MADEIRA (1º DÍA)

 Aínda que este blog foi pensado inicialmente para plasmar rutas de sendeirismo, tamén vou dar cabida nel a tódalas viaxes que realizo, xa que ademais de servirme a mín para recordalas, pode valer para outros/as lectores que teñan en mente realizalas.

Vou empezar pola última viaxe que realicei e que foi a Madeira. Unha viaxe moi fermosa, realizada en grupo, moi ben organizada e na que visitamos practicamente o máis importante da illa.

Hai que recoñecer a gran labor de organización e preparación da viaxe que fixo Xaime Cancio facilitándonos tódolos trámites necesarios e procurando en todo momento que desfrutaramos da mesma. 

Madeira é un arquipélago sitúado no Océano Atlántico e pertencente a Portugal. Consta de dúas illas habitadas, Madeira e Porto Santo tres illas non habitadas, chamadas Illas Desertas que xunto coas Illas Salvaxes forman a Rexión Autónoma de Madeira. Todo o arquipélago é de orixe volcánico.

A principal actividade de Madeira é o turismo e recibe moitos visitantes ao logo de todo o ano pola suavidade do clima.

Madeira é a maior das illas cunha superficie de 741km cadrados, ten 57km. de longo e 22km. de ancho. A súa capital é Funchal.

Esta é a situación de Madeira no Océano Atlántico. Está rodeada en vermello:

A  nosa estancia na illa foi de 7 días, do 5 ao 12 de setembro do 2021.

Saimos pola mañá do aeroporto de Santiago e chegamos a Funchal para o xantar. Estivemos aloxados no hotel Alto Lido de catro estrelas situado fóra do centro, na zona máis turística chamada Lido. O hotel é magnífico, habitacións moi grandes e camas moi confortables, excelente limpeza e servizos como xinnasio, piscina, un autobús gratis para ir ao centro...etc. A comida é de bufet con moita variedade onde elexir e tódalas noites eran amenizadas na zona da cafetería por un dúo ou grupo musical.

Por riba a mín tocoume unha habitación de apart hotel cunha pequena e cómoda cociña, unha inmensa habitación e unha terraza tamén moi grade. Fabulosoooo!!!

Detalle da habitación coa cociña ao fondo

A miña habitación daba á piscina exterior

Aspecto da entrada do hotel.

Nada máis chegar ao hotel e despois de comer e rexistrarnos e asignarnos habitación, descansamos un pouco e logo a guía levounos dando un paseo pola beira do mar ata Cámara de Lobos, unha cidade de preto de 35.000 habitantes, aínda que para os nativos da illa a única cidade é Funchal.

Cámara de Lobos está situada na parte sur da illa e ata alí fomos andando pola beira do Atlántico.

Este paseo chamado "Paseo Público Marítimo" ofrece magníficas vistas do océano e da accidentada costa de Funchal.

Esto fomos vendo mentres camiñábamos:

O complexo Balneario de piscinas do Lido ou Ponta Gorda é o máis famoso de Funchal e un dos mellores de Madeira, pasamos á súa beira.

Ten dúas piscinas, unha grande e outra pequena e acceso directo ao mar. É o complexo de piscinas favorito dos nativos e dos turistas e conta con toda clase de servizos: socorrista, tumbonas, bar, vestiarios...

Atravesamos o túnel Poças do Gomes que nos levará á praia Formosa.

Praia Formosa está entre Funchal e Cámara de Lobos, ao sair do anterior túnel, atopamos xa esta praia de grandes pedras grises que farán dificil tumbarse, de tódolos xeitos había xente que sí o facía. Hai unha pasarela que fai máis cómodo o paseo.

Ao fondo podemos ver o Cabo Girao que habemos visitar nos próximos días.

Un detalle do paseo:

Cámara de Lobos é unha vila de pescadores e no seu pequeno porto vemos as barquiñas de cores. O nome da vila ou cidade débese a que no pasado vivía nestas augas a foca monxe ou lobo mariño como se coñece en portugués. Actualmente é o principal centro de pesca da famosa "espada preta" ou sable negro, moi tradicional en Madeira.

A vila está rodeada de viñedos e ademais é o berce da "poncha", unha bebida tradicional que mestura augardente, mel e zume de limón.

Unha pintoresca rúa en Cámara de Lobos.

As rúas máis turísticas estaba así de engalanadas:

As vides rodean a vila:

Un aspecto das lanchiñas de cores, chamadas Xavelhas e ao fondo a rúa engalanada:

Cámara de Lobos coa súa fermosa baía:

Moitos pintores viñeron aquí atraidos pola fermosura da baía para pintala. Tamén estivo en 1950 Winston Churchill.

Para voltar ao hotel, recolleunos o bus.

O seguintes  días da viaxe, podes velos aquí:

Rutas de sendeirismo: MADEIRA (2º DÍA)

Rutas de sendeirismo: MADEIRA (3º DÍA)

Rutas de sendeirismo: MADEIRA (4º DÍA)

Rutas de sendeirismo: MADEIRA (5º DÍA)

Rutas de sendeirismo: MADEIRA (6º DÍA)

Rutas de sendeirismo: MADEIRA (7º DÍA)

Rutas de sendeirismo: MADEIRA (RESUMO)

RUTA DO RÍO ACEITEIRO. (S. SADURNIÑO)

 Pasou un mes dende que estivemos en S. Sadurniño por vez primeira. Daquela visitamos pola mañá o castelo de Narahío, realizando ademais a ruta do Río Castro e a fervenza e despois de comer no restaurante "A Granxa", visitáramos pola tarde os xardíns do Pazo da Marquesa e realizamos o fermoso Paseo Fluvial do Xubia. Todo esto está plamado nestes enlaces:

Rutas de sendeirismo: PASEO FLUVIAL DO RÍO XUBIA + S. SADURNIÑO

Rutas de sendeirismo: CASTELO DE NARAÍO+ SENDEIRO DO RÍO CASTRO+ FERVENZA DO RÍO CASTRO

Como nos encantou este concello e nos quedaba de facer a Ruta do río Aceiteiro, hoxe voltamos. Da vez primeira éramos 2 e hoxe fomos 6.

Esta é unha ruta fluvial ben fermosa, moi curtiña e moi fácil á beira do río Aceiteiro afluente do Xubia. A vexetación de ribeira é tan prolífica e tan mesta nalgúns lugares que a cámara de fotos pedía encender o flash.

Características:

Lonxitude: 5,800km

Dificultade: ningunha

Ruta lineal con sinalización mala ao principio e ao final.

Descripción:

A ruta está mal sinalizada no inicio. Se non se segue un track, pode ser dificil atopar o comenzo e no final ocorre o mesmo, non sabes se rematar onde están os últimos muíños ou continuar.

Eu graveina e deixo o track por se pode servir a alguén:

Empezamos por un ancho camiño de pedra durante uns 50 metros.

Deseguida chegamos ao 1º muíño e collemos á esquerda un sendeiro pegado ao río.

Esta é o 1º muíño, que está restaurado:

Xa camiñamos á beira do río Aceiteiro:

O Aceiteiro é un río estreito, afluente do Xubia

Atravesando pontellas:

A paisaxe que nos acompaña non pode ser máis fermosa.

Chegamos ao 2º muíño, este completamente abandonado:

E atopamos deseguida outro: o 3º, cuberto de uralita e que dá a sensación que non hai moito tempo que deixou de funcionar:

Chamounos a atención e encantaunos esta ponte tan rústica, aproveitando elementos naturais(Non hai que cruzala)

Crúzando unha de tantas pontiñas que hai:

O seguinte muíño, está totalmente en ruínas:

Unha rutiña ben doada e ben fermosa:

Unha ponte algo máis elaborada:

Agora alonxámonos do río por unha pista forestal durante uns 20 metros:

E temos que cruzar a ponte do tren:

Baixamos por outra pista forestal uns 50m. aprox. 

 

Ata chegar de novo á beira do río e atopar os últimos catro muíños nun entorno idílico:

Aquí remataría a ruta, aínda que como non hai sinal que o indique, seguimos uns metros máis.

Seguimos uns metros por este sendeiro sen sinales.

Ata que vimos que a paisaxe se abría a prados e casas próximas. Dende aquí demos a volta:

Unha ruta moi fermosa pero mal sinalizada sobre todo ao principio e ao final.

Aproveitando o día en S. Sadurniño e,a pesares de que había un mes que estivéramos, visitamos os lugares que algúns xa coñecíamos pero que sempre gusta volver a ver e ensinar aos demais e descubrimos ademais que neste pouco tempo fixeron cousas novas: un mural de 30m. á entrada da vila que é precioso e unha figura nova de madeira na Cortiña, onde está o Paseo Fluvial, que aínda que está inacabada xa di o fermosa que vai quedar.

Claustro do Convento do Rosario

Detalle do novo mural

Os xardíns do Pazo da Marquesa

Paseo fluvial do río Xubia

Enterándose da lenda do Pozo dos donceis

Admirando o espiño albar:

No arboreto ou xardín botánico. Foi creado a finais de 2009 co obxectivo de reproducir as 7 formacións boscosas máis representativas de Galicia. Situado na finca da Cortiña, dentro do paseo fluvial e ao carón da horta de froiteiras, do apiario e do Pazo da marquesa

A nova figura en madeira que aínda está sen rematar.

As figuras de Pinocho e do gardián dos bosques foron recentemente pintadas: