Hoxe marchamos ao occidente asturiano para descubrir Luarca, unha parroquia do concello de Valdés e unha vila da mesma parroquia. Esta vila é a capital do concello e ten unha poboación de arredor de 5000 habitantes.
Valdés é un dos concellos máis extensos de Asturias. Xeográficamente ten dous modelos diferentes: a Mariña, integrada por 6 parroquias na zona costeira e 8 parroquias de interior.
Luarca é unha fermosa vila situada nunha enseada onde desemboca o Río Negro. É unha vila mariñeira que foi un importante porto pesqueiro dende a I. Media. A súa forma asemella a un anfiteatro con dous miradoiros e dúas capelas a cada lado e descubrimos hoxe o moito que ten para ofrecer a quen a visita e que vou ir descubrindo pouco a pouco neste relato.
Decidimos facer unha pequena ruta co fin de coñecer ao máximo posible esta vila. O track da mesma deixoo en WIKILOC
Características:
Lonxitude: 8 km.
Dificultade: fácil
Ruta circular sen sinalizar. É necesario un track.
Descripción:
Empezamos a ruta, AQUÍ
Partimos dende a igrexa parroquial de Santa Eulalia que é de orixe medieval; existen probas da súa existencia no S. XII. Desta primitiva construcción non queda nada xa que o templo actual é do S. XIX. A igrexa está pegada ao porto.
 |
| Igrexa parroquial de Santa Eulalia Empezamos a rodear o porto que é un dos máis importantes de Asturias. Dende tempos antigos, a actividade económica de Luarca baseouse na pesca e a súa flota pesqueira foi unha das máis importantes na pesca da balea. O porto está situado nunha fermosa enseada natural. |
 |
| Porto de Luarca |
 |
| Porto de Luarca |
E se miramos ao alto xa vemos o cemiterio, a capela e o faro aos que deseguida chegaremos:
Voltando a vista atrás a medida que subimos á Atalaia, divisamos a baliza onde antes estivemos, a praia de Salinas e o xardín botánico.
Esta escultura foi inaugurada en 2005.
Enfrente deste monumento, na parede da muralla, hai 14 mosaicos en cerámica de Talavera que representan episodios históricos da vila de Luarca entre os Séculos IX e XIX
 |
| Escultura " La ausencia, la presencia" |
Severo Ochoa naceu en Luarca no 1905 e morreu en Madrid no 1993. Foi un médico e científico que en 1959 recibiu o Premio Nobel de Fisioloxía ou Medicina. Despois da morte do seu pai cando el era neno, trasladouse a Málaga coa súa nai.
Rematou a carreira de Medicina no 1928 e sigueu dedicándose á investigación en distintos campos da bioquímica e da bioloxía molecular. Resideu en varios países e ademais do Premio Nobel recibiu moitos outros ao longo da súa vida. No 1956 nacionalizouse estaunidense e nunca quixo recuperar a nacionalidade española. A pesares disto, el quixo ser enterrado en Luarca, á que se sentía moi unido, xunto coa súa muller.
 |
| Tumba de Severo Ochoa e a súa dona |
O cemiterio de Luarca é moi fermoso xa que se alza nun promontorio sobre o Cantábrico. É un dos máis antigos de Asturias e o entorno no que se atopa convirteu en único.
 |
| Cemiterio de Luarca |
Vistas moi fermosas dende o cemiterio que dende logo non sei eu se os mortos desfrutarán...
 |
| Cemiterio de Luarca |
Ao lado do cemiterio temos a capela de Nosa Señora A Blanca, un templo gremial das xentes do mar que foi construido sobre unha antiga ermida do S. XIV e que foi ampliada e mellorada nos S. XVII e XVIII
 |
| Capela de Nosa Señora A Blanca |
A Capela de Nosa Señora a Blanca sirveu de faro ata 1862 que se construeu o faro. Encendiase a luz no campanario e o seu custo era sufragado polos mariñeiros.
O Faro de Luarca está situado debaixo da capela, na Punta Focicón. Vemos restos da muralla do forte que serviu de defensa contra os ataques dos corsarios franceses e ingleses na estructura que pintaron de branco e que antes estaba coa súa forma orixinal, en pedra. Foi construido no 1862 e conta cunha vivenda para o fareiro.
 |
| Faro de Luarca |
Dende o Miradoiro da Atalaia podemos ver ao lonxe o Cabo Busto.
 |
| Cabo Busto |
Moi cerca da Atalaia, no barrio de O Cambaral, atopamos un monumento que chama a nosa atención: A Mesa de Mareantes e Navegantes situada sobre os restos dunha batería defensiva do S. XVI.
Neste lugar ao redor dunha mesa de pizarra reuníase o Consello da Vila na Idade Media e máis tarde o gremio de mareantes e navegantes trataban aquí asuntos relacionados coa vida do mar. O panel que representa este gremio foi realizado polo escultor e pintor Goico Aguirre. Como se pode ver na fotografía anterior, o mnumento consta tamén dunha áncora e un canón
 |
| Mesa de Mareantes e navegantes |
Enfrente deste monumento, na parede da muralla, hai 14 mosaicos en cerámica de Talavera que representan episodios históricos da vila de Luarca entre os Séculos IX e XIX
Dende esta zona de O Cambaral, temos unha espectaculares vistas sobre o porto de Luarca:
Imos agora polo barrio de Villar
Atopamos unha casa indiana mandada contruir por un marino emigrado en Cuba onde fixo unha considerable fortuna. O pai de Severo Ochoa mercouna para obsequiar á súa muller, Carmen.
Como a entrega da casa se retrasaba, mercaron outra en Luarca onde naceu o Premio Nobel. Ao morrer o pai, trasladáronse a Málaga pero Severo voltaba os veráns e desfrutou tamén nesta casa dos anos da súa infancia.
 |
| Villa Carmen |
En frente da casa temos a capela de S. Xoán
 |
| Capela de S. Xoán |
Baixamos cara á Praia de Portizuelo. A baixada é pronunciada pero moi curtiña.
 |
| Baixada á Portizuelo |
Atravesamos un pequeno regato por unhas pedras e xa estamos na praia de Portizuelo:
A praia de Portizuelo está enmarcada dentro da Paisaxe Protexida da Costa Occidental de Asturias. É unha praia perigosa nun entorno rural sen servizos xa que non é axeitada para o baño debido a que está formada maioritariamente por cantos rodados e polo perigosa que é. Eso sí, é dunha fermosura espectacular con grandes formacións rochosas como a "Pedra do Óleo" (a que está furada), así chamada por ser pintada por numerosas persoas.
 |
| Praia de Portizuelo coa "Pedra do Óleo" |
A esta praia baixaba frecuentemente Severo Ochoa a pasear e contemplar este entorno único.
En lugar de dar a volta por onde viñemos e para facer a ruta algo máis longa, decidimos ir polo barrio de Hospital que pertence á parroquia de Barcia y Leiján e que coincide co Camiño De Santiago e coa Ruta da Cangrexa.
Estamos agora nunha zona eminentemente agrícola e gandeira.
Atravesamos Hospital.
Deseguida chegamos oa barrio de Villar polo que antes xa pasamos. Este é o lugar que máis casas indianas ten en Luarca.
Unha fermosa vista dende o barrio de La Carril volvendo ao lugar da saída permétenos contemplar o fermoso porto de Luarca, o río Negro desembocando no mar (á esquerda de todo), o miradoiro de A Atalaia no que antes estiveramos, o edificio do antigo Club Naútico...etc
O barrio de La Carril é un dos máis populares de Luarca e tamén dos máis antigos xunto co de Cambaral e o da Pescadería. xa que a súa orixe remóntase á Idade Media. É un dos primeiros focos de asentamento da vila. O barrio é un privilexiado por gozar dunhas vistas estupendas.
 |
| Barrio de La Carril |
O que vemos agora é o Pazo do Marqués de Ferrera, formado por dúas ás unidas por un arco que vemos na foto. É un conxunto de 3 edificacións dos S. XVI e XVIII. Consta de dous corpos en forma de L e dunha capela. Actualmente é a Biblioteca Pública e a Casa da Cultura. O arco bayón une as dúas ás do pazo.
 |
| Arco Bayón |
Xa deseguida chegamos á igrexa de Santa Eulalia que foi o noso punto de partida nesta fermosa e interesante ruta.
Xantamos no restaurante Cambaral, ao pé do río Negro e do porto. A situación xenial.
Resulta que tiñan un menú de Carnaval que consistía en croquetas de morcilla e outras de lacón con grelos ( Apenas se distinguían os sabores a eses alimentos pero estaban boas) e de segundo picadillo (en Galicia chamámoslle zorza) con ovos e patacas fritas; de postre requeixo con noces que estaba boísimo.
Claro, en Galicia non chamariamos nunca a esto unha comida de Entroido. O prezo eran 12,5€ pero as bebidas e o café eran aparte polo que viñemos pagando uns 15€.
A atención da camareira moi boa.
Pola tarde realizamos outras excursións pero esto queda para outra entrada.
