CAMIÑO NATURAL DO CANTÁBRICO. PRAIA DE AREALONGA - PRAIA DE ANGUIEIRA (BARREIROS)

O Camiño Natural da Ruta do Cantábrico é unha iniciativa que emprendeu no ano 1993 o Ministerio de Agricultura, Pesca , Alimentación e Medio Ambiente dentro do programa "Caminos Naturales", ao longo de toda España.

O Camiño Natural da Ruta do Cantábrico, ten máis de 150 kilómetros. O seu percorrido permite visitar vilas mariñeiras como Ribadeo, Foz, Burela...e desfrutar de tódalas praias bañadas polo mar Cantábrico.

Está dividido oficialmente en 7 etapas. Nós realizamos a primeira en dúas veces:

Ribadeo-Rinlo e Rinlo -Reinante

 Hoxe e, debido ás restriccións pola pandemia actual, realicei eu soa o tramo Praia de Arealonga - praia de Anguieira no concello de Barreiros dentro xa da 2ª etapa oficial.

Características da ruta:

Lonxitude: 8,8 km.

Dificultade: nula

Ruta lineal perfectamente sinalizada.O meu track en WIKILOC

Neste tramo eu destaco a inmensa cantidade de praias que vemos.

Descripción:

Saín da praia de Arealonga que como o seu nome indica, é longa: case 1 km. de lonxitude. Esta praia limita coa das Catedrais e atópase entre as parroquias de Reinante e S. Miguel, estamos xa no concello de Barreiros.

Praia de Arealonga:

Praia de Arealonga

Aquí o camiño vai durante case 1km.  pegado á carretera:

Pareceume moi interesante este cartel. Moita xente sente noxo das olgas cando só son plantas.

Esta é unha zona na que moita xente, sobre todo da cidade de Lugo, ten aquí a súa 2ª residencia para veranear. Estamos en decembro, a maioría das casas están pechadas.

Dende aquí pódese apreciar ben o longa que esta praia:

Un rincón que me chamou a atención:

Deseguida atopei a Punta do Castro: nesta península houbo un Castro que actualmente só conta cunha muralla e un foso. Nos anos 90 do S. XX levouse a cabo unha exploración da súa superficie e atopáronse diversos obxectos de bronce e restos cerámicos.

A seguinte é a praia de As Pasadas, xa na parroquia de S. Miguel. Está resgardada por cantís. Está declarada Lugar de Interese Comunitario, ao igual que a anterior de Arealonga.

Praia As Pasadas

E a continuación temos Punta Corveira, unha prolongación da praia de Lóngara á que se pode ir con mascota dende o 2017

Punta Corveira, prolongación da praia de Lóngara

A praia de Lóngara mide aprox. 800m.

Praia de Lóngara.

A continuación, a Praia de Fontela-Valea con impresionantes formacións rochosas.

Praia de Fontela- Valea

Agora o noso camiño é de pedra:

Á nosa esquerda vemos vivendas e máis vivendas nun lugar no que ata hai poucos anos todo eran prados. Nesta época todas están pechadas. No verán, pola contra, esta zona é un bulir de xente.

Uns detalles do Camiño:

Esta é a praia de Coto, magnífica, de case 2km. Nesta praia ían bañarse exclusivamente as mulleres entre 1920 e 1930.

Praia de Coto

A continuación, pasamos por unha pequena praia na que a xulgar polo seu nome "Oliñas"

e a figura dunha táboa de surf alí colocada, debe ser un lugar frecuentado por surfistas.

Alguén colocou alí unha silla non sei se para contemplar o mar ou aos surfistas ou ámbalas dúas cousas:

Praia de Oliñas:

Agora o traxecto vai por chan de lousa e segue pegadiño ao mar. As vivendas seguen todas pechadas...

E agora cambiamos a un chan de madeira, algo que particularmente non me gusta nada. En bastantes rutas de sendeirismo á beira de ríos e mares nos atopamos este tipo de chan que se chove (algo que xa sabemos que ocorre con frecuencia na nosa Comunidade) ponse moi perigoso xa que esvara moitísimo coa posible consecuencia de caídas.

Nesta zona, ao longo de todo o litoral só se ven novas construccións:

Ven agora a Praia de Remior, que xa pertence á parroquia de S. Cosme.

Á dereita vemos a chamada Pena da Salsa que separa a praia de Coto  desta.

Praia de Remior

 Unha vista do paseo polo que imos e a praia de Acantilado Remior:

As praias sucédense ininterrumpidamente. Agora estamos na de S. Bartolo que debe o seu nome á pequena capela situada moi preto. Esta é unha praia pequena e coa marea chea apenas queda area.

Praia S. Bartolo

A carón da praia atopamos a capela de S. Bartolo. En tempos pasados, cando aínda Barreiros non estaba inmerso no boom turístico que hoxe ten, ao redor desta capela xuntábase moita xente de toda A Mariña nunha romaría que se celebra o 24 de agosto. Daquela, polos moitos prados que había (hoxe ocupados por casas e máis casas) os romeiros estendían os seus manteis e cestas con comida.

Capela de S. Bartolo

A caperla queda case camuflada entre as vivendas. Eu recórdoa totalmente solitaria, sen nada ao redor.

Cada vez vemos Foz máis cerca:

Chegamos á praia de Altar . Unha praia longa, de 1100m. e que coa marea baixa pode chegar a medir ata 140m. de ancho.

Esta praia debe o seu nome aos sacrificios que en tempos remotos como ofrenda aos deuses tiñan lugar na gran rocha que se atopa no centro. Esta pequena illa chámase "Pena de Altar" e é accesible en baixamar.

Ao pé da Praia de Altar está o restaurante Moby Dick, todo un emblema nos anos oitenta onde se celebraban moitas vodas (entre elas, a miña) Está construido tan encima do mar que no 2023 este provocou grandes desperfectos no edificio que agora permanece pechado.

A praia de Altar vista dende a outra beira.

No punto final da ruta de hoxe agárdanos unha paisaxe de gran beleza conformada pola Ría de Foz e a fermosa praia de Anguieira. Estamos no interior da Ría do Masma , zona de especial protección para as aves(ZEPA)Ría de Foz-Masma, espazo reservado para as aves en perigo de extinción.

RUTA CAMIÑO DO MIÑO (OUTEIRO DE REI)

Esta fermosísima ruta atópase dentro da Reserva da Biosfera Terras do Miño. Ten unha lonxitude de 21 km. Nós fixemos hoxe só 11. Dende S. Pedro de Taboi ata a área recreativa de Santa Isabel en Outeiro de Rei.

Aínda que o día amenceu cunha espesa néboa que dificultaba a visibilidade e a toma de fotos, a verdade é que non sabía a onde apuntar coa cámara debido ás imaxes tan fermosas que nos acompañaron durante todo o percorrido. É unha ruta cunha grandísima riqueza paisaxística  e dun grande interese medioambiental. Atravesamos carballeiras e bosques con moitos tipos de árbores, camiñamos na maior parte do tempo ás beiras do Miño, cunha vexetación exuberante ás súas beiras, pasamos por camiños rurais e pequenísimas aldeas...e compartimos traxecto durante uns 3 km. coa ruta Insuas do Miño que xa realizáramos noutra ocasión.

Esta é unha ruta sen dificultade ningunha xa que non hai desniveis e trancorre por camiños rurais, por prados e algo por asfalto.

Características:

Lonxitude: 11km.

Dificultade: nula

Ruta lineal, ben sinalizada.

Descripción:

Saimos dende a parroquia de San Pedro de Taboi. A ubicación AQUÍ

Deixamos o coche algo máis abaixo do lugar onde está a igrexa e a torre:

A Torre de Taboi formou parte dun castelo que foi antiguao feudo dos Saavedra. Hoxe tan só queda esta Torre da homenaxe practicamente en ruínas.

Moi cerca da Torre e tamén en estado precario existe un palomar que pertence ao pazo de Guevara.

Esta é a igrexa de S. Pedro de Taboi. O edificio que ten ao lado e que semella unha capela, non é tal. É unha sepultura.

Seguimos co coche un pouco máis para buscar un sitio axeitado onde aparcar (non hai moito) e uns metros máis adiante conseguimos deixalo e despois de percorrer uns 50m. pola carretera, pillamos a ruta:

O Miño quédanos á dereita. De momento camiñamos algo alonxados e non o vemos:

Chegando á aldea de Quintián que pertence á parroquia de Cela:

 

Ao lado do camiño por onde pasamos está o cruceiro de Quintián, onde ata hai 30 anos, os nenos e nenas que morrían sen bautizar eran enterrados ao seu carón.

Os cerrados de lousa son moi típicos da Terra Cha. Veremos varios:

Estamos en Trabanca. No medio da aldea, hai este impoñente carballo:

Chegamos xa á beiras do Miño:

A partires de aquí imos ir á beiriña do Miño durante un bo treito, cruzando prados cheos de árbores de folla caduca que nos amosan as fermosas follas de outono e contemplando un río manso, tranquilo en cuxas marxes medran multitude de árbores e plantas. Precioso!! E eso que o día non era propicio para as fotos debido á espesa néboa:

Agora alonxámonos do río porque o sinal indica que temos que ir polo camiño.

Decidimos ir ver a igrexa de Santa Mª de Meidonín ou de Cela que queda só a 190m. Meidonín é o lugar onde se sitúa a igrexa que pertence á parroquia de Santa Mª de Cela.

Retomamos de novo a ruta e volvemos ás beiras do Miño desfrutando de paisaxes únicas:

Nesta abidueira atopamos  que o tronco estaba colonizado por cogomelos:

Tamén vimos dous batuxos: son embarcacións rectangulares coa proa algo levantada propulsadas cunha vara e son tradicionais do Miño. Eran empregadas para servizo dos labregos e tamén para a pesca. A partires de mediados do S. XX teñen sobre todo caracter lúdico, empreganse para facer competicións polo río.

Esta é unha zona gandeira e de feito atopamos bastantes vacas pastando. Á esquerda do río aparecían ás veces pequenas aldeas.

E fomos chegando ao lugar onde esta ruta coincide durante un pequeno tramo coa ruta das Insuas do Miño. Como é unha ruta circular chegamos ao lugar xusto onde dá a volta e podemos escoller entre ir polo lado de Outeiro de Rei seguindo de frente ou ben coller á dereita, cruzar a ponte sobre o Miño e pasar a Rábade. Nós optamos por esto último xa que coñecíamos esta ruta e sabíamos que por esa parte é moi fermosa.

Cruzando esta ponte, xa estamos en Rábade

Cruzamos prados con enormes carballos

Outro cercado de lousas:

Nestas fragas, semella que se vai aparecer unha fada en calquera momento:

De novo estamos xunto ao río:

Moita ATENCIÓN aquí!. Hai unha sinal que indica ir polo camiño de frente pero non está ben. Hai que pillar á esquerda polo carreiro, pegados ao río:

Esta é a ponte pola que pasa o tren:

Chegamos á área recreativa de Rábade. Moi grande e coidada:

Na área recreativa, contemplando o Miño

Ponte medieval reconstruída en tempos de Isabel II(S. XIX) Por ela cruzamos para seguir a ruta:

Agora imos separados do río ata chegar a área recreativa de Santa Isabel en Outeiro de Rei.

Imos por esta carretera uns 50m.

Cruzamos a N. VI

No concello de Outeiro de Rei hai moitas casas señoriais e pazos que foron a morada característica da pequena e mediana fidalguía que durante os séculos XVII e XVIII viviron un auxe económico. Os pazos e casas señoriais foron, ao longo da Idade Moderna, centros de producción agraria nos que se centralizaron as relacións económicas do réxime señorial galego.

Esta é a casa señorial de Abelleira

Este bosque de coníferas apenas deixaba pasar a luz:

Imos chegando xa a Santa Isabel e seguimos sorprendidos pola cantitade de carballeiras que atopamos neste concello:

Nesta área recreativa volvemos atoparnos co Miño:

Entrando na área recreativa de Santa Isabel

Esta área ocupa unha inmensa carballeira

Aquí deixo un plano da ruta: