RUTA DAS CHOUSAS - O VERAL (LUGO)

 Oira falar moito desta ruta polo fermosa e fácil que dicían que era. Non está mal pero eu prefiro a que realicei este mesmo día e que foi a de "O vello Lugo agrario". Para mín é máis variada e co valor engadido de que sae e volve a un lugar máxico como é Santa Eulalia de Bóveda, a fermosa aldea co seu monumento prerromano. Esta ruta podedes vela no seguinte enlace:

Rutas de sendeirismo: O VELLO LUGO AGRARIO- SANTALLA DE BÓVEDA (LUGO)

Como as duas rutas son curtiñas e están cerca unha da outra (Uns 12 km.) poden moi ben realizarse as dúas no mesmo día como eu fixen.

A ruta das Chousas é moi coñecida e transitada pero o día que eu fun non atopei a ninguén.

O nome da ruta procede das "chousas" que atoparemos ao logo do percorrido, son fincas pechadas con muros de pedra, aínda que na miña zona, as chousas son terras de labor que están pegadas ás vivendas e poden estar ou non pechadas. O que NON SON as chousas, como din na Voz de Galicia, "viejos caminos murados" . Non, os muros dos camiños son dos prados e montes non dos camiños.

 "Los penedos juegan con el terreno y, de repente, se alcanzan las chousas, viejos caminos murados por los que antaño avanzaban los carros y que hoy parecen surgidos de la escena de alguna película, con sus marrones, sus ocres y su escala de verdes. Incluso el musgo y los líquenes, unas veces de un tono casi radiactivo y otras opaco, colaboran en la mágica estampa".

Nalgún blob que vin por Internet tamén di o mesmo. Debéronse copiar...

A ruta é super curta e vainos permitir desfrutar ás beiras do río Mera no comenzo e final da ruta, pasaremos polos "pasais" (pedras postas nos camiños para poder pasar no inverno) veremos os peches das chousas, muíños, unha canteira que hoxe se emprega para escalar, a aldea de Abelairas e sempre rodeados de carballos e outras árbores autóctonas.

Características:

Lonxitude: 3,19km.

Dificultade: fácil

Ruta circular perfectamente sinalizada.

Descripción:

A ruta comenza xunto á aula da Natureza do Veral. AQUÍ

O Veral pertence á parroquia de S. Vicente do Veral, moi cerquiña de Lugo.

O primeiro que vemos ao chegar é unha piscifactoría 

e a aula da Natureza de O Veral:

Empezando a ruta co río Mera á esquerda:

A presa da piscifactoría:

O río Mera e os restos do que debeu ser un muíño:

Esta é unha canteira abandonada na que agora se practica escalada:

Cruzamos esta ponte sobre o Mera:

E empezamos a ver os valados de pedra que rodean as chousas:

E agora vemos os "pasais": pedras que se poñían nos camiños que son húmidos para poder pasar no inverno:

Volvemos cruzar o río:

E chegamos á unha estrada local pola que temos que ir uns 2km. aprox.

Ata chegar ao lugar de Abelairas

A partires de aquí abandonamos o asfalto ata o remate da ruta:

Deseguida estamos de volta, xa vemos outra vez a Aula da Natureza:

En torno á Aula da Natureza temos bancos e mesas pra comer ou descansar desfrutando das beiras do río e contemplando distintas especies arbóreas cada unha co seu rótulo explicativo:

O VELLO LUGO AGRARIO- SANTALLA DE BÓVEDA (LUGO)

 Teño que recoñecer que aínda que son da provincia de Lugo e oira falar de Santa Eulalia de Bóveda descoñecía por completo a xoia que alí existe e ademais de poder contemplala (Eso sí, só pola semana e de martes a venres) podemos realizar unha pequena pero moi atractiva ruta de sendeirismo. Como esta ruta é moi curtiña (4,8km.) fixen despois a "Ruta das Chousas" no Veral que está moi cerca de aquí. Pero desta ruta falarei noutra entrada.

Moi cerquiña de Lugo podemos sumerxirnos totalmente no mundo rural e desfrutar da tranquilidade e beleza desta pequena aldea e da ruta de sendeirismo.

 Santa Eulalia é unha parroquia do concello de Lugo e a ruta de sendeirismo empeza e remata xunto aquí, nesta aldea que é o centro da parroquia e que é un magnífico conxunto de arquitectura popular.

Antes de empezar coa ruta, imos coñecer a xoia que garda esta aldea: debaixo da igrexa parroquial hai un santuario romano único no mundo. Estivo soterrado durante moitos séculos ata que foi descuberto no 1926 e está declarado Ben de Interese Cultural. É moi pequeno e foi probableemnte construído no S. IV sendo tal vez un templo pagano dedicado ás augas, ou á deusa romana Isis, ou monumento funerario... e logo, en séculos posteriores foi igrexa cristiá. Conserva unhas extraordinarias pinturas romanas e no medio hai unha piscina na que a auga foi canalizada para evitar deterioros.

A visita é gratis e hai unha oficina de turismo onde unha persoa che amosa o santuarío.

Esta é a fachada con dúas columnas de granito e un vestíbulo porticado. O arco de ferradura que contemplamos é dos máis antigos da Península:

No interior hai só unha planta dividida en tres espazos separados por arcadas:

A bóveda de medio punto ten unhas extraordinarias e moi realistas pinturas. 

Detalle da piscina:

As pinturas amosan figuras de aves e motivos vexetais, florais e xeométricos:

Igrexa parroquial de Santa Eulalia, do S. XVIII e coa fachada estilo barroco galego. Á entrada ao santuarío romano está na parte oposta á esta entrada pero xusto debaixo da igrexa. 

Antes da igrexa barroca houbo unha igrexa medieval construída sobre o monumento romano.

Despois de gozar con esta visita cultural, imos coa ruta de sendeirismo que tampouco ten desperdicio:

Powered by Wikiloc

Características da ruta:

Lonxitude: 4,84 km.

Dificultade: fácil

Ruta circular perfectamente sinalizada.

Descripción:

A ruta sitúase AQUÍ

A aldea de Santa Eulalia é moi pequeniña, pero preciosa. Todas as casas son de pedra e as 

portas e ventás están pintadas da mesma cor verde. Todas elas son casas inmensas.

Empezamos a ruta observando xa valados que pechan os prados:

De xeitos diferentes:

É unha zona eminentemente agrícola. De feito non vimos ningún coche nas carreteras locais 

que percorremos, só tractores:

Casas de pedra inmensas e valados diferentes.

A ruta vai por camiños/carreteras. Non sei moi ben como calificalos ás veces:

Outro peche "moi artístico"

Pola ponte cruzamos o río Mera:

Muíño ben conservado:

Imos por asfalto agora pero non importa, non nos pasou nin un só vehículo e como ir polo 

medio dun bosque xa que imos rodeados por carballeiras.

Outro peche singular:

A paisaxe só inspira paz...

Igrexa de S. Miguel de Bacurín que é unha excelente obra do románico rural, 

probablemente do S. XIII 

Enfrente da igrexa vemos o Pazo de S. Miguel no que destaca o escudo señorial sobre o arco barroco na porta de acceso.

No ábside están representadas cabezas de animais:

Chamáronme moito atención os cemiterios, tanto en Santa Eulalia coma este pola súa ubicación ao redor da igrexa pero sobre todo pola suntuosidade e luxo das tumbas:

A igrexa sitúase nun entoro privilexiado, rodeada de árbores autóctonos:

Pórtico románico característico:

Esta ruta coincide aquí co Camiño Primitivo de Santiago:

A ruta é moi fácil porque o tipo de chan non cansa e vai sempre entre árbores:

O asfalto dura pouco e xa imos por un estreito carreiro:

Contemplando esta paisaxe ben fermosa:

Chegamos á pequena aldea de Portafontao:

E vemos esta marabilla:

Outro tipo de valado para peche de fincas:

Unha bucólica paisaxe:

Agora imos por camiños e carreiros:

Todos os prados e montes están pechados:

Cruzamos outra vez o río. Agora iremos por estrada ata o remate da ruta. Queda moi pouco:

Xa vemos Santalla: