Rutas de sendeirismo/Outras viaxes

venres, 14 de maio de 2021

CAMIÑO NATURAL DO CANTÁBRICO. TRAMO PORTO DE FOZ- PORTO DE FAZOURO

O Camiño Natural do Cantábrico percorre o traxecto dende Ribadeo (lugo) ata Ladrido ( A Coruña) en 7 etapas de 20 e pico km. cada unha.

Eu decidín facelo partindo cada unha das etapas en dúas.

Hoxe, dentro da 3ª etapa que vai de Foz a Burela, eu fixen aprox. a metade: dende o porto de Foz ata o porto de Fazouro no mesmo concello. A ruta é lineal polo que deberemos ter un coche ao final de cada tramo ou etapa ou ben chamr un taxi.

As etapas deste Camiño son:

1.- Ribadeo- As Catedrais

2.- As Catedrais-Foz

3.- Foz- Burela.

4.- Burela-S. Cibrao

5.- S. Cibrao-Viveiro

6.- Viveiro- O Vicedo

7.- Vicedo- Ladrido

Nós xa fixemos a 1ª e 2ª etapas e coa de hoxe completamos a 3ª xa que o tramo Fazouro-Burela xa o fixeramos.

Ao final deixarei os enlaces a estas rutas así como o track da de hoxe.

Características da ruta:

Lonxitude: 9,6 km.

Dificultade: ningunha. É un percorrido moi doado.

Ruta lineal, moi ben sinalizada.

Descripción:

Partín do porto de Foz, que se atopa AQUÍ

O Porto de Foz foi moi importante en séculos pasados e contaba con un dos tres asteleiros máis importantes de Galicia. Os pescadores dedicábanse sobre todo á captura de baleas.

Esa importancia que tivo como porto pesqueiro foi decaendo e aínda que hoxe Foz é unha vila de tradición mariñeira, xa non é a pesca a principal actividade se non o turismo.

Os barcos de recreo son os que predominan hoxe atracados no porto de Foz:

Á esquerda do porto, os xardíns da Praza Conde de Fontao.

Aló ao fondo, vemos só dous barcos de pesca.

Rebasado o porto, entramos no paseo á beira da ría (Paseo da Ribeira) que forma o río Masma na súa desembocadura no Cantábrico:

Vemos o cartel anunciando a ruta que estamos a facer

Vemos o monumento á muller pescantina, muller que se dedicaba a vender o peixe polas casas antiguamnte e, de fondo, Barreiros.

Deseguida atopamos Porto Chico, supoño que chamado así polo seu pequeno tamaño e onde tamén atracan barcos de recreo:

Seguimos polo paseo acondicionado hai anos e vemos os carteis da ruta, que non ten perda ao estar moi ben sinalizada:

Esta lancha pesqueira está exposta en Tupide. Na esquina, á esquerda, vemos o faro.

Nesta mesma zona vemos o monumento ao pescador:

Esta é a praia de Tupide, ao fondo, o faro:

Outro monumento, o que a vila de Foz dedicou ao "Xico" persoa que foi durante moitísimos anos garda praias da vila facéndoo con gran profesionalidade e exemplo:

Entramos xa no Paseo ao lado da famosa praia de A Rapadoira:

Praia de A Rapadoira. É esta unha praia urbana que no verán está moi concurrida. Ten moita superficie de area e en marea baixa fórmase unha piscina natural, ideal para os máis pequenos.

Pola beira da praia vai un fermoso paseo marítimo polo que trancorre a nosa andaina.

Este paseo, está habitualmente cheo de xente, sobre todo no verán.

A Rapadoira, dende outro punto do paseo:

A rocha máis grande é un illote que se chama Castelo de Secundino. Nesta illa colleitábanse patacas ata primeiros do S. XX. Hoxe serve de abrigo a diversas aves mariñas.

De frente xa vemos outras parroquias do concello como Fazouro, Nois e Cangas e ao fondo de todo, a vila de Burela.

Outra imaxe das moitas que nos deixa este paseo:

Este lugar chámase "A Verde" e é doado adiviñar porque. Aquí existe unha cova chamada "Furada do Morto"

Se dúbida, un fermoso paseo:

E deseguida chegamos á outra praia moi querida polos focenses e por xentes das parroquias: a praia de Llas:

Nesta praia de Llas hai unhas dunas chamadas "Os Ceás"

A praia de Llas é moi longa, moi cómoda polo gran apardoiro que ten. Conta con tódolos servizos e está moito menos masificada que a A Rapadoira:

Agora, o camiño que antes foi todo de pedra, pasa a ser de lousa:

Praia de Peizás. É unha pequena praia onde con marea alta desaparece a area. É bastante ventosa e no verán moi concurrida.

Área recreativa xunto á praia de Peizás:

Miradoiro xunto á praia de Peizás:

Despois de Peizás, o camiño vólvese carreiro natural. Entramos na parroquia de Fazouro

E chega un punto en que os sinais nos mandan seguir de frente, se lles facemos caso, imos dar a unha estrada local pero moi frecuentada por vehículos. Como son da zona, non fago caso e torzo á dereita para seguir un carreiro ben delemitado á beiriña do mar:

É moito máis fermoso e tranquilo vir por aquí:

Este carreiro natural polo que fomos vai dar á estrada da que falaba antes . Xa estamos de novo no camiño marcado e collemos á dereita.

Deseguida podemos ver de novo os sinais e a praia de A Pampillosa, coñecida polos habitantes do lugar como "A Barra" Esta praia, na desembocadura do Ouro, ten un extenso areal pero a maioría son pedras. É unha praia aberta e pouco frecuentada.

Área recreativa de A Pampillosa:

Desembocadura do río Ouro en Fazouro:

A Ponte de Ferro e o barrio do mesmo nome:

Outra área recreativa moi cerca da praia da Pampillosa, de feito leva ese mesmo nome. Entre a área anterior e esta pasa a vía do tren e a estrada N-642. Este lugar é moi frecuentado por familias con nenos e por xente que ven facer a Ruta do Río Ouro, que parte deste lugar.

O río Ouro chegando a súa desembocadura. Ao fondo, distintos barrios de Fazouro:

Cruzamos a Ponte de Ferro e vemos de frente a ponte sobre a estrada e a ponte do tren.

Este potriño posou para a foto con Foz e o Cantábrico de fondo:

Os barrios de Bargado e Lousada en Fazouro. Imos agora camiñando por asfalto (unha carretera local sen saída, pola que apenas circulan vehículos) durante uns 200m. aprox.

Esta cala , que recibe moitos pescadores e practicamente ningún bañista, é o "O Camiño Novo"

Deseguida collemos á dereita para chegar ao Porto de Fazouro:

Aínda conserva algunha cabana de pescadores. A este portiño abrigoso chegaban as pequenas lanchiñas da aldea que ían á pesca do día en tempos pasados.

xoves, 13 de maio de 2021

SENDA DA RÍA DO EO (VEGADEO)

Esta é unha ruta moi curtiña pero que podemos alongar saíndo dende Vegadeo ou realizando outras rutas pola zona.

Eu saín da aldea de Miau (moi cerca de Vegadeo) que se atopa nun alto e dende aí hai que baixar (podemos facelo collendo á esquerda ao á dereita) eu collín á dereita porque penso que é moito máis levadeira a subida deste xeito . Xa que se primeiro baixamos, ao ser circular, despois hai que subir. Facéndoa así, a subida lévase ben.

Baixaremos para camiñar ás beiras da ría do Eo e logo subiremos ata Louteiro, outra aldea xa moi cerca de Miou de onde saín.

Características:

Lonxitude: 3,86km.

Dificultade: fácil. Máis asequible deixando Louteiro para a volta. Hai que subir pero do xeito que eu a fixen, a subida é máis curta e levadeira.

Ruta circular moi ben sinalizada.

A pesares de que non ten perda, ao final deixo o track.

Descripción:

Aínda que a ruta oficialmente empeza en Vegadeo eu non llle vin aliciente facela dende aí xa que se trataría de subir por unha empinada estrada ( sobre 1,5km. aprox) ata chegar a Miou.

Eu empecei aquí, en Miou, unha pequena aldea nun alto dende o que se divisa Vegadeo aló no fondo do val.

Empecei a ruta AQUÍ

Miou está no alto

Miou

Dende esta aldea, temos boas vistas de Vegadeo:

Esta é a capela de Santa Leocadia, en Miou

Remata o asfalto e imos por un antiguo camiño de carro:

Observando unha preciosa panorámica da Ría de Ribadeo

Se miramos de frente, vemos ao lonxe, aldeas e montañas galegas.

Seguimos baixando e atopamos esta zona de descanso neste precioso lugar:

A ruta está perfectamente sinalizada con estas marcas brancas e azuis:

Chegamos á pasarela de madeira:

O traxecto é moi tranquilo e relaxante. Agora só vemos xuncos.

E canaveirais:

Agora camiñamos xa á beira da auga:

Bancos para facer un alto neste relaxante paseo.

A Ría do Eo é un dos estuarios mellor conservados e é a principal área asturiana para hibernación e para reposo das aves migratorias.

Empezamos a subir cara a Louteiro:

Vemos unha gran diversidade arbórea:

Panorámicas que vemos na subida á Louteiro:

Xa vemos Louteiro:

É unha pequena aldea duns 40 habitantes:

Capela de Nosa Señora dos Remedios en Louteiro:

Agora iremos por estrada ata o final. Unha estrada local preciosa, aínda que sexa asfalto está bordeada por frondosas árbores e non crucei ningún vehículo.

Vexo un Peto de Ánimas. Este pequeno monumento é unha manifestación de culto aos mortos e podemos atopalos en moitas estradas e encrucilladas en Galicia.

Os construídos antes de 1901 son considerados Bens de Interese Cultural.

A súa existenza débese á crenza da continuidade da alma despois da morte. A alma tería que pasar polo purgatorio para redimir os pecados antes de entrar no ceo, entón os vivos ofrecen esmolas para liberar a alma do purgatorio.

Os Petos de ánimas están formados por unha cavidade onde están repreentadas as ánimas do purgatorio en relevo ou pintura e un peto ou hucha para as esmolas.

Este peto ten unha cavidade cunha pintura de fondo representando as ánimas e ten tamén unha imaxe da Virxe do Carme. Alguén lle colocora unha pequena flor natural que xa estaba murcha.