COSTA DE DEXO (OLEIROS)

O percorrido que realizamos hoxe forma parte da ruta homologada PR-G 87 "Costa de Oleiros" de 24 km. e que percorre a costa norte deste concello. É unha ruta circular que parte da praia de Mera pasando polo Monumento Natural da Costa de Dexo-Serantes e volta ao punto de inicio polo interior.

Nós realizamos unha pequena parte desta ruta, só 8,5 km. camiñando e visitando en coche a praia e os faros de Mera así como o porto de Lorbé. Tamén aproveitamos a tarde para ir a coñecer a praia e o Castelo de Santa Cruz e os parques de As Galeras e as 13 Rosas.

Teño que dicir que como ruta de sendeirismo decepcionoume un pouco xa que se se fai polo trazado oficial ten bastante percorrido por estrada pouco interesante por eso nós decidimos acortala moitísimo e visitar algúns lugares que o merecían en coche.

Características:

Lonxitude: 8,5 km.

Dificultade: ningunha

Ruta lineal ben sinalizada aínda que se pode prestar a confusión ao haber varias pistas alternativas e exceso de sinalización nalgúns puntos que van dar ao mesmo sitio por dsintos lugares.

Descripción:

A nosa ideal inicial era sair dende a praia ou dende os Faros de Mera ata o Porto de Lorbé pero ao descubrir que non vai todo o percorrido á beira do mar se non que vai por estrada decidimos tomar o 1º café na praia de Mera e ver así a súa praia e paseo e logo coller o coche, ir ata os faros de Mera e como tamén hai que voltar por estrada para ir ao Seixo Branco pois despois de ver os faros collemos os coches e aparcamos xusto na entrada oficial ao Monumento Natural, onde a estrada se acaba. OLLO! Hai moi pouco sitio onde aparcar e faise na beira da estrada!!

O noso track en WIKILOC:

Tomamos pois o noso 1º café (algo que facemos en tódalas rutas)na cervecería Serán á beira da praia de Mera.

Na parroquia de S. Cosme de Maianca, dentro do concello de Oleiros, atopamos a praia de Mera moi concurrida no verán, normalmente de augas tranquilas e cunha pasarela en madeira como paseo marítimo.

Na seguinte foto vemos de frente o Faro grande de Mera e á esquerda a cidade de A Coruña.

Praia de Mera

A mín os paseos marítimos en madeira non me gustan demasiado, cando chove ou está xeado como no día de hoxe, é moi esvaradiza.

Paseo marítimo ao redor da praia de Mera

Para chegar ata os faros, hai que ir pola estrada por eso optamos por ir en coche. Na foto vemos a antiga casa do fareiro hoxe convertida en Aula do Mar que actúa como Centro de Recepción de Visitantes e no seu interior alberga exposicións pero claro para desempeñar esta función tería que estar aberta. Hoxe, a pesares de ser domingo e de haber moita xente por alí, esta Aula do Mar estaba pechada.

Aula do Mar

Moi cerca da Aula do Mar están os dous faros de Mera. O máis pequeno, de 11m  de altura é o que está máis pertiño do mar e dende el hai unhas vistas estupendas á ría e a cidade de A Coruña. Se nos fixamos ben na foto, ao lonxe vemos outro faro: o da Torre de Hércules.

Faro pequeno

 Dende o Faro pequeno, mirando ao leste, vemos o percorrido da Costa de Dexo que faremos despois pero como non se pode ir bordendo o mar se non que hai que ir por estrada ata o inicio, pois imos en coche.

A Costa co illote de Monte Meán

 

O Faro Grande está algo máis alonxado do mar e vémolo ao pasar pola estrada.

Deixamos o coche nesta estrada que non ten saída, na beira onde había outros aparcados e moi pouco sitio para facelo xa que por riba é unha zona de curvas.

O Monumento Natural Costa de Dexo comprende unha zona que vai dende os Faros de Mera ao Porto de Lorbé. Podemos facer este percorrido lineal tendo en conta que hai tramos que van por estrada como dende os faros ata  un pouco máis aló da praia de Canaval e ao Faro de Lorbé tampouco se chega pola costa se non que hai que ir por estrada. Por esta razón nós fixemos só andando o tramo máis interesante xa que despois tíñamos un tramo por estrada en Lorbé que non podíamos evitar por ter alí o restaurante.

Inicio a pé e sen ser xa estrada á Costa de Dexo.

Hai multitude de ramales, demasiada sinalización non moi clara que fai dubidar para onde coller. Neste aso dá o mesmo, os 2 camiños se xuntan máis adiante.

 Imos deixando ás nosas costas a cidade de A Coruña.

 

A Batería Militar  que vemos na foto de abaixo foi construida no S. XVII para defensa da ría coruñesa e abandonada despois da II guerra Mundial. Houbo un proxecto no 2010 para rehabitar esta construcción e convertila nun Centro de Interpretación pero segue a sufrir o abandono e as pintadas que afean este entorno natural de máxima protección, xa que dende o ano 2000 esta costa é Monumento Natural e forma parte tamén da Rede Natura como Zona de Especial Conservación. (ZEC)

Batería Militar

Dende un pequeno bunker ou posto de observación, temos estas vistas:

 Aquí está o Seixo Branco, unha veta de cuarzo de cor branca que destaca entre os cantís.

O seixo branco

Outra veta de seixo branco

Furna de Ollo Pequeno

Camiñamos á beira do Golfo Ártabro onde conflúen as rías de Ferrol, Ares, Betanzos e A Coruña.

 Ao longo desta costa veremos varias furnas: covas que a auga foi excavando ao longo dos séculos e que aparecen valadas para evitar accidentes. Hai tres en concreto.

Furna da Regocha

Furna de Ollo Grande

O camiño é moi cómodo e moi frecuentado por ciclistas, que por certo algúns deles ían a unha velocidade demasiado rápida tendo en conta que ese paseo tamén é moi frecuentado por viandantes que tiñamos que apartarnos á presa.

 Ese illote que vemos é a Illa Marola. Esta zona é de correntes e de ventos  e ondas que ás veces pode resultar perigosa. En tempos pasados, navegar por eses cantis que rodean a illa era moi perigoso, de aí ven o  famoso dito "Quen pasou A Marola, pasou a mar toda".

Illa Marola co porto de Ferrol ao fondo

Chegamos a un punto no que a ruta oficial PR-G 87 nos manda pillar por un carreiro á dereita e nos pon o símbolo da cruz ou tachado de que non sigamos de frente pero vemos que o camiño pódese seguir e que os ciclistas veñen por aí. O carreiro da dereita lévanos ao castro de Subiña pero léramos que está sen excavar e cuberto todo de maleza así que decidimos seguir de frente.

 Atravesando uns piñeiros chegamos á praia de Dexo.

 A praia de Dexo está moi agocachada ao abrigo duns cantís. É unha pequena cala de augas transparentes e no pasado funcionou como un pequeno porto onde aínda se conservan os guindastres para decargar a mercaduría de pequenas embarcacións. De feito, esta praia chámase oficialmente "Portiño de Dexo"

Praia "Portiño de Dexo"

Frente á praia hai un monumento con 4 golfiños saltando, nesta zona é frecuente ver estes animais.

 

Na foto seguinte vemos os restos dunha grúa que era a encargada de subir as mercadorías cando esta cala era un porto.

 

Dende aquí, dende  a Punta da Roza, o trazado mándanos pillar á dereita para a igrexa de Dexo e así o facemos. Pódese seguir algo máis pegados á costa pero deseguida teriamos que pillar cara á estrada xa que como dixen non se chega ao porto de Lorbé sen ser por estrada.

A igrexa de  Santa Mª de Dexo é románica do S. XII. Na fachada principal vemos a portada típica do románico con dous pares de columnas sobre as que se asentan unhas arquivoltas con decoracións xeométricas.

Igrexa de Santa Mª de Dexo

Parte posterior da igrexa de Dexo

Se colléramos pola estrada onde está o sinal de cortada, seguiriamos o trazado oficial e chegariamos de novo á costa pero nós temos o restaurante en Lorbé, polo que pillamos a estrada da dereita.

 

Fomos pola avda. Jiménez Herrero primeiro e logo pola rúa Golfiño onde estaba o noso restaurante: "Vila do Couto" onde comemos entre outras cousas uns mexilóns ao vapor e en salsa insuperables!!

Avda. Jiménez Herrero

Rúa Golfiño

Despois de comer decidimos visitar o porto de Lorbé e aló fomos pero en coche. Lorbé pertence á parroquia de Santa Mª de Dexo no concello de Oleiros. 

Cando chegamos a este porto que ninguén coñecíamos quedamos moi sorprendidos porque agardábamos atopar un portiño pequeno pero vimos que había moitas embarcacións e moitas bateas xa que aquí dedícanse á pesca e ao marisqueo sobre todo ao cultivo e explotación do mexilón.

O porto está siruado na ría de Ares, entre os concellos de Sada e Oleiros.

Nos anos 50 foi cando se instalaron aquí as bateas e dende esa o porto foi a máis, contando na actualidade con confraría de pescadores e ata cun carpinteiro de ribeira.

Un recuncho moi fermoso do porto de Lorbé

O porto de Lorbé ten moita vida

As bateas para os mexilóns

CAMIÑO NATURAL DO CANTÁBRICO. TRAMO: PRAIA DE AREA GRANDE- PORTO DE O VICEDO

 Hoxe rematamos a 6ª etapa deste Camiño Natural percorrendo o tramo dende a praia de Area Grande ata o Porto de O Vicedo, sen sair deste concello.

Esta que rematamos é a penúltima etapa deste Camiño Natural que empezamos en Ribadeo, xa hai catro ou cinco anos, e que fomos facendo ao noso aire cando podiamos ou nos apetecía.

A mín personalmente encantoume este camiño que pasa por tódalas praias da costa cantábrica, que ás veces tamén se mete ao interior e que nos permite descubrir paisaxes inesquecibles.

O track da ruta de hoxe en WIKILOC:

Características:

Lonxitude: 11 km.

Dificultade: Fácil. (Aínda que ten algunha subida importante son moi curtas).

Ruta lineal ben sinalizada xa que coincide case na súa totalidade (despois explico o de "case") coa ruta homologada PR-G 156 "Costa de O Vicedo".

Descripción:

Saimos da praia de Area Grande. A ubicación AQUÍ

Iniciamos o tramo de hoxe coincidindo co inicio ou final da ruta PR-G 156 "Costa do Vicedo" que realizamos hai uns anos: 

https://rutasdesendeirismo.blogspot.com/2020/05/ruta-costa-de-o-vicedo-pr-g156.html

A praia de Area Grande ten varias pasarelas de madeiras para acceder a ela sen pisar o espazo dunar que ten. É unha praia que se conserva no seu estado natural e hoxe aparecía moi tranquila, sen apenas oleaxe pero é moi frecuente que o haxa  xa que é unha praia moi ventosa.

Ten varios observatorios de aves e un sistema dunar moi ben conservado.

Imos por esta pasarela de madeira paralela a toda a praia. Moito COIDADO se está xeado como ocorría no día de hoxe porque esvaraba moitísimo!!

  

Deixamos a praia por este fermoso camiño de carro:

Neste punto da foto temos 2 opcións: coller á esquerda como nos indican os sinais da ruta PR-G 156 ou ben seguir de frente como nos indican os sinais do Camiño Natural. Nós tomamos esta 2ª opción.

Despois duns cantos metros, saímos á estrada xeral:

 Durante uns 250m. camiñamos polo arcén:

E chegamos ao 1º miradoiro (veremos varios) Trátase do miradoiro de Moreiras ou S. Román. Se viñesemos por onde indicaba a ruta "Costa de Vicedo" perderiamos este miradoiro.

Este miradoiro é  ademais  unha area de descanso con mesas e bancos.

Dende este miradoiro podemos devisar ao lonxe  a entrada da ría de Viveiro, a costa de Xove coa praia de Esteiro e a Punta Roncadoira e tamén Punta Socastro popularmente coñecida como "Fuciño do Porco".

Neste miradoiro-área de descanso vemos tamén unha pedra cun burato e coa seguinte inscripción:

a ora de S. Xoan

os primeiros raios 

do sol vese no

furado aberto na 

rocha a muller

encantada peiteando

os seus cabelos

(a cova dos encantos)

Esta lenda fai referencia á que existe sobre a Cova da Doncela, tamén chamada "dos encantos" que visitamos no tramo anterior desta ruta.

A estrada local que vén pola esquerda é pola que marca o percorrido da PR-G 156 que se une agora á que nós traemos

No cruce anterior chamou a nosa atención o xardín dunha casa:

 

Deseguida abandonamos a estrada para xirar á dereita e vemos coincidentes os dous sinais. Hoxe non temos dúbidas!!!

 

Desembocamos nunha estrada local onde aparece outro miradoiro: o de Tixoso.

Vemos a pequena cala de Tixoso que só ten acceso por mar. As vistas dende aquí son as mesmas que dende o anterior miradoiro de S. Román.

 

Seguimos uns metros (poucos) por estrada e pasmos pola aldea de Vilasuso onde torcemos á dereita para encamiñarnos ao miradoiro das Laxes.

 Primeiro imos por pista forestal ata chegar a unha zona dende a que xa percibimos o Cantábrico.

 

A illa Coelleira aparece maxestuosa. É a maior das illas do Cantábrico galego. Está coronada por un faro e aí houbo un mosteiro de monxes benedíctinos que foi arrasado polas incursións normandas, tan habituales nestas costas. Debe o seu nome a que antiguamente había moitos coellos.

 

Vemos o camiño polo que temos que ir e tamén aló no alto, o miradoiro.

 

O Miradoiro das Laxes xa nos chamou a atención cando realizamos a ruta "Costa do Vicedo" polos aparatos de ximnasia para maiores que alí instalaron. Resulta que a ese lugar só se chega andando, en bici ou nun todoterreo ademais do alonxado que está de calquera núcleo de poboación.

Quen tivo a idea de colocalos aí  e quen o permitíu, tiña o diñeiro ben demais. E se foi co diñeiro de todos...pois moito peor. Que ganas de despilfarrar!!

 Abandonamos o miradoiro costa abaixo contemplando unhas vistas marabillosas do Cantábrico.

Recentemente colocaron carteis sobre fauna, flora e características desta costa:

 

Agora imos contempalndo á nosa dereita a Punta de Estaca de Bares e a vila de Bares.

 

Esta costa da Mariña Occidental é un espazo catalogado como ZEC (Zona Especial de conservación) e ZEPA(Zona de Especial Protección para as Aves)

 Xa nos imos achegando á Praia de Xilloi, xa a podemos ver:

 

Esta praia situada na entrada da Ría do Barqueiro ten unhas augas moi tranquilas debido a esta situación. É de area branca e moi fina e ten un imortante sistema de dunas. É unha praia que dispón de todo tipo de servizos.

Praia de Xilloi coa Estaca de Bares e a vila de Bares, de frente.

Ao final da praia, podemos optar por ir pola estrada uns metros  ou realizar unha pequena pero esixente subida (Na foto). Logo atópanse os dous itinerarios:

 Unha imaxe de toda a praia que ten forma de cuncha e onde se pode tamén apreciar o sistema dunar que ten:

Continuamos o noso percorrido polo medio dun monte que vai de momento pegado á costa, pola dereita temos loureiros e o mar e pola esquerda, eucaliptos.

De súpeto o monte xa é todo de eucaliptos. Imos por pista forestal pegados ao mar:

 Vanse abrindo as vistas e observamos de novo Estaca de Bares coa vila de Bares.

 Agora aparecen os piñeiros. Esta ruta ofrécenos unha paisaxe inigualable, sobre todo no día radiante de hoxe a pesares de estarmos en xaneiro.

 

  Atravesamos un grupo de casas.

 

Un sendeiro de pedra vainos levar á próxima praia.

 

Estas son as ruinas dunha antiga fábrica de salazón. Esta industria remóntase a finais do S. XVIII, consolídase no S. XIX e mantén certa importancia ata o 1º terzo do S. XX. En Galicia o peixe que se empregaba na salazón era maioritariamente a sardiña e a actividade productiva ía entre xaneiro e xuño.

Antiga fábrica de salazón

As ruinas da anterior fábrica están na parte de arriba da praia de Caolín. Esta é unha pequena cala fermosísima onde as augas están case sempre tranquilas e son transparentes e moi azuis.

Praia de Caolín

Vemos unha baliza que é unha sinalización para a navegación que pode estar na terra (como é este caso) ou no mar. Se teñen luz, acadan menos distancia que os faros e tamén se diferenzan destes en que os faros sempre emiten luz branca e as balizas vermello, verde, amarelo e  azul excepto as marcas cardinais que son brancas.

Baliza

Case pegada á praia de Caolín está a de Vidreiro xa moi cerca do porto de O Vicedo. É unha praia pequena, de augas transparentes e area moi fina.

Praia de  Vidreiro

Chegamos ao porto que vai ser tamén o final do noso tramo e coincide co final da 6ª etapa. A maioría dos barcos que vimos atracados son de recreo, de pesca había tres ou catro.

Porto de O Vicedo

No porto está o monumento ao Mariñeiro.