Rutas de sendeirismo/Outras viaxes: RUTA DO MAZO DE MON. (PR-AS 114) S. MARTÍN DE OSCOS

Funme aos Oscos, concretamente a S. Martín de Oscos, para relizar outra ruta nesta zona de paisaxes espectaculares. As desta ruta tamén o son pero defraudoume un montón non poder chegar a ver o Mazo de Mon que lle dá nome, xa que o carreiro de acceso está totalmente inacesible debido á maleza.

Non é de recibo que unha ruta homolagada non teña un aviso desto e haxa que facer unha baixada coa conseguinte subida despois, cun desnivel considerable. Ademais hai tamén tramos sobre todo subindo a Ventosa que están mal acondicionados facéndolles falta un bo desbroce.

Características:

Lonxitude:13 km.

Dificultade : moderada pola subida e baixada ao Mazo de Mon con forte desnivel

Ruta circular ben sinalizada, aínda que necesita algún repaso nalgúns puntos sobre todo despois de pasar Ventosa.

O meu track en WIKILOC

Descripción:

A ruta ten o inicio na aldea de Revoqueira que pertence á parroquia de S. Martín de Oscos. Na foto, a súa capela de S. Antonio que é o 1º que vemos ao chegar. Diante dela aparquei. Non hai moito máis sitio para facelo.

Capela de S. Antonio en Revoqueira

A aldea atópase a unha altitude de 778m. polo que as vistas son magníficas!

Revoqueira aínda non ten 20 habitantes. Eu non vin a ningún.

Revoqueira

O camiño empeza en baixada con estas vistas:

Seguimos baixando admirando a fermosa paisaxe:

Atravesamos un bidueiral:

Zonas preciosas con peches cubertos de musgo:

Deixamos este bosque máxico precioso para desembocar na estrada local que nos levará á aldea de Mon co seu palacio.

Percorremos uns 200m. por esta estrada con boas vistas ata chegar á aldea de Mon, que está máis escondida.

O Palacio de Mon é o edificio civil máis singular e de maior calidade arquitectónica do concello. En torno a unha modesta torre medieval do S. XV foron levantándose diversas costruccións a medida que o patrimonio familiar o permitía, ata que no S. XVIII acada o seu máximo esplendor debido a Fernando Manuel Mon y Valledor que remata a fachada principal incluindo os escudos dos Velarde, a prestixiosa Casa da súa esposa.

Dende finais do S. XVIII este palacio queda sen uso habitual e na 2ª metade do S. XIX a familia vai desfacéndose das propiedades; a aldea pasa a outras mans e vai adquirindo un caracter agropecuario. O edificio inicia entón unha evidente decadencia.

Palacio de Mon

Neste S. XXI, o concello de S. Martín de Oscos, ao ver a degradación do conxunto, leva a cabo algunhas obras de mantemento e insta á delaración do Palacio como BIC (Ben de Interese Cultural)

Palacio de Mon

Como non podía ser doutro xeito, tamén existe unha lenda:

Leyenda del palacio de Mon

“Existía en los tiempos en que el tiempo no se medía, un monstruo multiforme de beso mortal, era dueño de la distancia y destruía por imposición de su distancia atroz. Campeaba en la noche y en el día, más sus crueldades se medían por estadios de oscuridad. El terror no cejaba en Los Oscos.

Un rey bueno que vivía en lo alto y que gobernaba con lo largo de su vista, con lo profundo de su mirar, con lo elevado, con lo elevado de sus miras y que velaba por su pueblo, ofrecía la mano de su hija, muy bella, a quien destruyera al monstruo elemental. Un joven, muy bello, finalmente surge de entre el pueblo, y apoderándose del mirar del monstruo, le da muerte, ganando la mano de la tierna princesa. Llegado el momento de recibir la joya, el joven héroe rechaza la mano de la amada alegando no tener casa. El rey promete de inmediato la construcción de un plalacio en donde vivirá la feliz pareja. El actual palacio de Mon, embrumado y abrumado de leyenda.

El pueblo de los Oscos, preguntado sobre el palacio responderá: el palacio fue construido para la primera persona del rey.” (https://www.sanmartindeoscos.es/palacio-de-mon)

Fachada principal do palacio cos escudos da casa.

Fachada principal

A aldea de Mon pertence á parroquia de Oscos. Conta cunhas poucas vivendas e pareceume que está totalmente deshabitada.

Un pouco máis adiante da aldea de Mon, hai un desvío á esquerda para achegarse ata a Capela de Santa Mariña (son uns poucos metros) Na entrada da mesma hai unhas vacas que buscan a sombra.

Capela de Santa Mariña

Cando unha das vacas decide marchar, vexo deitado un touro e sinto algo de medo pero eu non me meto con el e el non se mete conmigo.

Capela de Santa Mariña
Hai boas vistas sobre o val dende esta capela.

Sigo o meu camiño, observando á miña esquerda a capela onde acabo de estar.

E chego a un cruce onde hai dúas opcións: seguir á dereita (cara a Ventosa) ou pillar á esquerda cara ao Mazo de Mon. Estiven tentada de non baixar ao mazo porque sabía que me agardaba unha dura subida despois, xa que o traxecto ata aí é de ida e volta polo mesmo sitio pero ir facer a "Ruta do Mazo de Mon" e non chegar ata o mazo...parecíame que me deixaría algo importante que ver e entón aló fun!!

Ao inicio xa me asustei ao ver o desnivel pero non era nada co me agardaba!! Eso si, as vistas marabillosas!

Ao pouco introdúzome nun bosque. Polo menos hai sombra!!

Despois dunha baixada que me pareceu interminable, hai que xirar á esquerda por onde está o peche que se ve na foto. Pode pasarse polo medio dos paus ou por debaixo.

Camiño uns metros e o carreiro vaise pechando cada vez máis... Témome o peor... e efectivamente ao ir avanzando cada vez é peor; o carreiro péchase completamento de felgos, silvas e árbores caídas.

Sendeiro pechado

Teño que dar a volta sen conseguir o obxectivo de chegar ao mazo para o que falta xa moi pouca distancia.

Sinto moita rabia. Xa podían desbrozar unha ruta homologada!! E sobre todo o que me senta aínda peor e pensar na tremenda subida que me me agarda!!

Non se pode continuar

O ascenso ao mediodía con calor foi duro, ben duro. O desnivel que hai que salvar é importante. Canto me pesara baixar e por riba para nada!! De cando en vez sacaba fotos ben chulas, eso si!

Rematando xa a subida pola sombra do bosque, os últimos metros son ao sol..

Chego ao cruce de antes e pillo cara a Ventosa. O percorrido vai en ascenso continuo pero é máis suave que o anterior.

Este tramo ten sitios que precisan un bo desbroce.

Ábrese a paisaxe ao chegar á aldea de Ventosa, na parroquia de Oscos. Neste lugar non viven actualmente nin 5 veciños.

O nome de Ventosa debe ser porque esta aldea se atopa a 701m. de altitude e o vento debe soprar ben.

Ventosa

Este edificio semella que foi unha antiga escola, actualmente actúa como albergue. Hai uns anos o Colexio Oficial de Enxeñeiros Técnicos Agrícolas do Principado constitueu nesta localidade o Instituto de Fomento Agrario co obxectivo de abrir as portas do mundo rural a estudantes e titulados.

No 2022 este edificio acolleu tamén a refuxiados ucraínos.