SEARES (CASTROPOL)

 Seares é unha parroquia do concello de Castropol e esta ruta discorre toda ela por esta parroquia.

Aínda no chega aos 200 habitantes en total pero o núcleo de Seares que dá nome á parroquia atopámolo cheo de xente e de vida.

Características da ruta:

Lonxitude: 9km.

Dificultade: baixa

Ruta circular se sinalizar. O meu track en WIKILOC

Descripción:

A ruta empeza e remata en Grandallana, unha pequenísima aldea na que vimos 3 casas, todas elas xa en completa ruina menos unha na que vimos xente. En Grandallana está tamén está pequena capela na honra da Virxe de la O. De ao pé desta capela saimos.

Esta é a única vivenda habitada de Grandallana. Nesa gran casona vive xente que nos observou con moita curiosidade. Nótase que pouca xente chega aquí.

Baixamos por un camiño bastante anegado xa que imos ao pé do Rego de Seares.

Un camiño dos de toda a vida por onde antes circularían os carros con productos agrícolas e con cereais rodeado de eucaliptos.

Empezamos a ver prados e vacas. Estamos chegando a Seares.

Abrésenos a paisaxe e vemos un lugar aló no alto polo que despois pasaremos: Axelán.

Frente a nós inmensos prados que nos dan xa idea do modo de vida da xente desta parroquia.

O camiño aparece trallado e enlodado do paso dos tractores.

Vimos en Seares moitas fincas de millo destinado a ser ensilado e de feito vimos como traballaban nese proceso.

Vimos os apartementos rurais "La Searila" no centro de Seares.

Subimos agora a outro lugar desta parroquia moi cerca do anterior, a Axelán.

Sempre me chaman a atención os lavadoiros que vexo polas aldeas que visito, case todos están restaurados!! Falta o do meu barrio!!

En Seares viven da gandaría como demostran os inmensos prados e fincas de millo para comida do gando que vimos.

Vistas fermosas dende Axelán que está situado nun alto.

 Agora pillamos un camiño

 Baixamos entre eucaliptos:

E tamén algún castiñeiro

Ata chegar á Ría de Ribadeo ou do Eo. Temos unhas extraordinarias vistas:

O río Eo, cerca aquí de Vegadeo, vai desembocar en Ribadeo ao Cantábrico.

O camiño de monte polo que baixamos desemboca nunha estrada local. Estamos en Presa, outro lugar da parroquia de Seares.

Continuamos vendo imaxes fermosas da ría.

Ao lonxe vemos Río de Seares e en 1º plano unha casona en ruinas que chama a miña atención polo grande e porque ten capela. Recorda aos pazos galegos.

Río de Seares, ao fondo e en 1º plano, a casona onde viveu "A Searila"

Este pazo ten unha historia de algo que pasou no S. XIX: nese século e nese palacio hoxe en ruinas viveu Mª Rosa Pérez, "A Searila", unha muller moi guapa da parroquia de Seares que se namorou de Antonio Cuervo, veciño de Piantón (A Veiga). As familias deles estaban enfrentadas por eso se casaron en secreto en 1835 e un ano despois da voda, Antonio foi destinado a Coruña como Gobernador Xeral. A Searila estaba embarazada e morreu de parto.

Ao enterarse el, voltou e abreu a tumba de Mª Rosa para pillarlle un mechón de cabelo. Pasou o resto da súa vida pechado nese palacio e din que só saía pola noite para percorrer os lugares onde estivera coa súa amada.

Seguimos por estrada local durante  que deseguida vai desembocar a outra. En total imos 800m. por estrada. ata pillar un camiño de monte (moi curto) que desemboca nunha granxa e xa estamos de novo en Seares

O día que antes estivera con sol, empezou a oscurecer e ata nos caeros unhas pingas que pouco duraron.

Xa pasaramos antes por Seares pero pola parte de abaixo . Agora imos pola parte alta e vemos unha casa moi grande, outras dependencias, un cabozo e ao pé unha capela. Non sabemos se a capela é independiente ou formaba parte da casona. Non atopei informcaión por ningún sitio.

Dende logo a casa non foi unha casa corrente: era moi grande, ten unha enorme galería, un bo cabozo e a capela que non sei a quen pertencía...

O arco da vella anunciando que para de chover. Vemos xa a igrexa parroquial de Seares pola que imos pasar.

Xa hai no S. X datos dunha doación. É unha igrexa grande que aparece moi coidada e ten dous campanarios, un pequeno e o principal.

Derriba da porta principal, hai un escudo "de armas y blasones"

A igrexa está situada na parte máis alta da aldea e ten boas viastas sobre todo o val.

Nunha porta lateral vemos un reloxo de sol que funciona perfectamente.

Pillamos a estrada a Grandallana e deseguida  torcemos por un camiño de monte que en pouco máis de 1km. nos vai levar ao inicio da ruta.

Un tramo moi curto por un camiño de monte.

Que sensación de paz, que fermosura a destes prados!!

 Xa estamos en Grandallana!! Uns metros máis adiante xa está a capela de Nosa Señora da O onde temos o coche.

Páxinas web consultadas:

https://www.vivirasturias.com/blog-vivir-asturias/c/0/i/50112265/leyenda-de-la-searila

QUINTANILLA, CARTES, COVA EL SOPLAO, POTES (CANTABRIA)

Á esquerda, o restaurante onde xantamos en Quintanilla

O sábado 12, comemos en Quintanilla, unha pequena vila que pertence ao concello de Lamasón. Aínda non chega aos 100 habitantes e aínda así é a localidade máis poboada do concello.

Estamos nunha zona onde predominana as montañas, os vales e os bosques. Unha zona paisaxísticamente preciosa!

En Quintanilla tamén hai grandes casonas:

Aló ao fondo vemos a Igrexa de Santa Mª 

CARTES

É un concello que xurdeu ao longo do camiño tradicional Besaya- Castela. Ten unha excelente arquitectura civil montañesa.

Esta vila está estructurada nunha sola rúa como a disposición que tiña na I Media e soubo conservar.

No S. XVIII o Marqués da Ensenada mandou construir o Camiño real de Santiago a Reinosa para mellorar as comunicacións e posibilitar o mercado de productos agrícolas. Non é difícil de entender a forma alargada da vila e que tódalas vivendas se estructuren ao longo desta rúa.

O Torreón de Cartes

É famoso o Torreón, unha casona medieval unida por arcos apuntados. Foi construida pola familia Manrique para defenderse dos señores de La Vega (actual Torrelavega) cos que estaban enemistados. Foi sede de Xustiza, residencia do correxidor condal e actualmente despois de ser rehabilitada é un Museo de Divulgación ciéntifica. 

O Torreón de Cartes

Cartes está declarada Conxunto Histórico Artístico polas súas casonas con escudos milenarios, por exemplo.

A Casa do Capitán D. Miguel Velarde ostenta un gran escudo, ao igual que outras máis.

Casa do Capitán Miguel Velarde

Por aquí pasaba a Ruta do Besaya que foi un eixo de gran importancia económica xa que por aquí pasaba a ruta da lana e do trigo de Castela cara a Europa.

A Casona dos Obregón é de finais do S. XVII

Casona dos Obregón

A Casona Quijano Mier é de principios do S XVII e ten un enorme escudo e unha porta co dintel en pedra decorado.

Casona Quijano Mier

A capela da Divina Pastora é do S. XVIII e durante anos estivo dedicada ao culto.

Capela Divina Pastora

A Casa de Dona Melchora Quijano foi reformada a finais do S. XVIII foron na súa orixe dúas vivenda mandadas construir por un membro da Inquisición. A finais do S. XVII foi reformada esta casa engadindo a capela do Santísimo Cristo das Dores.

Casa de Dona Melchora Quijano

Unha rúa de 500m. con moitos outros edificios cargados de historia.

Nesta Casona dos Quijano-Rasa está a Casa Consistorial de Cartes.

Concello de Cartes

Puebla de los Ángeles é un palacete neogótico do S. XIX  así chamado porque o mandou construir un home que marchou a América e voltou dende Puebla de los Ángeles (México)

Palacete Puebla de los Ángeles

Benito Pérez Galdós está relacionado con esta vila porque o seu libro "Marianela" está ambientado nesta vila á que o escritor na novela chama Socartes.

COVA EL SOPLAO

Situada na Serra de Arnero, a unha altitude de 540m está considerada unha cova única a niven mundial pola calidade e cantidade das súas formacións xeolóxicas. Ten 20km. de lonxitude pero só son visitables 4 km.

A cavidade foi descuberta casualmente polos mineiros durante unha perforación "Los mineros denominaban soplaos a las cavidades kársticas que cortaban en sus trabajos y que creaban fuertes corrientes de aire" (https://es.wikipedia.org/wiki/Cueva_de_El_Soplao)

Nesas minas explotábase cinz e chumbo ata finais dos anos 70.

No ano 2005 foi aberta ao público

Eu non entrei a velas porque xa as visitara noutra viaxe a Cantabria había uns anos.

Mentras esperabamos, desfrutamos da impresionante paisaxe:

A mina conta con tenda de recordos, cafetería, aseos, terraza...e no exterior unhas vistas impresionantes!

POTES

Capital da comarca do Liébana con aínda non 2000 habitantes habituais pero con moitísimas visitas a diario que fan medrar esta poboación. Dende 2019 está catalogado como un dos "Pueblos máis fermosos de España"

Rodeado de montañas, Potes é a porta de entrada aos Picos de Europa. Os ríos Quiviesa e Deva únense aquí e é tamén chamada "A vila das Pontes"

A Praza Capitán Palacios é un punto neurálxico da vila 

Praza Capitán Palacios

Ruas con soportais:

A Torre do Infantado é do S. XIV. Actualmente é un lugar de exposicións.

Torre do Infantado

Perdéndose polas rúas de Potes decubrimos antigas casas:

A igrexa de S. Vicente é un edificio composto  por espacios que corresponden a diversas etapas constructivas, cunha cronoloxía que vai dende o S. XIV ao XVIII e polo tanto con estilos arquitectónicos que van evolucionando, dende formas góticas a renancentistas e barrocas.

Igrexa de S. Vicente en Potes

E esta foi a nosa viaxe á fermosa Cantabria . Vimos moito pero aínda queda moito por ver...

Hai que volver!!

Páxinas web consultadas:

https://es.wikipedia.org/wiki/Antigua_iglesia_de_San_Vicente_(Potes)

https://www.viajesyrutas.es/2021/02/que-ver-en-cartes-cantabria.html