CERCA DO FIOUCO (MONDOÑEDO)

 O concello de Mondoñedo non deixa de sorprerderme coa cantidade de rutas que se poden facer sen pisar apenas asfalto, por camiños e pistas ben acondicionados, coñecendo aldeas tradicionais e desfrutando de vistas inmellorables no medio de arboreda autóctona que aínda conserva este municipio.

Hoxe fixen unha ruta moi solitaria, que non pasa por aldea ningunha (se queremos podemos achegarnos á de Curros que está moi cerca de onde empeza e remata esta ruta). Unha ruta por bos camiños e pistas, vendo o gando no monte e contemplando vistas extraordinarias.

Características da ruta:

Lonxitude: 11,8 km.

Dificultade: baixa, aínda que con algo de desnivel.

Ruta circular sen sinalizar. O meu percorrido en WIKILOC:

Descripción: 

Empecei a ruta na estrada LU-124 que une os concellos de Mondoñedo e A Pontenova, xusto ao pé da aldea de Curros que pertence á parroquia de Santa Mª Maior.

Lugar de inicio e fin da ruta

 En 100m. pillamos un camiño á dereita.

Empezamos a subir moi moderadamente e temos estas vistas á aldea próxima de Curros e máis lonxe a outras de Mondoñedo e Lourenzá.

As nosas montañas son de suaves e redondeados cumes.

Imos por camiños ben acondicionados e fermosos.

O bosque autóctono aínda ten no concello de Mondoñedo bastante presenza.

Atravesamos o Rego de Coto Redondo.

Unha tarde perfecta de camiñata!!

Volvemos atravesar o Rego de Coto Redondo un pouco máis adiante.

Curros, Santa Mª Maior e a súa canteira, montes e prados, montañas lonxanas...

Estou a piques de cruzar a A-8 por un túnel.

A  A-8 vertebra o concello en dúas partes. Veño de unha e agora atópome na outra.

Atraveso algún "paso canadiense" e vexo un curro. En ningún caso atopo pechada ningunha pista.

O percorrido vai agora cerca da autovía

Estas vistas fan esquencer o ruído constante dos coches.

Na foto seguinte vemos a pista pola que vin e pola que vou ir agora, paralela á anterior. A néboa típica do Fiouco (estou moi cerca del) empeza a facer acto de presenza.

Vistas inesquecibles!

A vaca mirando desafiante pero en canto me fun achegando eu xa sabía o que ela ía facer: escapar.

Unha lagoa natural.

Hoxe estivo un día precioso, pero a ruta fíxena pola tarde e cara ao anoitecer a néboa fixo acto de presenza. Non tiven ningún medo nin me sentín en perigo en ningún momento. A pista víase perfectamente e sabía que ía ser só uns poucos metros porque agora xa empezaba a baixar. A néboa pode ser moi perigosa cando coñeces pouco a zona e camiñas por lugares onde os camiños ou sendeiros non están ben definidos. Non era o meu caso.

Nuns segundos pasei da néboa a ver xa esta paisaxe.

Crucei de novo a A-8 esta vez por esta ponte para voltar ao punto de inicio.

Axiña desemboco na Lu-124 e xa estou moi cerquiña do coche.