GUADALAJARA

Dende o xoves 18 ao domingo, 21 de xullo deste 2024 viaxamos a Guadalajara e provincia un grupo de persoas da man de Javi que foi o organizador desta viaxe ademais de conductor. 

Tamén nos acompañou unha guía, Cristina, e dúas guías locais en diferentes momentos.

O xoves 18 madrugamos bastante, paramos a almorzar en Vega de Valcarce e a mediodía xa estábamos no hotel no que estes días nos aloxamos. Despois de comer e descansar unhas dúas horas, empezamos as visitas.

GUADALAJARA.-

Pertence á Comunidade Autónoma de Castela A Mancha e ten 4 comarcas :A Alcarria, A Campiña, As Serranías e O Señorío de Molina. Guadalajara pertence á comarca da Alcarria.

Guadalajara, cunha poboación de cerca de 90000 habitantes, é a 2ª máis poboada de Castela A Mancha, despois de Albacete. 

Foi fundada polos árabes  e reconquistada por Alfonso VI de León no S. X. A protección da cidade por Alfonso X (S.XIII) asegurou o desenrolo económico da mesma mediante a defensa dos seus comerciantes e a autorización de celebrar feiras e mercados.

Na 2ª metade do S. XIV, estableceuse en Guadalajara a familia dos Mendoza que trouxo consigo o esplendor a esta cidade.

O Palacio do Infantado, en estilo gótico Isabelino con elementos renacentistas, foi ordenado construir por Iñigo López de Mendoza, a finais do S. XV. O 5ª fillo deste home foi o coñecido Cardenal Pedro González de Mendoza, naquela época en que os cardenais se casaban tiñan fillos lexítimos e ilexítimos... Foi un dos personaxes máis destacados da época e ostentou numerosos e importantes cargos ao longo da súa vida, ademais de ser un mecenas excepcional e un home cunha gran cultura.

Palacio do Infantado na Praza España e estautua do Cardenal Mendoza

O Palacio está situado onde antes houbo unhas casas de Pedro González de Mendoza que foi o 1º Mendoza na Alcarria. Neste palacio casou o rei Felipe II con Isabel de Valois.

O Palacio estivo abandonado durante séculos, cando os Mendoza se foron a Madrid e foi obxecto de diversas restauracións tendo distintos usos ao longo da súa historia. No 1936 foi arrasado por un incendio que fixo desaparecer a maior parte da decoración interior. Ata 1960 mantívose en ruinas e despois foi rehabilitado.

Actualmente é sede do Museo Provincial de Guadalajara, o máis antigo de España, e tamén do Arquivo Histórico Provincial.

Na foto vemos o "Patio de los Leones" con dobre arcada superposta.

Patio dos Leóns no Palacio do Infantado

Chaman a atención os elementos decorativos. As parellas de leóns son un emblema de Diego Hurtado de Mendoza (un fillo do que mandou construir o Palacio)

A fachada do Palacio é preciosa, realizada en pedra caliza, unha das xoias de arte gótico civil e deixase ver tamén  a arte mudexar nos balcóns superiores. Vemos tamén a porta principal que non ocupa o centro da fachada.

Fachada do Palacio do Infantado

O edificio que vemos na seguinte foto corresponde ao Palacio de Antonio de Mendoza construido no S. XVI e que tivo moitos usos. Anos despois, outra Mendoza chamada Brianda que herdara este edificio estableceu nel unha comunidade de relixiosas franciscanas e empezou a edificación da igrexa baixo a dirección dun gran arquitecto da época como foi Alonso de Covarrubias.

No S. XIX, estas edificacións soportaron restauracións que no caso da igrexa resultaron moi desafortunadas, xa que se tirou unha ábsida e no interior tamén se alterou o trazado primitivo.

O conxunto formado polo Palacio de Antonio Mendoza e o Convento da Piedade alberga actualmente as instalacións do IES Liceo Caracense

Palacio de Antonio Mendoza

O edificio de Correos é outra construcción emblemática desta cidade. Foi construido no S. XIX (1917) e despois de estar pechado uns anos hoxe volve a prestar os servizo de Correos para o que foi concebido.

Edificio de Correos

Outra fachada do IES situado no Palacio de Antonio Mendoza.

O que vemos na seguite foto é a concatedral de Santa Mª A Maior de Guadalajara. Unha concatedral comparte a Sede ou Cátedra do bispo con outra catedral, neste caso coa de Sigüenza. Nótase no exterior que conserva moito do seu estado orixinal. 

Está construida en ladrillo visto toda ela e ten 3 estilos arquitectónicos: mudexar, renacentista e barroco.

O pórtico que vemos é de estilo renacentista.

Concatedral de Guadalajara

Na fachada anterior que é a principal atópase a porta principal en claro estilo mudexar.

O estilo barroco vémolo na cúpula da concatedral. Tamén é moi fermoso o retablo do altar Maior.

Na Capela da Virxe de Fátima podemos aprezar a figura de J. Pablo II representando o momento no que ofrece á Virxe a bala do atentado que sufreu en 1981

Outra cúpula ben fermosa:

Na Costa de S. Miguel, moi cerca da catedral, vemos a Capela funeraria de Luis de Lucena, unha obra mestra da arquitectura en ladrillo. Estivo adosada á igrexa de S. Miguel hoxe desaparecida e segue revelendo a tradición mudexar no uso do ladrillo. Foi fundada por Luis de Lucena no S. XVI. Este home foi un humanista que se interesou pola arqueoloxía ademais de exercer como clérigo e como médico. Aída que deixou disposición testamentaria de que o enterrasen en Guadalajara, foi enterrado en Roma onde resideu moitos anos.

                                                   Capela Funeraria de Luis de Lucena

Seguindo o noso percorrido, chegamos á Praza de Beladíez onde se atopa o Palacio dos Condes De Vega del Pozo e a capela anexa de S. Sebastián que hoxe pertencen ao Colexio dos Irmáns Maristas. Aínda que, dende o 2023, xa non hai Maristas neste colexio que saltou á fama hai poucos anos debido a que se denunciaron abusos sexuales a menores nese centro nos anos oitenta.

Palacio e capela dos Condes de Vega del Pozo ou Palacio da vizcondesa de Jorbalán

A igrexa de S. Nicolás é do S. XVII. Sobre a fachada de ladrillo destaca a portada barroca de pedra.

Igrexa de S. Nicolás

No interior desta igrexa destaca o seu fermoso retablo maior.

Retablos da igrexa de S. Nicolás

Tamén destaca a estatua xacente do comendador Rodrigo de Campuzano.

Estatua do Comendador Rodrigo de Campuzano.

No tempo libre que tivemos, descubrimos a igrexa de S. Ginés que está na Praza de Santo Domingo. Esta igrexa foi antes un antigo convento xa desaparecido. É do S. XVI

                                     Igrexa de S. Ginés na Praza de Santo Domingo.
  

Na mesma praza aparece este monumento ao Conde de Romanones que foi erixido en 1913 por suscripcions de mestres españois.

Monumento ao Conde de Romanones

Ao pé do anterior monumento tamén temos este de libros tallados en madeira dun piñeiro que ía ser talado e que representa unha homenaxe aos mestres.

                                                           Monumento aos mestres

Na Praza Maior de Guadalajara atopamos a Casa Consistorial. O edificio actual data de 1906 e foi deseñado sobre outro anterior do S. XVI

Concello de Guadalajara

Sorprendeume de Guadalajara que ten moitas zonas verdes e o morta que estaba, con moito comercio local pechado a pesares de ser un día laborable, aínda que se non hai xente, para que van abrir? A razón de que a cidade aparecese baleira pose ser que estamos en xullo e moita xente estaría fóra de vacacións.

Só estivemos unha tarde nesta cidade e aínda que vimos os principais lugares tamén quedaron sen ver outros como: O Panteón da Condesa, o Torreón de Alvar Fáñez cos seus xardíns, Palacio da Cotilla...etc Como dixo o organizador da viaxe; Javi, sempre hai que deixar algo por ver para así volver de novo.

 NOTA: Na seguinte entrada publicarei a visita a Brihuega.

Páxinas web consultadas:

https://es.wikipedia.org/wiki/Palacio_del_Infantado

https://www.guadalajara.es/es/ciudad/monumentos/palacio-del-infantado/

https://www.guadalajara.es/es/ciudad/monumentos/convento-de-la-piedad/

https://nuevaalcarria.com/articulos/descubre-5-curiosidades-de-la-concatedral-de-santa-maria-la-mayor
https://es.wikipedia.org/wiki/Capilla_de_Luis_de_Lucena

https://www.guadalajara.es/es/actividad-economica/palacio-condesa-de-la-vega-del-pozo.html?texto=&idSubCategoria=0&idCategoria=1&turismo=0

RUTA DO MAZO DE MON. (PR-AS 114) S. MARTÍN DE OSCOS

 Funme aos Oscos, concretamente a S. Martín de Oscos, para relizar outra ruta nesta zona de paisaxes espectaculares. As desta ruta tamén o son pero defraudoume un montón non poder chegar a ver o Mazo de Mon que lle dá nome, xa que o carreiro de acceso está totalmente inacesible debido á maleza.

Non é de recibo que unha ruta homolagada non teña un aviso desto e haxa que facer unha baixada coa conseguinte subida despois, cun desnivel considerable. Ademais hai tamén tramos sobre todo subindo a Ventosa que están mal acondicionados facéndolles falta un bo desbroce.

Características:

Lonxitude:13 km.

Dificultade : moderada pola subida e baixada ao Mazo de Mon con forte desnivel

Ruta circular ben sinalizada, aínda que necesita algún repaso nalgúns puntos sobre todo despois de pasar Ventosa.

O meu track en WIKILOC

Descripción:

A ruta ten o inicio na aldea de Revoqueira que pertence á parroquia de S. Martín de Oscos. Na foto, a súa capela de S. Antonio que é o 1º que vemos ao chegar. Diante dela aparquei. Non hai moito máis sitio para facelo.

Capela de S. Antonio en Revoqueira

 A aldea atópase a unha altitude de 778m. polo que as vistas son magníficas!

 

Revoqueira aínda non ten 20 habitantes. Eu non vin a ningún.

Revoqueira

O camiño empeza en baixada con estas vistas:

Seguimos baixando admirando a fermosa paisaxe:

Atravesamos un bidueiral:

Zonas preciosas con peches cubertos de musgo:

Deixamos este bosque máxico precioso para desembocar na estrada local que nos levará á aldea de Mon co seu palacio.

Percorremos uns 200m. por esta estrada con boas vistas ata chegar á aldea de Mon, que está máis escondida.

O Palacio de Mon é o edificio civil máis singular e de maior calidade arquitectónica do concello. En torno a unha modesta torre medieval do S. XV foron levantándose diversas costruccións a medida que o patrimonio familiar o permitía, ata que no S. XVIII acada o seu máximo esplendor debido a Fernando Manuel Mon y Valledor que remata a fachada principal incluindo os escudos dos Velarde, a prestixiosa Casa da súa esposa.

Dende finais do S. XVIII este palacio queda sen uso habitual e na 2ª metade do S. XIX a familia vai desfacéndose das propiedades; a aldea pasa a outras mans e vai adquirindo un caracter agropecuario. O edificio inicia entón unha evidente decadencia.

Palacio de Mon

Neste S. XXI, o concello de S. Martín de Oscos, ao ver a degradación do conxunto, leva a cabo algunhas obras de mantemento e insta á delaración do Palacio como BIC (Ben de Interese Cultural)

Palacio de Mon

Como non podía ser doutro xeito, tamén existe unha lenda:

Leyenda del palacio de Mon

“Existía en los tiempos en que el tiempo no se medía, un monstruo multiforme de beso mortal, era dueño de la distancia y destruía por imposición de su distancia atroz. Campeaba en la noche y en el día, más sus crueldades se medían por estadios de oscuridad. El terror no cejaba en Los Oscos.

Un rey bueno que vivía en lo alto y que gobernaba con lo largo de su vista, con lo profundo de su mirar, con lo elevado, con lo elevado de sus miras y que velaba por su pueblo, ofrecía la mano de su hija, muy bella, a quien destruyera al monstruo elemental. Un joven, muy bello, finalmente surge de entre el pueblo, y apoderándose del mirar del monstruo, le da muerte, ganando la mano de la tierna princesa. Llegado el momento de recibir la joya, el joven héroe rechaza la mano de la amada alegando no tener casa. El rey promete de inmediato la construcción de un plalacio en donde vivirá la feliz pareja. El actual palacio de Mon, embrumado y abrumado de leyenda.

El pueblo de los Oscos, preguntado sobre el palacio responderá: el palacio fue construido para la primera persona del rey.”    (https://www.sanmartindeoscos.es/palacio-de-mon)

Fachada principal do palacio cos escudos da casa.

Fachada principal

A aldea de Mon pertence á parroquia de Oscos. Conta cunhas poucas vivendas e pareceume que está totalmente deshabitada.

Un pouco máis adiante da aldea de Mon, hai un desvío á esquerda para achegarse ata a Capela de Santa Mariña (son uns poucos metros) Na entrada da mesma hai unhas vacas que buscan a sombra.

                                                              Capela de Santa Mariña

Cando unha das vacas decide marchar, vexo deitado un touro e sinto algo de medo pero eu non me meto con el e el non se mete conmigo.

                                                            Capela de Santa Mariña
Hai boas vistas sobre o val dende esta capela.


Sigo o meu camiño, observando á miña esquerda a capela onde acabo de estar.

E chego a un cruce onde hai dúas opcións: seguir á dereita (cara a Ventosa) ou pillar á esquerda cara ao Mazo de Mon. Estiven tentada de non baixar ao mazo porque sabía que me agardaba unha dura subida despois, xa que o traxecto ata aí é  de ida e volta polo mesmo sitio pero ir facer a "Ruta do Mazo de Mon" e non chegar ata o mazo...parecíame que me deixaría algo importante que ver e entón aló fun!!

Ao inicio xa me asustei ao ver o desnivel pero non era nada co me agardaba!! Eso si, as vistas marabillosas!

Ao pouco introdúzome nun bosque. Polo menos hai sombra!!


Despois dunha baixada que me pareceu interminable, hai que xirar á esquerda por onde está o peche que se ve na foto. Pode pasarse polo medio dos paus ou por debaixo.

Camiño uns metros e o carreiro vaise pechando cada vez máis... Témome o peor... e efectivamente ao ir avanzando cada vez é peor; o carreiro péchase completamento de felgos, silvas e árbores caídas.

                                                                 Sendeiro pechado

Teño que dar a volta sen conseguir o obxectivo de chegar ao mazo para o que falta xa moi pouca distancia.

Sinto moita rabia. Xa podían desbrozar unha ruta homologada!! E sobre todo o que me senta aínda peor e pensar na tremenda subida que me me agarda!!

Non se pode continuar

O ascenso ao mediodía con calor foi duro, ben duro. O desnivel que hai que salvar é importante. Canto me pesara baixar e por riba para nada!! De cando en vez sacaba fotos ben chulas, eso si!

Rematando xa a subida pola sombra do bosque, os últimos metros son ao sol..


Chego ao cruce de antes e pillo cara a Ventosa. O percorrido vai en ascenso continuo pero é máis suave que o anterior.


Este tramo ten sitios que precisan un bo desbroce.


Ábrese a paisaxe ao chegar á aldea de Ventosa, na parroquia de Oscos. Neste lugar non viven actualmente nin 5 veciños.


O nome de Ventosa debe ser porque esta aldea se atopa a 701m. de altitude e o vento debe soprar ben.

Ventosa

Este edificio semella que foi unha antiga escola, actualmente actúa como albergue. Hai uns anos o  Colexio Oficial de Enxeñeiros Técnicos Agrícolas do Principado constitueu nesta localidade o Instituto de Fomento Agrario co obxectivo de abrir as portas do mundo rural a estudantes e titulados.

No 2022 este edificio acolleu tamén a refuxiados ucraínos.

                                                                    Albergue
A capela que parece de xoguete en Ventosa.

Esta parroquia de Oscos é eminentemente rural e gandeira.

A partires de Ventosa, o percorrido vai todo por estrada ata o final.É unha estrada local sen apenas tráfico ningún. Só crucei un coche.

Estamos nunha zona cha onde predominan os prados.

Vin tractores en dúas leiras traballando coa herba.

Chegando xa a Revoqueira de novo.

Páxinas web consultadas:

https://www.vivirasturias.com/entidades-poblacion/c/0/i/54878050/revoqueira

https://lososcosrural.wordpress.com/2013/11/30/ventosa-san-martin-de-oscos-exitosa-inmersion-rural/