mércores, 19 de agosto de 2020

O CAMIÑO DOS FAROS (COSTA DA MORTE) TRAMO PORTO DE BARIZO- SANTA MARIÑA


Como xa comentei, nós partimos en tramos ao noso xeito as etapas oficiais do Camiño para facelas máis levadeiras para nós.

CARACTERÍSTICAS:

Lonxitude: 12km. aprx.

Dificultade: media- alta

Ruta lineal moi ben sinalizada

DESCRIPCIÓN:

Saimos do Porto de Barizo que está situado AQUÍ:

Porto de Barizo coa praia do mesmo nome ao fondo


Ao final das casetas está a continuación da ruta.

Empeza un tramo dificil subindo entre rochas:
Igualito que as cabras...pero a nós gústannos os sendeiros así!

Ese día o mar parecía unha lagoa do calmo que estaba:
Ao fondo vemos as illas Sisargas

A medida que gañamos altura, as vistas vólvense espectaculares. Estamos ascendendo ao Monte Nariga:
Ao fondo, Barizo e a súa praia

Non hai présa. Merece a pena pararse...

Logo da intensa subida, toca baixar agora:

Contemplando estes cantís, sentímonos ben pequeniños:

Ata o faro de Punta Nariga, o camiño é un continúo sube e baixa entre rochas:


Dende a cima de Monte Nariga, vemos o faro por vez primeira:

Por ese sendeiro nos imos achegando ao faro:

Vemos curiosas formas nas rochas:
A que semella un paxaro?

O Faro de Punta Nariga, do arquitecto César Portela, entrou en funcionamento no 1998 o que o converte no faro máis novo de Galicia.

O faro recorda a proa dun barco.

A escultura "Atlante" é obra de Manolo Coia e ten forma entre un ser humano e unha gaivota.

Continuamos a ruta bordeando a costa:
Outra vez entre rochas:

Cunha importante pero curta baixada:

A partires de aquí o sendeiro non ten ningunha dificultade:


E chegamos á praia de Niñóns onde remata oficialmente a 1ª etapa desta ruta. Xa estamos no concello de Ponteceso

A praia de Niñóns é unha praia moi tranquila e está rodeada de árbores. A pesares de que estaba baleira, parece ser un bo lugar para relaxarse e desfrutar da natureza en estado puro:


Abandonamos a praia pola esquerda, atravesando sen problemas unha pequena lagoa

E imos sumerxirnos durante uns 500m. nun bosque onde primeiro aparecen os restos do que foi un muíño de auga:



Deseguida aparecemos outra vez na costa e desfrutamos das vistas desta preciosidade de praia: a praia do Morro

O mar ten hoxe un color azul turquesa precioso:

Vemos as continúas furnas que o mar foi labrando na rocha:

Dende un recanto vemos o noso destino final de hoxe: o porto de Santa Mariña.

Seguimos vendo recónditas calas de finísima area e mar color turquesa ás que só se pode acceder por mar:


Chegamos á carretera:

Andamos uns 100m. e xa estamos en Santa Mariña onde poñemos punto final á ruta de hoxe

Deixo agora un vídeo de "Rutas y Sendas"que explica de forma clara e detallada a 1ª etapa deste Camiño dos Faros que nós partimos en dúas. 


luns, 10 de agosto de 2020

RUTA DA COBA. (SANTA EULALIA DE OSCOS) PR.AS-153


Levamos realizadas xa moitas rutas na zona dos Oscos. Esta comarca asturiana está formada por 7 concellos: Santa Eulalia, S. Martín e Villanueva de Oscos, Castropol, S. Tirso de Abres, Taramundi e A Veiga.. É unha comarca con impresionantes rutas de sendeirismo,  con pequenas aldeas deshabitadas ou con moi poucos habitantes, algunhas delas restauradas respectando a arquitectura popular da zona; con bosques inmensos dominados por ábores autóctonas. En fin, un lugar que hai que visitar e ao que sempre apetece volver.
As rutas de sendeirismo destes concellos están todas elas moi coidadas e sinalizadas algo a destacar xa que por desgraza en moitas outras que levamos feitas non sempre é así.
Como dixen, temos realizadas varias rutas por esta comarca. Son estas:

Hoxe volvemos para realizar a ruta da Coba, unha ruta longa e que resultou "durilla" para algún de nós (para algunha, mellor dito)
A ruta oficial empeza  e remata en Ferreira (pequena aldea a 4km. de Santa Eulalia) e serían 15km e pico. Nós decidimos acortala porque ademais de longa é de dificultade media e en lugar de empezar en Ferreira, empezamos en Nonide, evitando así unha forte subida e quitándolle uns 4 km.

CARACTERÍSTICAS DA RUTA:
Lonxitude: 12,4 km.
Dificultade: Media-alta
Ruta circular excelentemente sinalizada.

DESCRIPCIÓN.
Partimos pois de Nonide despois de deixar un coche en Ferreira.
Ubicación de Ferreira, AQUÍ
Ubicación de Nonide, AQUÍ
Casas resturadas en Nonide

Igrexa de Nonide

Despois de cruzar esta pequena aldea duns 20 habitantes, empezamos a baixar:
Estamos a moita altitude e hai néboa
O sendeiro é cómodo e está coidado

Baixamos rodeados de árbores autóctonas:
A ruta aparece perfectamente sinalizada e con moita frecuencia:
As raias brancas e amarelas están presentes todo o percorrido

Seguimos baixando agora entre toxos
E entre piñeiros:
Estamos moi altos e impresiona esta fermosura que vemos:
A ruta transcorre pola media ladeira da montaña:

Entre vexetación agora propia de montaña:

Vemos ao lonxe un "cortío"(edificación de pedra para protexer as colmeas dos ataques dos osos)
E chegamos á aldea totalmente abandonada xa hai moitos anos de A Valía:
A Valía


Veremos nesta ruta (e tamén o levamos visto en moitas outras tanto aquí en Asturias como en Galicia) muros de pedra seca rodeando fincas, montes, casas...

Pois resulta que estes muros están declarados Patrimonio da Humanidade pola UNESCO e afirma:«Estas construcciones constituyen un testimonio de los métodos y prácticas usados por las poblaciones desde la prehistoria hasta la época moderna, con vistas a organizar sus espacios de vida y trabajo, sacando el máximo partido de los recursos naturales y humanos locales. Los muros de piedra seca desempeñan un papel esencial en la prevención de corrimientos de tierras, inundaciones y avalanchas, en la lucha contra la erosión y desertificación de terrenos, en la mejora de la biodiversidad y en la creación de condiciones microclimáticas propicias para la agricultura».

 

Estes muros que se empregan dende o Neolítico foron realizados polos nosos antergos de xeito artesanal e moi laborioso. Esta arte de construir muros de pedra seca é tradicional en moitos países. En España está presente nas Comunidades de Andalucía, Aragón, Asturias, Baleares, Canarias, Cataluña, Extremadura, Galicia e Valencia.

Ao remate da baixada esperábanos o río Allonca que vén dende Galicia:

Descansamos un pouco na Ponte da Coba.

Deseguida atopamos outra ponte e os restos do que debeu ser un muíño.
Este xa é o río Agüeira.


A auga do río forma aquí un remanso con area na beira que pode ser un excelente lugar para un baño:

E chegamos á aldea de A Coba que está dividida en dúas:
A Coba de abaixo:

Coa súa igrexa dedicada a Santa Marina:


A partires de aquí ascendemos por carretera ata La Coba de arriba. Este ascenso faisenos duro polo calor que vai que se ve incrementado polo asfalto:

Andaremos por carretera aprox 1,5 km. que se nos fan eternos ata coller un sendeiro á esquerda que nos levan rapidamente a outra aldea que tamén se chama Cova(agora sen artigo diante) e que está totalmente abandonada aínda que atopamos un home que está restaurando a casa que foi de seu pai.

A partires de aquí xa non atoparemos máis aldeas nin sinais de vida humana ata chegar a Ferreira. Aínda falta moito camiño que percorrer e deberemos ir provistos de auga. Só atopamos dous regatos onde beber. Fontes, ningunha.

As subidas van ser duras:


Estas vistas ben merecen un pequeno sacrificio:

Camiñamos a media ladeira da montaña, dende un lado, vemos o outro:

Este tramo ata Ferreira fáisenos longo con contínuas subidas e baixadas pola moita calor que facía pero é fermoso; atravesamos distintas variedades de paisaxe que non fan o camiño nada monótono:



E despois de 5 horas chegamos á area recreativa de Ferreira. ATENCIÓN: realizamos varias paradas. Calculo que entre unha e outra, dedicamos cerca dunha hora a estar sen camiñar.


Aquí, neste precioso lugar comemos á sombra das árbores na beira do río:

E despois de descansar visitamos a aldea de Ferreira que queda na parte alta: