LOS LLUGARINOS. PR.AS-5 TREVÍAS (VALDÉS- ASTURIAS)

 Dende a Mariña Lucense aínda non leva ben unha hora chegar a Trevías, vila asturiana do concello de Valdés, onde xa fixemos a Ruta do cabo Busto e Luarca-Praia de Portizuelo-Luarca.

Hoxe fixen unha ruta de interior, circular con inicio e remate en Trevías. Tiña postas altas expectativas nesta ruta xa que falaban moi ben dela, tal vez por eso me decepcionou algo sobre todo porque para mín ten demasiado asfalto e unha pista forestal aburrida que non aporta nada. A parte máis fermosa da ruta estaría dende Brañaverniza baixando de novo a Balsera.

Características da ruta:

Lonxitude: 9,3 km.

Dificultade: fácil

Ruta circular á que lle falta sinalización nalgún cruce.

O meu track en WIKILOC

Descripción da ruta:

Eu aparquei moi cerca do Colexio Público S. Miguel e hai que seguir por onde está a igrexa de S. Miguel Arcángel. No lugar desta igrexa houbo no pasado un mosteiro de monxas bieitas

Igrexa de S. Miguel Arcángel

Frente ao pórtico da igrexa hai cruceiro do S. XVIII e un via crucis de pedra.

Despois de Luarca, Trevías é a vila máis poblada do concello, atravesada polo río Esva ten pouco máis de 1000 habitantes.

Trevías

Arranco por unha estrada local sen apenas tráfico.

 

Vexo á dereita o río Esva.

 

E despois de 1,5 km. chego a Balsera. Ten 18 vivendas e sobre 30 habitantes.

Balsera

Outra imaxe de Balsera. Vin por esta zona moitos hórreos e paneras. O que vemos na foto é unha panera. Moi similar ao hórreo diferenciase en que na panera gardábase o gran para facer logo o pan, de aí o nome e sobre todo son diferentes na forma: o hórreo ten catro pegollus ou pilares e a panera ten seis, son máis grandes que os hórreos e estes son cadrados e as paneras retangulares.

Panera en Balsera

Unha fonte moi restaurada á saída de Balsera.

Dende Balsera vemos Trevías ao lonxe.

Vistas de Trevías

 

Seguimos pola estrada sempre á sombra.

 

Ata chegar a Villar de Bahínas.

Outra panera en Villar de Bahínas onde tamén vin varias. Todas elas colocadas moi altas, derriba das vivendas.

 Abandono esta aldea por unha estrada ben fermosa.

Sigo polo asfalto pero a verdade que entre árbores e flores é ben fermosa.

 

Vou ascendendo e volvendo a vista atrás, vexo aló embaixo Villar de Bahínas por onde acabo de pasar:

Ao fondo, Villar de Bahínas

 

Neste cruce temos a opción de pillar á dereita e chegar ata a aldea de Bahínas e un pouco máis abaixo ata o río Esva, pero OLLO! porque é o que se baixa despois hai que subilo e hai bastante desnivel. Eu vin unha baixada (tamén é por estrada) bastante pronunciada e decidín non baixar. En total, entre ida e volta, serán aprox. uns 4 km.

Seguindo de frente, entramos noutra aldea: Llendelcastiello con pocas casas e aínda non 20 habitantes. Na foto vemos un hórreo e notamos ben a diferenza entre este e a panera.

Lendelcastiello

 

Había máis paneras ca hórreos:

Paneras en Lendelcastiello

Aquí temos a subida con maior desnivel pero só son uns metros:

Que lle pasaría a esta ave? A pobre estaba pousada e non se movía nin achegándome para facerlle a foto.

 Despois de Lendelcastiello remata o asfalto e comenzo a camiñar por unha pista forestal. Ao chegar a este cruce non había sinal ningún e pillei pola pista de abaixo, a da dereita, pero aos poucos metros xa me din conta que ía mal xa que seguía un track que me avisou de que ía mal. É seguir a pista da esquerda.

NON coller a pista da dereita!

Vou ir por esta pista forestal durante 2,5 km. aprox. que, a verdade, fánseme algo longos.

 

Na ladeira da montaña que temos enfrente, vemos a aldea de Argumoso

Chego a Brañaverniza  ou Braña de inverno. Esta braña era un bo exemplo da trashumancia. Estou nunha comarca vaqueira. Dende estas terras levábase o gando aos pastos dos portos de Somiedo no mes de maio e regresaban en setembro. Brañaverniza era lugar donde os vaqueiros se recollían durante os meses fríos de inverno. 

Pillamos o 1º cruce que hai á esquerda.

Brañaverniza

 

Vistas da montaña de enfrente dende Brañaverniza.

En Brañaverniza sí que hai uns sinais indiando o camiño carrecto. Ao pé desta casa, e seguindo ese sinal, pillamos o sendeiro que baixa e nos introduce nunha paisaxe diferente á que trouxemos ata o de agora. 

Unha paisaxe máis pechada con moita vexetación por un fermoso carreiro:

Acompáñanos sobre todo castiñeiros. Imos polo Regueiro dos Muíños

Vemos un muíño abandonado.

 E xa estamos chegando a Balsera de novo.

O carreiro que traía desemboca en Balsera nesta pista. Deseguida chegamos á estrada da ida. 

Atopamos a ponte colgante que xa víramos antes na ida. Agora, en vez de voltar pola mesma estrada que fomos, decidimos cruzar a ponte para sair á entrada de Trevías.

Ponte colgante

A ponte cruza o río Esva que nace no concello de Tineo, onde se coñece co nome de Río Ese. Neste río están as famosas Foces do Esva, un espazo natural protexido polo que pasa unha ruta de sendeirismo que aínda teño na lista de rutas pendentes dende hai ben tempo.

                                                                  Río Esva

Este camiño cruza o prado que nos levará a Trevías.

Cruzamos outra ponte sobre o Esva que antes atravesamos en coche.


E xa podemos ver a parte máis antiga da vila, coñecida como "Aldea Trevías" onde temos o coche.

PRAIA DE CASTELLO-PRAIA DE PORCÍA (EL FRANCO)

Esta é a 3ª ruta que realizamos no concello asturiano de El Franco, moi próximo á Mariña Lucense polo tanto, quédanos moi cerca. As rutas que levamos feitas nese municipio son estas (pincha no enlace e queres velas):

Miradoiro da Atalaia e praia e río de Porcía

Cascadas de Penadecabras

Hoxe fixemos unha fermosa ruta costeira dende a praia de Castello á praia de Porcía desfrutando dunhas praias virxes, semisalvaxes, de calas inaccesibles, espectaculares miradoiros, do porto de Viavélez...

Características da ruta:

Lonxitude: 11,6 km.

Dificultade: fácil

Ruta lineal sinalizada de xeito irregular: nalgún cruce é imprescindible seguir un track. Eu deixo o meu en WIKILOC

A miña valoración desta ruta: 🔆🔆🔆🔆🔆

Descripción:

Despois de tomar un café en La Caridad, capital do municipio, fómonos ata a praia de Castello, onde deixamos o coche:

A praia de Castello é a máis grande do concello de El Franco e está formada por cantos rodados.

Praia de Castelllo

Non ten area o que fai que sexa unha praia pouco concurrida:

Praia de Castello

Dende os primeiros miradoiros non poidemos ver nada pola néboa que había a esa hora,  pero a cambio camiñamos moi ben debido a que axudaba a mitigar as altas temperaturas que hoxe había.

                                                                        Miradoiro

Camiñamos agora co mar á dereita e campos de millo á esquerda.

Compartimos moitos tramos cos Senda Costeira E-9

 E entre o que nos deixa a néboa, vemos a praia de Cambaredo rodeada de altos cantís e tamén de cantos rodados igual ca anterior.

E chegamos a outra especie de área recreativa-miradoiro.

Agora imos ir por asfalto aínda non 1km.

Para volver xirar cara ao mar:

 

E atopamos calas escondidas entre grandes cantís:

Aquí non seguimos a ruta oficial, seguimos de frente.

 

E xa vemos deseguida a praia de Pormenande pequena (menos de 200m) pero moi fermosa, formada por grava e pedras. Destaca o illote que ten no medio chamado El Rego

Esta é a praia máis concurrida do concello e é moi segura.

Praia de Pormenande

E chegamos a un cruce onde nos sinala o camiño para ir ata o Pazo de Jardón pero non merece a pena. O pazo é de propiedade privada e está protexido por altos muros polo que é imposible fotografar nada. A foto que vemos NON é propiedade miña senón de https://www.cosasquesemerecenun10.com/

O pazo coñecido tamén como Quinta San Jorge está en Viavélez. Foi construido entre 1914 y 1918, é de estilo francés.

 Eduardo Jardón Perissé,  heredero dunha gran fortuna amasada pola súa familia en Arxentina, e casado coa franquina Teresa Ron Magdalena decideu construir en 1914 este pazo en Viavélez, localidade da súa mujer, como residencia de verán.

Palacio de Jardón ou Quinta S. Jorge

Eduardo Jardón foi xeneroso coa vila da súa muller. Construeu as escolas para nenas e para nenos, albergando ésta última a actual Escola de Música "Arcángel San Miguel". Axudou económicamente aos máis necesitados; atendeu de forma desinteresada aos enfermos; e incluso promoveu a construcción dalgunhas vías de comunicación.

Escolas de Viavélez financiadas por Eduardo Jardón

Deseguida chegamos ao Porto de Viavélez. Baixamos polo medio das súas rúas.

Rúas de Viavélez

No S. XVIII, Viavélez era un lugar próspero grazas ás actividades vinculadas co mar: navegación de cabotaxe, pesca e estaleiros. Neste século xa se construían lanchas de pesca e navíos con fins comerciais.

Na 2ª metade do S. XIX, nos estaleiros de Viavélez construironse gran cantidade de buques mercantes de vela. Este porto destacou tamén polos carpinteiros de ribeira de gran prestixio e recoñecemento. Nesta etapa, estes estaleiros foron os máis activos de Asturias.

A inicios do S. XX, a chegada do vapor supuxo o fin desta actividade.

Porto de Viavélez.

En Viavélez naceu Corín Tellado unha escritora de literatura romántica moi prolífica con ao redor de 5000 novelas e relatos traducidos a 27 idiomas. Segundo o Libro Ginness dos Records é a autora que máis libros vendeu en idioma español.

Corín Tellado, nunha rúa de Viavélez.

Rodeamos o porto e subimos para continuar a ruta por un miradoiro dende o que, se non fose pola néboa, poderiamos ver Viavélez co seu porto e arredores.

Faro de Viavélez

Dende Viavélez imos alonxarnos do mar durante case 3km., primeiro por camiños entre terras de millo.

O millo foi introducido en Asturias por Gonzalo Méndez de Cancio que estivo de gobernador en Florida e cando voltou para España en 1605, trouxo a semente.

O desenrolo da plantación deste cereal foi unha revolución socioeconómica e dende o S. XVIII non deixou de medrar o seu cultivo no occidente asturino.

Terras de millo

 Pasamos pola capela de S. Pelayo. É unha construcción bastante antiga , reformada no S. XVIII

Capela de S Pelayo

Dende a capela pillamos deseguida un camiño que nos leva de novo á beira do mar

 

Vemos a cala de Monellos

 E uns metros máis adiante vemos o desvío á praia de Torbas que decidimos tomar por un fermoso camiño:

O acceso á praia de Torbas é por onde está esta edificación, que foi un antigo muíño que aproveitaba a auga dun regato que desemboca na praia.

Antigo muíño

A praia de Torbas a mín pareceume preciosa. É pequena, sen area, unha enseada na que a auga está case sempre como se ve na foto, sen moverse apenas. Unha praia solitaria porque non ten ningunha clase de servizo e para chegar a ela hai que ir andando cerca de 1 km.

Praia de Torbas

En lugar de dar a volta para seguir pola ruta oficial que traiamos, vimos un carreiro moi marcado pola beira do mar, preguntamos a uns pescadores que había alí e dixéronnos que se ía sair cerca de Cabo Branco por onde sabiamos que tíñamos que pasar, así que decidimos ir todo á beira do mar, desfrutando dunha paisaxe marabillosa.

Collendo o carreiro

A nós esta ruta gustounos moito!

O carreiro está moi ben definido, é moi doado camiñar por el.

Bañarse na praia de Torbas, neste mar tranquilo que é todo para unha, é unha verdadeira delicia!!!

Outra vista da Praia de Torbas. A cala da foto non ten acceso dende a terra pero frente a eses illotes que se ven está a outra parte da praia, a que acabamos de visitar.

Case xa a punto de enlazar coa ruta oficial (durante uns 20m. aprox.) o sendeiro pechábase de felgos pero nós conseguimos pasar sen maior problema e saimos a esta ancha pista de terra xa no trazado oficil da ruta. A verdade é que vir por onde o fixemos foi un acerto xa que nos evitamos volver para atrás e ademais dar un bo rodeo. Polo sendeiro que viñemos, atallamos e ademais viñemos pegados á costa.

Na foto vemos Cabo Blanco.

Collendo á dereita vaise ao Mirador da Atalaya. Non fomos porque xa o coñeciamos doutra ruta e ademais a visibilidade aínda que foi mellorando, ao lonxe a néboa deixaba ver pouco.

Cando viñéramos no inverno podíase chegar co coche mesmo ata o miradoiro e lembro que había alí coches. Agora puxeron unhas rochas grandes que impiden o paso e habilitaron unha pequena zona de aparcadoiro.

Estamos chegando ao noso final e xa vemos ao lonxe a Praia de Porcía.

Porcía é unha praia de cantos e area, compartida por El Franco e Tapia de Casariego. Nela desemboca o río do mesmo nome que sirve de límite natural para ambos concellos. Destaca polos meandros fluviais e os isllotes do Boy.

De fácil acceso e con bos servizos, dende a praia son visibles restos dun embarcadeiro de mineral de ferro ao que nos achegamos na anterior ruta que fixemos e pasaba por aquí. Ten moita afluencia, quizá en parte pola súa beleza, as súas areas doradas e as súas augas especialmente tranquilas.

Praia de Porcía

Ao redor da praia hai moito espazo acondicionado con árbores, mesas, bancos...

 

Dende o restaurante que hai situado nunha pequena loma, as vistas sobre o mar son insuperables...

Vistas dende o restaurante: