torcemos á dereita e xa nos alonxamos da autovía.

A ruta vai entre peiñeiros e abidueiras que xa empezan a brotar.

Mondoñedo aínda conserva bastantes bidueirais. Non podemos esquecer que este concello foi terra de zoqueiros no pasado e este calzado facíase coa medeira destas árbores.

Mondoñedo, xa o escribín noutras ocasións, ten zonas ben fermosas para facer sendeirismo e os camiños xa están abertos. Xiramos na curva á dereita e imos por un tramo xa coñecido doutra ruta.

Camiñamos entre prados con vacas. Este mesmo traxecto xa o coñecemos de cando fixemos a ruta circular por Argomoso que tamén comparte este treito.

As pistas e camiños non poden estar mellor acondicionados.

As vistas dende un punto determinado da camiñata:

Un camiño sempre rodeado de árbores. En Mondoñedo hai un Museo das Zocas que antigamente se facían coa madeira das bidueiras que vemos á esquerda na foto.

Deixamos xa o traxecto que compartimos na ruta anterior e en lugar de baixar polo medio de Argomoso collemos un camiño que vai pola parte de arriba da aldea.

Cando remata o bosque, neste claro, vemos os barrios Carballo e Cuba da parroquia de Argomoso.

Dous barrios de S. Pedro de Argomoso.

No 2020, a parroquia de Argomoso contaba con 47 habitantes e moito me temo que non foi a máis.

Abandonamos a parroquia por este camiño.

Estamos a piques de chegar ao cruce onde na ida seguimos recto. (Onde están os piñeiros)

Volvemos cruzar por debaixo da A8 e voltamos á igrexa de Santiago de Lindín pero agora por outro camiño, o mesmo polo que fomos co coche.

Prados, vacas, monte e ceo e o silenzo só interrompido polo pasar constante de automóbiles pola autovía.

Lindín está a case 400m de altitude e ten boas vistas a Oural (Lourenzá) e outras aldeas.

Páxina web consultada:

http://www.concellomondonedo.es/portal_localweb/p_97_principal_ayto_mondonedo.jsp?codResi=5&language=es