Santa Eulalia de Oscos está situada no occidente asturiano e pertence á comarca Oscos-Eo declarada pola UNESCO Reserva da Biosfera. O municipio non chega hoxe aos 500 habitantes
É un concello dun notable interese histórico e natural onde conviven atualmente a gandería, a agricultura e o turismo rural.
Santa Eulalia ten homologadas nada menos que 6 rutas de sendeirismo o que dá idea do inmenso potencial natural e paisaxístico que ten este concello.
A ruta da Seimeira foi a primeira que realizamos neste concello. É unha ruta curtiña e moi fácil pero non por eso menos fermosa: partiremos do pobo de Pumares que constitúe un exemplo de arquitectura típica dos Oscos, iremos case todo o camiño á beira do río Agüeira, pasaremos pola aldea abandonada de Ancadeira, polo Val do Desterrado que ten a súa lenda e chegaremos á seimeira(fervenza ou cascada) que cae dende uns 30 m. de altura.
Lonxitude: 6,5km.
Dificultade: baixa
Ruta lineal ben sinalizada.
Descripción da ruta:
Partimos da aldea de Pumares (a 1km. aprox. de Santa Eulalia) e aparcamos na área recreativa que hai á entrada. Percorremos uns metros e adentrámonos nesta máxica aldea que en tempos pasados vivía da actividade ferreira e hoxe faino do turismo rural.
Empezamos subindo lixeiramente. O can que se ve acompañounos todo o camiño de ida e volta:
Á beira do río Agüeira:
A maior parte do sendeiro está protexido por muros de pedra cubertos de musgo pola moita humidade:
Ao cabo de 2km. chegamos á aldea abandonada de Ancadeira:
Pasamos polo Val do Desterrado onde fixemos un alto:
Esta é a lenda:
Dice la historia que en Santa Eulalia de Oscos habitaba un señor con un obediente criado. Tras una jornada de caza, regresaban al pueblo para asistir a misa, pero se les hizo tarde. De forma que el señor pidió al criado que se adelantara y solicitara que se retrasara la misa hasta que él llegara, pero el párroco se negó. Cuando llegó el señor se enfureció tanto que ordenó a su sirviente que matara al cura o moría él. El lacayo obedeció y dio muerte al cura, motivo por el cual le condenaron a morir en la horca. Pero el día del ajusticiamiento se le conmutó la pena por un destierro a un sitio solitario y asilado. Desde aquel día deambula por el valle del Desterrado .
Nós dende logo non vimos o Desterrado!!
Seguimos o noso camiño e ao pouco chegamos á Seimeira:
 |
| O tronco dunha árbore fíxolle de berce ao canciño |
Dende aquí, demos a volta polo mesmo sitio.
Comemos en Santa Eulalia, en Casa Pedro. Moi recomendable polo servizo, o lugar e a comida!!
E aínda nos deu tempo a pasear por ests fermosa vila:
Ningún comentario:
Publicar un comentario