luns, 21 de novembro de 2022

O CAMIÑO DOS FAROS. TRAMO: PRAIA DE MOREIRA (MUXÍA) - LIRES (CEE)

Este supón para nós o tramo nº 12 deste Camiño dos Faros que nos deixa de impresionarnos e de namorarnos en todos e cada un dos traxectos percorridos.

Cada vez quédanos máis lonxe chegar a el (2,5 horas sen parar nada) dende A Mariña de Lugo, pero a longa viaxe queda compensada sempre polas espectaculares paisaxes que quedan na nosa memoria e nosa retina para sempre e tamén quedará neste blog a descripción de cada tramo con moitas fotos, en 1º lugar para mín, cando queira volver a vivir este Camiño; cando as forzas ou as circunstancias non me deixen facelo doutro xeito e tamén para aquelas persoas que descubran este blog e a través do mesmo queiran facer este Camiño ou queiran tamén recordalo.

Hoxe empezamos outra vez no concello de Muxía e rematamos no de Cee.

Características do tramo

Lonxitude: 16,75 km.

Dificultade: media

Ruta lineal ben sinalizada aínda que fixándose moito nalgúns puntos xa que os sinais verdes empezan a borrarse.

O meu track en WIKILOC

A miña valoración desta ruta: 🔅🔅🔅🔅🔅

Descripción do tramo

Empezamos na Praia de Moreira onde o último día rematáramos. Eso si, agora vémola de día xa que a última vez acabamos de noite e estaba moi escuro....

Agora de día tamén vemos perfectamente o sendeiro polo que baixamos. Notamos que era moi empinado e houbo que baixar a modo pero hoxe dámonos ben conta da verticalidade que ten!

Praia de Moreira.
A Praia de Moreira é solitaria, brava, e a estrada que chega a ela non ten continuación. Apenas ten area. A maioría son grandes pedras.

Empezamos subindo por un camiño.

Subimos deixando a praia de Moreira

En canto coroamos a pequena subida, descubrimos o Cabo Touriñan.

Cabo Touriñán ao lonxe

Empezamos unha pista ancha doada de camiñar. Imos en chao.

 Un burriño que saeu saudarnos...
 Seguimos por unha longa pista.


 Pero como choveu bastante nos últimos días atopamos camiños encharcados e pasamos como mellor poidemos.
 

Desembocamos nunha estrada pola que imos sobre 500m.

 

Ata que torcemos á dereita:


Seguimos no concello de Muxía e empezamos a adentrarnos na península que forma o Cabo Touriñán.


Neste lugar inhóspito onde o clima acostuma a ser extremo (Tivemos moita sorte, xa que a pesares de estar case a finais de novembro, nin sopraba vento, nin ía frío...había  nese momento un fermoso sol) Poidemos desfrutar ben tempo desta paisaxe única.

 A sensación de liberdade, a soidade...séntese neste lugar máis ca en ningún outro...

 Despois de parar uns 20 minutos a desfrutar miranndo o mar como rompía con forza nas rochas e a repoñer forzas comendo algo, reanudamos a marcha.

 Imos por un estreito carreiro entre toxos (recomendo pantalón largo, aínda que sexa verán, porque os toxos pican ben!)

Nun determinado punto desta carreiro, e como hai varios, engañámonos e collemos polo que non era pero só foron uns dous metros, xa que deseguida aparecen estes sinais que nos din que por aí non é. Grazas aos trasnos que os pintaron no seu día. Actualmente empezan a diluirse e hai algúns que xa custa velos. A ver se algunha vez se homologa esta ruta e a volven pintar que os que a descubriron xa traballaron abondo e non lles toca a eles seguir conservando este Camiño.


E xa vemos o Faro Touriñán. 
Faros de Touriñán
 
En Cabo Touriñán hai dous faros: o da dereita é o máis antigo e a súa construcción non estaba prevista pero debido aos numerosos naufraxios nesta zona inaugurouse en 1898. Este faro non puido evitar que varios barcos encallaran ou naufragaran nesta zona.
No 1981 inaugurouse o novo faro, unha torre cilíndrica de máis alcance.
Faros de Touriñán
 
Dúas veces cada ano, a principios da primavera e a finais do verán, o último raio de sol da Europa Continental ponse sobre Cabo Touriñán. É o punto máis occidental da España peninsular, máis aínda ca mesma Fisterra

Deixamos atrás os faros e seguimos percorrendo esta península. Vemos a Laxe dos Buxeirados, rochas que se adentran no mar e son un perigo para a navegación.

Vemos a Illa do Castelo ou Illa Herbosa
A Illa do Castelo, segundo din os carteis explicativos do Faro Touriñán : “es una enigmática isla donde se encontraron restos arqueológicos”. 
Illa do Castelo ou Herbosa

Lugar inhóspito, solitario onde só medran os toxos.

Rematamos de dar a volta ao Cabo no Coído de Touriñán. Teño que dicir que a palabra coído, agora xa familiar para mín, na zona onde vivo non se usa. Para dicir que unha praia ten moita pedra dicimos que é un "pedregal" . Loxicamente "Coído" tamén é moi axeitada xa que ven de coio (esta palabra en cambio si que a usamos moito), outra palabra galega para designar as pedras. Eu xa incorporei "coído" ao meu vocabulario.

Coído de Touriñán
 
No ano 2020 limpouse este lugar do lixo que vai traendo o mar (descoñezo se foi limpado o ano 2021 e 2022 xa que a información que atopo só fai referencia a ese último ano) pero vimos botellas, restos de redes, caixas...
                                                                      Coído de Touriñán

Continuamos por esta pista que vai dar á estrada pola que accedemos antes a Cabo Touriñán.

Enlazamos coa estrada pola que fomos antes e atopamos un amable pescador co que conversamos un anaco. Para mín, conversar cos lugareños é a mellor maneira de aprender cousas do lugar.
 
Deseguida torcemos á dereita por un ancho camiño.
 
Despois convértese nun sendeiro máis estreito que nos volve achegar ao mar:


Vemos prados cos típicos peches de pedra que particularmente me encantan!

Volvemos sair á estrada para atopar este miradoiro que seguro que acordou mellores tempos porque os actuais son penosos: nin é miradoiro porque os piñeiros impiden ver nada e está completamete abandonado. Aquí gastáronse cartos de todos e, como pasa moitas veces, non se pensou nun futuro: que medrarían árbores que impedirían a función para o que foi creado o miradoiro e deixouse de coidar. As silvas, toxos, maleza....apoderáronse do banco en madeira e do muro en granito que hai.
 
De cerca vese ben o abandono deste miradoiro:
 
O trazado da ruta segue uns metros máis polo asfalto ata chegar a un ramal á dereita que hai que pillar.
Dámonos conta de que a xente desta zona debe dedicarse á gandaría a xulgar polos prados que vemos.
 
Xa vemos a aldea de Talón que pertence á parroquia de Nemiña dentro do concello de Muxía. Tamén se ve a praia de Nemiña.
Baixando cara a Talón e Nemiña

Cruzamos a pequena aldea de Talón, exemplo de economía de subsistencia con cabozos, algunha granxa e vacas de carne que vimos nalgún prado.
Hórreo en Talón

Prados e hortas e Nemiña cada vez máis cerca...pero aínda teremos que camiñar bastante...

A Praia de Nemiña pertence aínda ao concello de Muxía. É unha praia aberta e con forte ondaxe, o que a fai moi axeitada para os amantes do surf.
Podemos percorrela ata o final estando a marea baixa pero despois non queda máis remedio que subir e adentrarse algo cara ao interior para bordear a ría que forma o río Castro ao desembocar aquí. Só é posible cruzala cando está moi, moi baixa a marea algúns días no verán.
Praia de Nemiña

Nós camiñamos un pouco pola praia pero deseguida collemos pola pasarela de madeira que se ve na foto tal e como nos indicaban os sinais dos trasnos.

E despois por un camiño paralelo á praia.

O río Castro desemboca na praia de Nemiña formando a Ría de Lires que é a máis pequena de Galicia.
Desembocadura do río Castro

O río Castro nace no concello de Vimianzo e tras atravesar o val desta localidade e despois de 31 km., desemboca no Atlántico formando a Ría de Lires e facendo de fronteira natural entre os concellos de Muxía e Cee.
Ría de Lires.
A verdade é que esta volta cundeunos un pouco cando empezamos a subir por esta estrada, será aprox só 1km. pero fixósenos longo.
 
As frechiñas, as nosas guías, indican coller ese camiño á dereita.
 
Os primeros pasos son entre eucaliptos pero deseguida dan paso a carballos que nos gustan máis.
 
Estes días pasados choveu bastante e os regos baixan potentes!

Hai que mirar onde poñer os pés...

Coincidimos cun tramo do Camiño de Santiago que vai ata Fisterra e chegamos á aldea de Vaosilveiro que pertence á parroquia de Frixe, no concello de Muxía, onde vemos só unha casa.

A partires deste punto o camiño é moi fermoso, con muros e chan de pedra.

 
E chegamos ao Río Castro que cruzamos por unha ponte construida nos últimos anos debido ao auxe do Camiño de Santiago. Entramos no concello de Cee.
Río Castro
O río Castro supuxo unha sorpresa para nós pola cantidade de auga que levaba e polo ancho que é aquí, cerca da súa desembocadura.
Río Castro

E ao pouco chegamos a Lires (oficialmente Santo Estevo de Lires) unha parroquia do concello de Cee.
Aquí finalizamos o tramo de hoxe, tomando uns cafés e bebidas no restaurante-bar As Eiras, grande, moi limpo e novo.
 
Lires agárdanos o próximo día para realizar o seguinte tramo que empezaremos xusto no lugar da foto seguinte.

Páxinas web consultadas:

https://es.wikipedia.org/wiki/Lires

https://www.caminodosfaros.com/etapa-8-nemina-cabo-finisterre/

https://www.caminodosfaros.com/etapa-7-muxia-nemina/

https://www.elespanol.com/quincemil/

https://galiciapuebloapueblo.blogspot.com/2018/04/faro-tourinan-muxia.html












Ningún comentario:

Publicar un comentario