DE ARES A PONTEDEUME (RUTA COSTEIRA)

Praia de A Magdalena (Cabanas)

Ares é un concello da provincia de A Coruña e da comarca de Ferrolterra. Alá nos fomos para realizar unha fermosa ruta costeira. A Ría de Ares, onde desemboca o río Eume, será hoxe a protagonista da nosa ruta, con numerosas praias e calas e a pintoresca e fermosa vila de Redes....Pisaremos catro concellos: Ares, Fene, Cabanas e Pontedeume.

Características da ruta:

Lonxitude: 11,6 km.

Dificultade: baixa

Ruta lineal sen sinalizar agás dende Redes ata Pontedeume.

O meu trakc en WIKILOC

A miña valoración desta ruta: 🔆🔆🔆🔆

Descripción da ruta:

Partimos de xunto á igrexa de S. Xosé de Ares, moi preto da praia e do paseo marítimo.

Igrexa de S. Xosé en Ares

Praza da igrexa:

Na Praza da Igrexa, podemos ver este monumento en honor a Hermelinda, unha veciña que polos anos 50 comenzou a traballar como repartidora do xornal "LA Voz de Galicia" e dedícouse uns 20 anos a este oficio. Sempre acababa a súa xornada vendendo algúns exemplares á porta desta igrexa, de aí a ubicación do monumento.

Hermelinda

 Imos polo paseo marítimo:

Pegados á praia de Ares que está na zona urbana, rodeada de árbores e bares con terraza. É unha praia en forma de cuncha de augas moi tranquilas.

Praia de Ares

Vemos nunha rampla do paseo marítimo a escultura dunha serea das illas Miranda (Son dous illotes, Pequena e Grande, nos que vive unha serea que ás veces vai tomar o sol ás praias de Perbes, Centroña ou ás dos arredores de Ares).

A serea das Illas Miranda

A continuación da Praia de Ares temos outra: a Praia do Xuncal con árbores mesmo na area e xunto a un parque infantil.

Praia do Xuncal

Nun entorno xa máis alonxado da vila, temos a praia de Seselle, resgardada e tranquila.

Praia de Seselle e, ao fondo, Ares

 Percorremos toda a praia pisando na area mollada. (Houbo quen a percorreu pisando a auga)

Praia de Seselle 

A continuación e, pegada á anterior, temos a Praia de Raso. En marea baixa, poden percorrerse as 4 praias xuntas: Ares, Xuncal, Seselle e Raso.

Praia de Raso

Abandonamos a liña de costa para ir por asfalto case 2 km.

A ruta non pasa por aquí, pero para visitar esta fermosa cala só hai que desprazarse uns  poucos metros. É a Praia de Sabadelle. Pequena, moi resgardada e illada.

                                                                        Praia de Sabadelle

E xa chegamos a Punta Modias, en Redes. 

Vistas dende Punta Modias

En Punta Modias consérvanse os restos dunha antiga batería defensiva do S. XVIII dende a que se protexía o acceso por mar á ría de Ares.

Batería defensiva.

A vila de Redes está situada na enseada ría de Ares, concello ao que pertence. Foi unha pequena vila de pescadores na que moitas casas se asoman ao mar dende os propios embarcadeiros.

Redes ten casas indianas coma esta de Paco Bello, un home que marchou de novo a La Habana e comezou a traballar nos viveiros da Compañía Cubana de Pesca e Navegación. Foi prosperando e chegou a patrón e armador. Coma moitos dos emigrados, deixa pegada arquitectónica desta banda do océano coa súa casa. Unha casa con balcóns con influencia barroca, galería traseira modernista, orlas decorativas con motivos xeométricos, florais e vexetais e unha escaleira interior con varanda de forxa.

Casa de Paco Bello en Redes

Vemos tamén en Redes casas tradicionais cos seus corredores.

 E chegamos á Praza do Pedregal, xunto ao porto, moi animada neste domingo solleiro de setembro.

Praza do Pedregal en Redes

Na Praza do Pedregal, atopamos tamén esta casa azul claro moi fotografada. Nesta vila rodouse "Padre Casares" unha serie galega que tivo bastante éxito na nosa Comunidade e Almodóvar tamén rodou aquí escenas da súa película "Julieta".

Praza do Pedregal, Redes

O porto de Redes é só un pequeno embarcadoiro cunha rampa para subir os barcos pero aínda así esta vila conserva todo o seu sabor mariñeiro tradicional.

                                                                         Porto de Redes

 Para seguir o noso percorrido, temos que adentrarnos polas rúas da vila onde vemos casas que dan directamente ao mar.

A vila de Redes é case toda peatonal.

Unha rúa de Redes

Seguimos contemplando corredores de casas tradicionais.

Redes debe o seu nome a este aparello de pesca. Dende sempre, nesta vila víanse ás mulleres sentadas reparando redes e as que non estaban nas súas mans, estaban penduradas duns trebellos de madeira chamados cabrias onde se poñían a secar. Na praia de Redes podemos ver as cabrias.

Tódolos anos no verán celébrase en Redes a Festa da Cabria onde os maiores ensinan aos pequenos a subir ás cabrias, andar por elas, suxetarse e suxetar as redes para deixalas ao sol

Praia de Redes e as cabrias

Abandonamos Redes por un sendeiro pegado á ría.


E agora estamos no concello de Fene que se mete un pouquiño na ría de Ares. Ao  concello de Fene pertence a praia do Río Sandeo, unha praia rural moi tranquila agora aínda que no verán parece ser que está bastante concorrida.

Praia do Río Sandeo (Fene)

Camiñamos por estrada uns metros vendo ao lonxe a vila de Redes pola que acabamos de pasar:


Voltamos de novo á beira da ría e vemos a fermosa Praia de Almieiras que tamén pertence a Fene

Praia de Almieiras (Fene)

A Praia do río Castro foi o noso comedor de hoxe. Un fermoso marco, na desembocadura deste río que aínda que curto de lonxitude, é moi caudaloso. Hoxe pouca auga traía debido á seca que hai en toda Galicia.

Praia do río Castro

 Ao pé deste río, na súa desembocadura, vemos as ruínas do que foi un muíño de mareas, o Muíño de Maré.

Muíño de Maré

A partires do Río Castro, entramos no concello de Cabanas e empeza unha senda chamada "Sendeiro da Costa" xa sinalizada e acondicionada dende aquí ata a praia de A Magdalena. Serán case 2 km. No ano 2020 puxeron unha nova sinalización con códigos QR para facilitar o acceso á información desta pequena ruta.

                                                                    Senda Costeira

Na seguinte imaxe vemos a Praia de Chamoso, xa no concello de Cabanas pero na ría de Ares. É unha praia rochosa con acceso peonil.

Praia de Chamoso

Vemos xa ao lonxe a praia pola que imos pasar deseguida: a de Cabanas e a ponte do tren sobre o Eume.

Praia de Cabanas e Pontedeume

Baixamos por estas escaleiras de madeira para atravesar a praia de A Magdalena, en Cabanas.

A praia de A Magdalena de arena branca e fina, forma xunto co río Eume e o piñeiral un espazo natural no fondo da ría de Ares.

Praia de A Magdalena. (Cabanas)

 

É unha praia de augas tranquilas e pouco profundas. É unha praia urbana de moi alta ocupación pola súa cercanía a Ferrol, A Coruña e Pontedeume.

Praia de A Magdalena

Imos polo Paseo Marítimo de Cabanas:

Vemos de frente a Torre dos Andrade en Pontedeume, o que queda do que foi un pazo do S. XIV e que, a pesares de que en 1924 foi declarado Monumento Histórico-Artístico, once anos máis tarde foi derribado deixando só a Torre que podemos ver.

Torre dos Andrade

 

Cruzamos a ponte sobre o río Eume para pasar de Cabanas a Pontedeume.

                                                                             Ponte sobre o Eume

A Ponte comunica os concellos de Cabanas e Pontedeume. A 1ª referencia que se ten dunha ponte é do S. XII e era de madeira. A finais do S. XIV Pérez de Andrade mandou construir unha ponte en cantería. Esa antiga ponte tiña 78 arcos e dúas torres , tam´çen tiña un hospital de peregrinos. As enchentes do río foron deteriorando a ponte e desaparecen as torres, o hospital...finalmente derríbase e construese un novo no S. XIX inicialmente con 11 arcos que s eamplían ata os 15 actuais.

A Ponte do Eume ou Ponte de Pedra.

Páxinas web consultadas:

https://enfoques.gal/

https://www.descubrir.com/visitamos-redes-un-pueblo-gallego-de-cine/

https://es.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Portada

https://www.escapalandia.com/

https://www.lavozdegalicia.es/noticia/ferrol/2021/07/18/cabrias-curaban-redes-redes/0003_202107F18C6994.htm

PAMUKKALE/EFESO

 Coninuando coa viaxe a Turquía, atopámonos xa no:

 domingo, día11

Este día agardábanos un longo percorrido en autobús no que fomos vendo (os momentos en que non durmiamos...jeje...) a árida estepa da Península de Anatolia, tamén chamada Asia Menor.

Percorrido en bus

De camiño visitamos unha:

Kervansaray ou Caravasar de Sultanhani

Un caravasar é un antigo tipo de edificación surxido ao longo dos principais camiños, onde as caravanas que facían longas viaxes de moitas xornadas (de comercio, peregrinaxe ou militares) podían pernoctar, descansar e repoñerse os viaxeiros e animais.​ Son os antecesores dos modernos hoteis e hostais de estrada. O caravasar que nós visitamos foi o de Sultanhani situado na antiga e mítica Ruta da Seda.

Caravasar de Sultanhani

Os caravasares estaban diseñados para albergar e dar repouso e alimento aos viaxeiros e aos seus animais, e custodiar  as súas mercadorías..

Caravasar de Sultanhani

 Este caravasar é un dos máis impresionantes dos que actualmente quedan en pé. Foi construido no S. XIII. O edificio que vemos no medio é unha sala de oración.

Caravasar de Sultanhani

 

Comemos no "Restaurante Ozkan" cunha fermosa decoración.

Este día xa non visitamos máis nada. Foi unha longa viaxe e chegamos ao hotel aínda con tempo para desfrutar das piscinas naturais e de augas termais que tiña.

Luns, día 12

Saímos cedo  e coas maletas, xa que íamos pasar a seguinte noite noutro hotel, para visitar a cidade de:

Hierápolis.-

 É unha antiga cidade greco-romana en ruínas situada en Pamukkale. Está declara Patrimonio da Humanidade pola UNESCO dende 1998

A cidade foi establecida por Eumenes II, rey de Pérgamo, ao redor de 180 a. C. Quedou destruida por un terremoto durante o reinado de Tiberio no ano 17. A cidade foi reconstruida, e tivo significativas transformacións nos séculos II e III que lle fixeron perder todo o seu antigo carácter helenístico para convertirse nunha urbe típicamente romana. Nese período, converteuse en importante centro de descanso de verán para os nobres de todo o Imperio, que acudían a ela atraídos polas augas termais.

A mediados do S. XIV quedou totalmente destruida por un terremoto.

Hierápolis

Esta cidade foi construida para realizar funcións de balneario aproveitando as virtudes das augas termais.

Subindo para o Teatro de Apolo. A cidade foi descuberta no S. XIX por un arqueólogo alemán.

 

O Teatro de Apolo, construido en grandes dimensións durante a época helenística, redúxose coas reformas producidas no S. III. Está parcialmente reconstruido e, sen dúbida, é o máis destacable das ruinas que quedan. 

Teatro de Apolo

Tamén se pode ver unha importante necrópole (lugar onde enterraban os mortos)  Hai máis de 1200 tumbas dispersas nunha área de 2 km. (A foto seguinte non é miña, xa que non cheguei ata a necrópole)

Necrópolis (Foto de wikipedia)

Pamúkkale
Significa  "Castelo de algodón" en turco e está situado no mesmo lugar que a cidade de Hierápolis. A cidade está para un lado e Pamukkale para o outro, pero todo no mesmo recinto.

Os movementos tectónicos que tiveron lugar na depresión da falla da cunca do río Menderes  causaron frecuentes terremotos e tamén ocasionaron a aparición de numerosas fontes de augas termais. Foron esas augas, co seu alto contenido en minerales (creta en particular), as que crearon Pamukkale.

Pamukkale

Toda a ladeira dunha montaña luce branca impoluta baixo o sol, pero nin é neve, nin xeo, nin sal, nin tampouco é algodón aínda que o parezca, senón que se trata dunha formación xeolóxica froito das aguas termais do lugar.

Semellante espectáculo convirteuse nun potente reclamo turístico durante as últimas décadas do S. XX, construironse hoteis na súa zona alta, empregouse a auga termal para encher as súas  piscinas, construeuse unha estrada asfaltada, vertéronse augas residuais, pisábase sen control o travertino… En definitiva, un sinfín de desgrazas que casi acaba con Pamukkale para sempre. A UNESCO tomou cartas no asunto e alarmou sobre a súa destrucción. Derribáronse os hoteis, cubreuse a estrada con piscinas artificiais e procedeuse á súa conservación. 

Na parte baixa do "castelo de algodón" vemos a vila de Pamukkale

Estamos nunha área de gran actividade sísmica e os movementos tectónicos fixeron brotar fontes de augas termais. Estas augas arrastran consigo gran cantidade de minerais, sobre todo caliza de creta ademáis de bicarbonato de calcio, que co paso dos anos se foron depositando ata dar lugar a estas formacións de pedra caliza e travertino. A auga xurde na parte alta da colina e baixa repartindo os minerais, capa a capa e con paciencia, creando cascadas en forma de terrazas ao longo de toda a ladeira, incluso con estalactitas entre elas.

Pamukkale

Éfeso.-

Foi unha das doce cidades xónicas ás beiras do Mar Egeo. É Patrimonio da Humanidade dende 2015.

Foi un importante centro relixioso, cultural e comercial. Actualmente as súas ruinas son unha atracción turística importante.

Éfeso era considerado como un dos máis grandes e importantes centros do vello mundo Mediterráneo, e é aprezado como un dos lugares da antigüidade mellor conservados en Asia Menor. Na seguinte foto vemos os restos das termas romanas.

Termas romanas de Éfeso

A cidade de Éfeso é proba e testemuña da grandeza e prominencia dunha antiga civilización.

Éfeso

Na foto seguinte vemos o Pritaneo, sede dos maxistrados.

Pritaneo

Baixamos pola Vía Arcadiana que era a vía de entrada á cidade que desembocaba no porto, que hai 2000 anos era un dos máis activos de Asia Menor. Houbo cambios importantes no litoral desta zona de Turquía ao longo do tempo e agora a liña de costa está a varios kilómetros de distancia; a pérda do porto foi unha das razóns da decadencia de Éfeso.

                                                                             Vía Arcadiana

Dise que S. Pablo predicou o cristianismo aquí no S. I, o que provocou disturbios na cidade, e os seus habitantes seguían prefirindo o culto de Artemisa . De feito, a cidade é famosa polo papel que xugou na expansión do cristianismo. 

Na seguinte fotografía, vemos o monumento a Memmio en honor do arquitecto que construeu o acueducto no S. I

Monumento a Memmio

 Aínda que Éfeso é un lugar moi amplio onde se pode intuir o grande e esplendorosa que era a cidade, aínda queda bastante por escavar. Os arqueólogos, seguen traballando...

Arqueólogos traballando en Éfeso

  

Esculturas e chan de mármore, columnas máis ou menos enteiras...poden darnos unha idea da grandeza que tivo esta cidade.

 

Na seguinte foto vemos o Ninfeo (lugar dedicado ás ninfas) ou Fonte de Trajano de Éfeso.

Ninfeo de Éfeso ou Fonte de Trajano

Na foto seguinte vemos o Templo de Adriano, otro de los edificios más atractivos de Éfeso, que destaca polos seus relevos.

Templo de Adriano

Tamén se conservan as letrinas.

Letrinas en Éfeso

Na seguinte imaxe vemos a Avenida dos Curetes. Os Curetes eran sacerdotes da mitoloxía grega encargados de manter vivo o lume sagrado no  Pritaneo, sede dos maxistrados da cidade.  En torno a  esta avenida distribuese a maior parte das ruinas. Esta rúa empedrada é un auténtico museo ao aire libre, con restos de vivendas, templos, columnas e un chan que aínda conserva os mosaicos que o compoñían.

Avenida dos Curetes

Unha das ruinas máis espectaculares de Éfeso é a Biblioteca de Celso. Foi construida en torno aos anos 117-135 en honor ao senador e procónsul romano de Asia, Tiberio Julio Celso Polemeano. Tratábase dunha  das bibliotecas máis grandes do mundo antigo e contaba cunha capacidade de 12.000 rollos de pergamino.

Biblioteca de Celso

 O teatro tiña unha capacidade para 24000 espectadores e ten unha parte orixinal e outra reconstruida.

Teatro de Éfeso

A continuación e de camiño no bus ao hotel paramos nunha fábrica de pel. Aquí houbo invitación a un té, desfile de modelos (tamén participou xente do grupo) con prendas de pel e logo pasamos a unha tenda de exposición e venta que era o fin principal desta actividade. 

A miña opinión persoal é que esto debería ser opcional e que asistisen ao evento as persoas que estivesen interesadas en comprar pel, porque debido a esta visita non poidemos desfrutar da cidade de Kusadasi que estaba incluida no programa e apenas tivemos tempo de darnos un pequenísimo baño na piscina ou na praia privada do hotel.

A nosa visita está chegando ao seu fin e o autobús vainos levar a Kusadasi (xa na costa) onde durmiremos esta vindeira noite para emprender mañá, martes, a viaxe de volta a España.

A pesares de chegar co tempo moi xusto, algúns e algunhas aínda poidemos desfrutar dun curto baño no mar Exeo e de ver unha marabillosa posta de sol.

Marabillosa posta de sol no mar Exeo

Vistas dende as terrazas da piscina do hotel sobre unha punta de Kusadasi.

Vistas ao anoitecer dende as terrazas da piscina

Un fermoso broche para poñer punto final a esta viaxe foi este baño no mar Exeo cunha temperatura da auga boísima a pesares de estar anoitecendo e desfrutar dunha incrible posta de sol!!

Eu mesma dándome un delicioso baño no Mar Exeo

Ao día seguinte voamos dende o aeroporto de Esmirna ao de Estambul e dende aquí a Madrid, para despois subir a un autobús que nos levou a Lugo e á Mariña parando a cenar nunha antiga bodega reconvertida en restaurante chamada "Museo del Barro" en La Bañeza. Un lugar con moito encanto!

Adeus, Turquía!! Quedas nos meus recordos e se estes algún día me abandonan, quedas nestas fotos e comentarios para sempre!

Páxinas web consultadas:

https://www.eldiario.es/viajes/grandes_viajes/pamukkale-castillo-algodon-turco_1_1714381.html

https://es.wikipedia.org/wiki/%C3%89feso

https://guias-viajar.com/

https://ephesusbreeze.com/