PAZO DE FONTAO-RÍO OURO (FAZOURO-SANTA CILLA) FOZ

Parrulos na canle ao pé do río Ouro

Esta é unha ruta moi curta e fácil no concello de Foz (comarca da Mariña Lucense)  A pesares do seu curto percorrido, é fermosa toda ela.

Características:

Lonxitude: 3 km.

Dificultade: fácil

Ruta circular sen sinalizar. É necesario seguir un track se non se coñece a zona. Deixo o meu en WIKILOC

Descripción:

Inicio esta ruta ao pé da estrada LU-151 onde aparcamos o coche na beira deste camiño que se ve na foto.

 

O camiño anterior lévanos ao lugar de Fontao onde hai varias casas abandonadas.

Mirando á esquerda, aló enriba vemos Trasmonte que pertence á parroquia de S. Martiño.

Outra vivenda que empezaron a restaurar pero leva tempo parada esa renovación en Fontao. Estamos na parroquia de Santa Cilla (Foz)

As orixes do Pazo de Fontao remóntanse ao S. XVI aínda que a parte máis importante da casa é do S. XVIII. O camiño dá a volta ao redor do pazo e pódense admirar os magníficos xardíns, a capela, o cruceiro...

Pazo de Fontao

O 1º señor deste lugar foi D. Rui Sánchez de Moscoso. No 1595 constitúese o Mayorazgo do Solar de Fontao como "señorío con jurisdicción civil e criminal" (por eso na casa hai mazmorras) a favor do petrucio (xefe da casa) D. Lorenzo López de Moscoso y Miranda, señor de Ferreira e S. Martín de Mondoñedo.


A capela está dedicada á S. Andrés e nela están enterrados 8 antepasados do Condado.

Pazo de Fontao

Neste punto temos dúas opcións que van dar a estrada, os dous camiños que vemos chegan á mesma cuns metros de diferenza . Nós imos de frente porque así temos menos metros pola estrada.

No S. XIX, hai que facer referencia a un gran personaxe da Casa: D. J. Mª Moscoso de Altamira y Quiroga que foi o 1º Conde de Fontao. Naceu en Mondoñedo onde foi nomeado Comandante do Reximento de Milicias e alcalde desa cidade.

Máis tarde trasladouse a Ferrol onde foi alcalde. Foi tamén Presidente das Cortes e Ministro de Fomento en Madrid. Foi ademais o 1º Presidente do Senado cando foi creada esta Institución. No 1840 foi nomeado Conde De Fontao.

Outro gran personaxe da Casa de Fontao foi D. José Moreno Osorio , IV Conde de Fontao, Enxeñeiro de Camiños, Conselleiro de RENFE e gran amante de Lugo e a súa provincia onde promoveu o accceso ferroviario e a ampliación do Porto de Foz onde hai unha praza chamada "Praza do Conde de Fontao".

Actualmente o VIII  Conde de Fontao é D. José Manuel Romero Moreno que pasa longas temporadas neste pazo que mantén sempre moi ben coidado.

Pazo de Fontao.

Abandonamos a zona do pazo baixando poo camiño da esquerda.


Que nos leva directamente á estrada LU- 151 que cruzamos.

Xa estamos ao pé do río Ouro aínda que non podemos velo. Está á nosa esquerda. Hoxe atravesei por este monte que estaba rozado, se non está acondicionado hai que ir uns poucos metros pola estrada para pillar á esquerda, onde xa vemos a ponte de madeira que nos leva á outra marxe do río.

Ponte que nos cambia de marxe do río.


O Río Ouro nace na Serra do Xistral, na parroquia do Pereiro (Alfoz) e ten un percorrido de case 30 km. ata a súa desembocadura no Cantábrico en Fazouro onde forma unha pequena ría.

Río Ouro

Agora levamos á dereita o río e á esquerda unha canle que servía para levar auga a unha central eléctrica que veremos despois. Dous parruliños nadaban tranquilos.

A chamada ás veces "Fervenza da Ruxida", non é tal fervenza senón unha presa para alimentar á antiga Central Hidroeléctrica que veremos despois. É dicir sería unha cascada artificial pero o caso é que é moi fermosa.

O entorno da Presa de Posada é idílico e convértese no lugar propicio para descansar e repoñer forzas.

Presa de Posada

Voltamos sobre os nosos pasos e atravesamos de novo esta tupida arboreda que semella formada por acacia negra. En total son 200m. os que temos que repetir nesta ruta.

A partires das acacias, seguimos pola ruta do río Ouro que nos deixa este fermoso percorrido.

A ver quen se atreve a cruzar a canle por esa ponte...Menos mal que non temos que facelo.

E aquí chegamos ao punto no que imos dar a volta cruzando a ponte que vemos na foto. A ruta do Ouro continua uns km. máis pero como queremos facela circular, damos a volta dende aquí, dende a  antiga Central Eléctrica.

Despois de cruzar a ponte, podemos volver ao inicio que está moi cerca, pola estrada ou ben, se está acondicionada a beira do río como estaba hoxe, podemos ir pola beira do río.

Hoxe, pola beira do río, aparecía o carreiro bastante ben definido e por aí fun. Serán uns 100m. ata chegar de novo ao coche.

Rematamos neste punto onde comenzamos e onde o Ouro pasa ben pegadao á estrada.

MONTES DE FAZOURO E NOIS (FOZ)

 Hoxe deume por facer unha ruta moi cerca de onde vivo, por zonas de monte que non coñecía. Gustoume bastante porque non pisa apenas asfalto, indo practicamente toda ela por camiños de monte, pero na costa lucense os montes son todos monocultivos de eucalipto polo que  calquera ruta pode chegar a resultar monótona. Como esta é curta tampouco dá tempo a que se faga cansina. Así que xa sabedes, cando non teñades outra ruta mellor, este é curta e fácil.

Características:

 Lonxitude: 5,6 km

Dificultade: baixa.

Ruta circular que eu mesma planifiquei e polo tanto é preciso un trck para poder realizala. Deixo o meu en WIKILOC:

Descripción:

Partín da capela do barrio de Lousada en Fazouro que ten unhas espectaculares vistas sobre a costa lucense e algo da asturiana xa que en días despexados vese perfectamente a punta de Tapia de Casariego.

Esta capela do S. XVIII é pequena e moi humilde, ten nun lateral un reloxo de sol. Hai algúns anos había neste lugar misas tódalas semanas que ofrecían os veciños polos seus defuntos ou outras intencións. Actualmente só hai misa unha vez ao ano: o día 8 de decembro, festividade da Inmaculada Concepción.

Vistas dende ao é da capela:

Deseguida pillamos un camiño de monte.

Dá gusto chegar a algún claro cando nalgún monte cortaron os eucaliptos.

Este tramo  vai en ascenso suave e ademais é curto (uns 700m.) O camiño está perfecto para camiñar.

Desembocamos nunha ancha pista de terra. Collendo á esquerda, atallamos e evitamos un tramo de vexetación bastante pecha nun curto tramo. Eu pillei á dereita porque quería chegar ata Trasmonte, barrio máis alto de Nois.

Non atraveso o barrio de Trasmonte (oficialmente Trasmonte das Chousas) senón que mesmo onde empeza a estrada asfaltada, torzo á esquerda.

 

Alégrame ver por fin un fermoso camiño de carro ao pé dun pequeno souto.

Parece que hai zonas na Mariña onde volven a proliferar os soutos. Vese que estes son castiñeiros ben novos.

O camiño pasa a ser de monte pero ten un pequeno tramo así pechado. Eu pasei ben pero con pantalón largo (sempre o levo aínda que sexa verán, precisamente porque podo atoparme camiños así e para evitar picaduras de carrachas) e con botas.

Como dixen, o tramo malo é moi curtiño e deseguida o camiño pasa a ser como se ve na foto. Algo máis adiante tiña algo de auga porque baixa por aí un rego; de seguro que no inverno haberá máis pero pásase polo lado.

Topamos outra vez coa pista anterior pola que chegáramos a Trasmonte e agora cruzámola para meternos noutro camiño de monte no que vemos ao inicio do mesmo uns grandes socavóns producidos por unhas enormes rodeiras.

Deseguida atopamos o motivo de porque se atopa así o camiño cando vemos esta paleadora.

A baixada é por unha ancha pista por onde pasan as liñas eléctricas de alta tensión.

 

Nun momento dado indicado no track da ruta, deixamos esta pista para pillar un camiño de monte á esquerda.

Di unha amiga miña que se imos camiñando por un bosque, sexa da clase que sexa e de súpeto aparecen loureiros é sinal deq ue cerca hai unha ou máis vivendas. Sempre é certo!

Neste caso, estamos chegando ao barrio do Morgallón.

 Vistas dende algunha zona do Morgallón.

Baixando polo camiño vexo unha entrada á dereita, achégome e atopo unha enorme plantación de castiñeiros. Un enorme souto!! Que gusto dará velo dentro duns anos no medio de tanto e tanto eucalipto.

Xa vexo o asfalto. Remata o camiño ao chegar ao barrio do Morgallón.

A Fonte de Quintas é coñecida na contorna, non só en Fazouro pola súa auga fresca e fina. Vén moita xente buscar auga dela.

O barrio do Morgallón, o río Ouro ao fondo e o barrio de Vilarmea. Máis lonxe, a costa lucense.

O camiño que vai á Casareta tamén ten boas vistas:

O cabozo tipo Mondoñedo da Casareta, indícanos que estamos moi cerca do final desta ruta.

PICO DA FROUXEIRA. RUTA CIRCULAR DENDE BACOI

 Hai tempo que quería subir ao Pico da Frouxeira camiñando, é dicir facendo unha ruta e que esta fose circular. Fun retrasándoo porque sabía da dura subida pero hoxe decidinme a facela con inicio e fin na parroquia de Bacoi, concello de Alfoz. O Pico da Frouxeira pertence a Foz

Características:

Lonxitude: 6,8 km.

Dificultade: Media-Alta. O tramo de baixada é complicado polas grandes rochas (se se fai de subida, haberá case que trepar nalgunhas zonas) e polo chan irregular.

Ruta circular para a que é necesario seguir un track. O tramo de subida está perfectamente indicado porque corresponde á Ruta dos Castelos pero o de baixada non está sinalizado.

O meu track en WIKILOC

Descripción:

O punto de partida desta ruta é AQUÍ . É un lugar que pertence á parroquia de Bacoi (Alfoz) pero non souben como se chamaba.

Ao fondo podemos ver A frouxeira, que hoxe puiden conquistar.

Unhas casas no lugar de onde partín:

Durante uns pocos metros o percorrido vai por unha ancha pista.

 

Deseguida xiramos á esquerda para meternos por un camiño de monte. (Está ben sinalizado)

Imos sempre en ascenso, unhas veces máis suave e outras menos e sempre rodeados de eucaliptos. Bosque autóctono, por desgraza, na Mariña queda pouco.

O camiño de monte desemboca na estrada que sube á Frouxeira dende a parroquia focense de Santa Cilla. Imos por asfalto case 1 km. e sempre subindo.

A paisaxe non cambia. Os eucaliptos son os amos do bosque.

Achegándonos xa o Pico da Frouxeira, as vistas van sendo cada vez máis espectaculares. Na foto vemos tamén o aparcadoiro e a pista que sube dende aí.

Vistas da parroquia de Santa Cilla, camiño do Pico de a Frouxeira.

Vistas das parroquias de Santa Cilla, S. Martiño e da vila de Foz co mar Cantábrico.

Outras vistas.

O Pico da Frouxeira é un monte que está a 427m. de altitude e na súa cima levantábase o Castelo da Frouxeira do que actualmente apenas queda nada. O lugar pertence á parroquia focense de Santa Cilla.

 

Cazolas na rocha que a chuvia foi formando e Vértice Xeodésico. (Un pedestal de formigón sobre que se alza un cilindro de 120 cm. e sinala unha posición xeográfica exacta)

A fortaleza pertencía ao Mariscal Pardo de Cela, mítica e controvertida figura da época medieval galega.

Imaxe do vértice xeodésico, do miradoiro e outra parte máis baixa da Frouxeira.

Pardo de Cela recibeu  estes bens como dote pola súa voda con Isabel de Castro. Neste lugar de A Frouxeira, Pardo de Cela fixo unha brava defensa frente ás tropas dos Reis Católicos no S. XV.

Durante o asedio á Frouxeira morreron moitas persoas pero debido á súa situación inexpugnable non poideron conquistala nin tampouco a Pardo de Cela que foi traizoado e dende que o mataron foi cando destruiron totalmente o seu castelo, por eso hoxe quedan os poucos restos que o tempo non foi capaz de borrar.

 

Ata puxeron un miradoiro! A verdade é que as vistas son excepcionais. vemos a costa mariñá, parroquias de Foz, de Alfoz de Valadouro...

Grandes moles rochosas predominan nesta paisaxe, algunhas delas teñen forma de animais. Os restos que quedan de A Frouxeira están declarados BIC (Ben de Interese Cultural)

Outras vistas. Faltan as de Valadouro e Alfoz xa que o sol caía xusto de frente para facer a foto.

Para facer a ruta circular e non voltar polo mesmo sitio, baixamos dende o aparcadoiro por un camiño á dereita

Menudo camiño!! Esto é o preludio do que nos espera baixando!

O camiño é como se ve nas fotos e a baixada faise complicada.

Hai a quen lle gustaría máis subir ca baixar por aquí. Eu prefiro baixar e non me quero imaxinar a subida!!

O desnivel é pronunciado e o risco de caídas é alto.

Os montes de por aquí teñen grades rochas e o chan, non ía ser menos, ás veces vai tamén sobre elas.

Ver este claro no medio de tanto camiño pechado, reconfortoume...


O camiño de monte remata cando enlaza con esta pista ancha e de bo camiñar.

Así chegamos a enlazar os últimos metros que son lineais (polo mesmo tramo da ida e volta)

O cabalo segue no mesmo prado e detrás, o Pico da Frouxeira sempre vixiante, recordándonos a importancia enorme que tivo en séculos pasados.

Páxinas web consultadas:

https://www.turismo.gal/recurso/-/detalle/280381875/pico-da-frouxeira?langId=es_ES&tp=4&ctre=17

https://es.wikipedia.org/wiki/Castillo_da_Frouxeira