xoves, 7 de outubro de 2021

SORIA (Laguna Negra e Soria cidade)

 Hai uns anos estivemos visitando Soria e a súa provincia. Durante unha semana percorremos as vilas que nos pareceron máis reseñables desta provincia, a súa capital... e non deixamos de sorprerdernos a cada paso da súa paisaxe, das súas aldeas con tantísima historia. Sen dúbida, é moi recomendable pasar uns días nesta provincia que ten moito que ofrecer.

Soria pertence á Comunidade Autónoma de Castela e León. 

Nós durmimos a 1ª noite en Almarza, ao norte de Soria nun hotel moi fermoso: El Morendal.

Foi unha antiga fábrica de fariñas que conserva a arquitectura propia da provincia. É un hotel moi acolledor cunha decoración rústica ás beiras do río Tera.

Un rincón do hotel en Almarza con rústica decoración


O hotel El Morendal é moi acolledor

Só vimos esta vila de noite xa que non era un obxectivo a visitar, só pernoctar. Pareceunos un lugar fermoso, coas casas antigas, moi tranquilo.



LAGUNA NEGRA.-

Está situada nos Picos de Urbión, no concello de Vinuesa. É unha lagoa de orixe glaciar que forma parte do Parque Natural Laguna Negra e os Circos Glaciares do Urbión ao norte de Soria.
A 2000m de altitude, entre enormes paredes de granito e rodeada de pinares dan a esta lagoa un aspecto oscuro e tenebroso. A mín dende logo, pareceume preciosa.

Para acceder ata a lagoa, se é temporada baixa pódese ir case ata ela en coche. Nós optamos por ir andando dende o aparcadoiro que hai a 2km., xa que ao longo do sendeiro que vai paralelo á estrada, imos desfrutando da beleza dun bosque de piñeiros albares e faias á beira do regato da Laguna Negra.

Sendeiro que nos leva á Lagoa

Cruzando o regato por unha ponte moi rústica.

Unha pasarela de madeira bordea case toda a lagoa:



Lagoa Negra que de negra, ten pouco. Atopamos unhas augas moi verdes.



Grandes rochas bordean a lagoa.

SORIA
A cidade de Soria, xunto ao río Douro, é tamén chamada "cidade dos poetas" xa que servíu de inspiración a escritores como Antonio Machado, Gerardo Diego ou Becquer. É unha cidade con caracter castelá, moi tranquila e a que menos habitantes ten de toda España.
Os lugares que visitamos nesta cidade foron os seguintes:

- Igrexa de Santo Domingo: declarada Ben de Interese Cultural no 2000 destaca sobre todo a súa fachada románica, considerada para moitos a mellor de España.
Igrexa de Santo Domingo

- Alameda de Cervantes.
É un dos xardíns públicos máis antigos de España e Europa e os sorianos chámanlle "la Dehesa". Está situada no mesmo centro da cidade e é a zona verde máis importante da mesma.

Esta é a ermida de Nosa Señora da Soidade do S. XVI, na parte baixa da Alameda.
 Esta é a entrada principal ao parque

A Alameda conta con máis de 100 especies de árbores e arbustos:

Na parte alta da alameda atopamos este prado onde había moitos grupiños de adultos e nenos desfrutando da tarde.



- Nuestra Señora del Espino
Templo construído no S. XVI. Xunto á igrexa está o cemiterio de El Espino onde está enterrada Leonor Izquierdo, muller de A. Machado.
A muller de Machado morreu en 1912 con só 18 anos víctima da tuberculose.
Tumba de Leonor, muller de A. Machado

Xunto a esta igrexa vemos o tronco dun vello olmo, símbolo do coñecido poema de A. Machado "A un olmo seco"
Igrexa de Nosa Señora do Espiño

Versos do poema "A un olmo seco"

- S. Juan de Duero.
Coñecido tamén como Arcos de S. Juan de Duero é un conxunto de arquitectura románica. O que se ve (igrexa e claustro) son os restos dun mosteiro da Orde Militar dos Hospitalarios de S. Xoan de Xerusalén, levantado na 1ª metade do S. XII e que estivo habitado ata o S. XVIII.
 O claustro do S. XIII é o único que queda do mosteiro e é un dos máis orixinais do románico español xa que ten varios estilos

Igrexa de S. Juan de Duero

S. Saturio.-
S. Saturio foi un eremita soriano que viveu na segunda metade do S. VI. Xunto ao río Douro érguese unha ermida na súa honra excavada na rocha, na Serra de Santa Ana, nun fermoso enclave.
Nós chegamos camiñando dende S. Juan de Duero ata S. Saturio dando un fermosísimo paseo ás beiras do río que foi obxecto de tanta inspiración para os poemas de Antonio Machado.
O garn poeta escribeu:
"Estos chopos del río que acompañan 
con el sonido de sus hojas secas,
el son del agua cuando el viento sopla,
tienen en sus cortezas
grabadas iniiales que son nombres
de enamorados, cifras que son fechas"
O río Douro e os olmos á súa beira

Vemos a ermida que emerxe da rocha onde estaba a cova na que vivía o eremita S. Saturio
Ermida de S. Saturio

Antes da capela actual, había un oratorio dedicado a S. Miguel. A finais do S. XVII, os sorianos mandaron construir a ermida de estilo barroco.
Por dentro, as grutas que vemos son naturais e están debaixo da igrexa.
Capela de S. Miguel coa viderieira que representa un miragre atribuído ao santo

A tradición conta que Saturio era un noble de familia rica que despois de morrer os seus pais, repartíu as riquezas entre os pobres e foise vivir a unhas covas xunto ao Douro. Alí, nun oratorio dedicado a S. Miguel viviría durante 30 anos.
O enclave e o paseo para chegar a el, son moi fermosos

Era tanta a devoción polo santo que foi nomeado patrón de Soria. A súa festividade é o 2 de outubro.
Sobre estas grutas naturais está a igrexa
 
Escaleiras que conducen a outras salas.

Concatedral de S Pedro.-
Unha concatedral é unha igrexa que comparte con outra a dignidade de catedral; neste caso coa de O Burgo de Osma.
Estilos románico e gótico coexisten neste edificio. É un edificio moi sobrio como se pode ver e a súa xoia principal é o claustro.

A nosa viaxe foi en Semana Santa de gran tradición en Soria e coincideu que vimos unha procesión que partía da concatedral:


Praza Maior.- É o centro da vida cultural da cidade. Conserva parte das tradicionais prazas típicas castelás: rectangular e aportalada nalgunha zona.

A Fonte dos Leóns que se atopa no medio da praza é a máis emblemática da cidade.
Ao fondo, a fonte dos leóns do S. XVIII


En próximas entradas, seguirei coa provincia de Soria.
Se miras esta entrada dende un móbil,  pinchando en inicio, arriba de todo, despregase unha pestana que te leva a todo o que contén o blog ou tamén, ao remate da entrada, se pinchas en ver versión web amósase o blog como se o vises dende o ordenador.
















luns, 27 de setembro de 2021

O CAMIÑO DOS FAROS. TRAMO: PRAIAS DE REIRA- CAMARIÑAS

Hoxe remataremos a 5ª etapa deste Camiño dos Faros que nós imos partindo en tramos. Partiremos das praias de Reira e chegaremos a Camariñas pasando polo Monte Pedrosa, o faro Vilán, a capela da Virxe do Monte...e praias pequenas, recónditas, salvaxes...Estamos no concello de Camariñas.

Características:
Lonxitude: 13, 8 km.
Dificultade: fácil
Ruta lineal ben sinalizada.

O track en Wikiloc:

Descripción:

Partimos como dixen das praias de Reira. Son un conxunto de praias con distintos nomes pero que no seu conxunto reciben este. A primeira que vemos sí se chama "Praia de Reira"
Praia de Reira
 
 En Punta Forcados vemos esta pedra grande con forma de oso que no ano 2002 foi levada para A Coruña por uns operarios que traballaban nunha obra. De alí a un tempo foi devolta ao seu sitio.

Agora vemos a praia de Area Longa co Monte Pedrosa ao fondo.

E antes de ascender ao monte vemos a praia Balea, paraíso de surfistas.

Ao omenzar a subida ao Monte Pedrosa, empezou a chuviscar. A praia que vemos de fondo é a praia Pedrosa


Imos por unha pista moi cómoda ata Faro Vilán.
Este parque eólico foi dos primeiros construídos en Galicia.


Imos vendo o faro continuamente e a rocha "Vilán de fóra"

A foto seguinte corresponde ao Faro Vello situado nunha torre octogonal, funcionaba a vapor. Ao non estar situado na parte máis alta deixaba zonas a cegas, sen alumear `porque debido ao seu emplazamento non podía superar o punto máis alto de Cabo Vilán. Despois de varias traxedias acontecidas nesta costa con barcos naufragados e a perda de moitas vidas humanas decidíuse construir outro faro e no ano 1986 inaugurase o actual cunha torre octogonal de 25m de altura.
Faro vello

O novo faro foi o 1º eléctrico de España e supoxo unha notable melloría para a navegación. No ano 1933 foi declarado de Interese Nacional en 1933. O edificio que vemos era a vivenda dos fareiros e está separado da torre por un túnel con 250 escaleiras.

No ano 2019 jubilouse a última fareira, Cristina Fernández, dunha profesión que se extingue. Ela e o seu home acompañados doutros fareiros, viviron nesa casa ao pé do faro.

Continuamos o camiño despois dunha parada duns 20 minutos neste enclave. Imos bordeando unha piscifactoría de rodaballo:



O camiño é ancho e moi fáil de percorrer. Fixándose ben, aló ao lonxe, no alto do Monte Farelo vemos a capela a onde temos que chegar. É a capela da Virxe do Monte.


Subimos ata capela nun ascenso moderado polo Monte Farelo uns 150m.

A ermida da Virxe do Monte é de estilo barroco do S. XVIII. É moi sinxela e ao estar situada nun alto ten unhas excelentes vistas ao océano e a veciña Muxía.

Vemos Muxía dende a ermida. O día non se presta nada para as fotos pero é o que tocou hoxe.

Diante da capela temos un banco que mira ao océano. Parece que a moda non para...
Aquí celébrase unha importante romería a que acoden moitos camariñáns.


Dende esta ermida podemos dar a volta e, no cruce onde estaba o campo de fútbol, seguir o camiño por onde indicaban as frechas mías curto e fácil ou ben dende a mesma capela baixar por un estreito carreiro por onde tamén está sinalizado. Nós fixemois esto último.

Baixando dende a ermida


Punto onde se xuntas os dous percorridos: o que traemos nós e o que baixa polo muro de pedra.

Pasamos xunto á praia de Lago onde un cartel di que as súas augas son excelentes para o baño.

 Un pouco despois temos a praia de Portocelo.

E chegamos a Camariñas entrando polo seu porto.