Volto e volto a Mondoñedo e sempre atopo novas rutas que descubro (eu mesma as planifico antes na aplicación de WIKILOC)
Encántame este concello que conserva aínda bastante masa de arboreda autóctona, moitos camiños limpos, perdidas e pequenas aldeas case deshabitadas, o murmurio de ríos e regos...
Hoxe tocou todo eso que acabo de nomear e non importa para nada que o percorrido teña algo de asfalto; total non pasa ninguén e de feito non vin unha alma. Só chegando xa ao final da ruta me crucei cun coche. Ademais son, máis que estradas, camiños estreitos asfaltados e rodeados de natureza.
Características desta ruta:
Lonxitude: 8,2 km.
Dificultade: fácil
Ruta circular sen sinalizar. O meu percorrido en WIKILOC
Descripción:
A capela de Nosa Señora das Neves onde empecei e finalicei a ruta está situada no barrio de Maariz, na parroquia de Santiago de Mondoñedo.
É unha capela moi sobria. Dame pena ver estas capelas, que ao non ser tan famosas coma outras, van quedando totalmente no olvido e co paso dos anos acaban en ruinas se non mira ninguén por elas. Esta, de momento, aparece ben conservada. O ano pasado 2024 celebrouse aínda aquí unha festa na honra desta Virxe.
 |
| Capela de Nosa Señora das Neves en Maariz |
Maariz é un barrio da parroquia de Santiago de Mondoñedo.
 |
| Maariz |
Non faltan cabozos "estilo Mondoñedo" en Maariz
A vivenda que se ve en 1º termo foi unha antiga palleira e actualmente é unha Casa de Turismo Rural.
 |
| "Casa Minerva", dedicada ao Turismo Rural |
E agora de frente, Casa Minerva. O Turismo Rural foi unha saída profesional para xente nacida ou non nestas aldeas pero que sí deu vida ás mesmas.
 |
Casa Minerva, dedicada ao Turismo Rural
Este cruceiro baixo non sei que función desempeñaría. É de pedra, colocado derriba dun pedestal tamén de pedra. Din os máis vellos da aldea que sempre estivo aí. |
Cruz en Maariz
Este tramo coincide co Camiño Norte de Santiago. Algo máis adiante, xa deixamos este tramo do Camiño que seguirá de frente e nós pillaremos unha pista á esquerda que baixa ao Río Valiñadares.
 |
| Sinal do Camiño de Santiago |
Carballos enormes que vexo nun prado.
Que importa ir por asfalto se non hai automobil ningún e podo contemplar esta frondosa vexetación?
Cruzo o Río de Valiñadares . Cando este río se una co Tronceda, formarán o Río Masma.As plantas que vemos nas beiras e que en galego hai xente que lles chama brizo; en castelán chámanse perifollos olorosos, mirra ou cerifolio. Hai moitas sobre todo en lugares húmidos Teñen flores brancas e poden usarse para dar sabor anisado aos alimentos.
O Río Valiñadares.
Outra planta que se ve moito e florece nesta época é a Lingua de Boi, é perenne e con flores azuis.
Fermosa e típica paisaxe rural galega con prados, montes e as árbores que medran á beira do Valiñadares.
Esta aldea é Supena que pertence á parroquia de Argomoso. E agora imos coincidir un bon tramo coa Ruta da Auga.
Deixamos a estrada para introducirnos por este camiño, pola parte baixa de Supena.Á nosa esquerda trouxemos o río Valiñadares.
Este sinal que prohibe o paso, é de cando houbo nesta zona unha canteira, un pouco máis adiante.
Aquí medran enormes e frondosas faias á beira do río.
Atopo os restos das instalacións que houbo aquí no pasado por mor dunha canteira.
Cruzo o Valiñadares por esa edificación.
Sigo na Ruta da Auga, contemplando o fermoso Val de Valiñadares.
Ao camiño faille boa falta unha sega. Claro que esta primavera co que choveu e chove, a herba medra moito.
Neste cruce quixen atallar pillando o camiño á esuqerda que sube porque ten boa pinta pero uns poucos metros máis adiante, este camiño remata e seguiría por un monte no que o camiño está totalmente pechado. Así que din a volta e continuei pola Ruta da Auga.
Pasando pola Casería e a pesares de estar no concello de Mondoñedo, vemos dous cabozos xuntos: un estilo Mondoñedo e outro estilo Ribadeo. Curioso...
Vistas da A8, montañas e vales de Mondoñedo.
Carreiro fermoso na Ruta da Auga.
Neste punto deixamos a Ruta da Auga que segue polo camiño da dereita cara a Mondoñedo. Eu sigo o camiño de frente para voltar ao inicio.
Vemos Mondoñedo aló embaixo.
Por este camiño chegamos a Barbeitas (parroquia de Santiago de Mondoñedo)Un enorme carballo nos recibe. |
| Barbeitas |
No alto de Barbeitas atopo este vella casa onde estivo O Cristo de Barbeitas. Aquí cruzábanse varios camiños de carro e era un lugar de paso para os defuntos das aldeas da parroquia de Santiago. O Cristo que había non se conserva pero si o nicho. Ao morrer o propietario do nicho, Feliciano Pardo, os fillos deciden retirar o Cristo e gardalo no seu domicilio. As inclemencias meteorolóxicas e o abandono fixeron que actualmente o estado do nicho non sexa o mellor.
O pedestal de pedra que vemos ao pé do nicho era para que os que portaban o defunto poidesen depositar o ataude e descansar. Na parte de abaixo hai unha inscripción que di:
" El Ylmo. Sr Obispo de Mondoñedo concede 40 días de indulgencia a los fieles que devotamente ante esta imagen rezaren V. G. el padrenuestro, el credo, etc...
Ao pé da casa que ten ese nicho adosado, hai un cruce e pillo á dereita. O Camiño de Santiago segue pola estrada.
O camiño está asfaltado pero dubido de que por aquí pasen coches. É moi estreito.O camiño por veces é ben fermoso!
Vistas a Mondoñedo
Os castiñeiros loitando por sobrevivir no que antes dos eucaliptos debeu ser un fermoso souto.
Chegando xa ao inicio/fin de ruta. Por ese cruce de estradas baixei co coche..
Xa nos últimos metros para chegar á Capela de Nosa Señora das Neves.
