martes, 4 de abril de 2023

LAMUÑO- LA CONCHA-LAMUÑO (S.MARTÍN DE LUÍÑA-CUDILLERO)

 

Hoxe fómonos ao occidente asturiano (onde estes día por desgraza houbo varios incendios e tivemos ocasión de comprobalo, vendo en directo ao pé da autovía A8, os restos das queimas e aínda o cheiro a lume)

Fomos ata a parroquia de S. Martín de Luiña no concello de Cudillero onde a nosa ruta de hoxe transcorreu toda ela dentro desa parrqouia.

Unha ruta que combina mar e monte e que é atractiva e fácil. Como agora as tardes xa son longas e a ruta a fixemos pola mañá, despois do xantar fomos ver o Cabo e Faro Vídio e a Praia do Silencio dentro do mesmo concello.

Características da ruta:

- Lonxitude: 10,2 km.

- Dificultade: fácil

-Ruta circular bastante ben sinalizada, agás nun cruce. Deixo o meu track en WIKILOC

A miña calificación desta ruta: 🔆🔆🔆

Descripción:

Arrancamos dende Lamuño que pertence á parroquia de S. Martín de Luiña, dende a pequena prazoleta que se ve na foto e onde hai espazo para aparcar.

Inicio de ruta

Seguindo un track coma case sempre camiñamos uns metros por entre unhas casas.
                                                                       Empezando ruta

Deseguida abandonamos as casas xirando á esquerda por un camiño:
                                                      Nano, o canciño, tamén camiña.

Atravesamos o Monte Valsera poboado de altos piñeiros:

Monte Valsera

No Monte Valsera hai unha área  recreativa que dispón de mesas, bancos, barbacoas, fonte e unha gran zona de xogos para nenos  cun parque infantil ben equipado. Todo en medio dun inmenso e fermoso piñeiral.
Área recreativa de Monte Valsera

Desembocamos no medio dunhas casas en La Tejera, cruzamos unha estrada local e introducímosnos de novo no monte:
La Tejera

De novo nos metemos nun piñeiral:
Piñeiral

Atravesamos unha ponte sobre a A8.

E seguimos no monte por pistas ben acondicionadas nas que atopamos xentes de casas veciñas paseando.

A paisaxe empeza a cambiar xa que vemos plantacións de eucaliptos

Nun claro, ao lonxe, vemos unha vila que penso que é S. Martín de Luiña.
Vistas
Baixamos agora por unha pista de monte rodeada de eucaliptos. Para min este é o tramo máis feo, menos mal que é curto.
Pista de monte

Nun claro vemos montañas, prados e poboacións do concello de Cudillero.
Vistas

Chegamos a Mumayor da parroquia de S. Martín de Luiña
Mumayor

Non atravesamos Mumayor, senón que xiramos á esquerda  vendo a A8 que teremos que atrvesar de novo.

A partires de Mumayor, compartimos un tramo da nosa ruta co Camiño  Norte de Santiago pero en sentido contrario, de feito atopamos varias persoas que o estaban facendo.
Banco na ruta que compartimos co Camiño de Santiago

Aquí vemos as 3 pontes en Artedo: ao lonxe de todo a do tren; a máis alta, é o actual viaducto da A8 e a que queda máis preto de nós, máis baixa, é o antigo viaducto agora en desuso. 
Temos que pillar agora á esquerda deixando a estrada.


Pasamos por debaixo dos dous viaductos , o actual da A8 que é o máis alto da Autovía do Cantábrico, e o antigo.
Cruzamos os viaductos por debaixo

Os camiños da ruta son de momento moi doados de camiñar e a paisaxe é variada e fermosa.
Unha típica paneira asturiana

Chegamos á beira do río Uncín que desembocará algo máis adiante na praia de La Concha. Non cruzaremos a ponte, seguimos de frente.

Entramos agora nunha pasarela de madeira que nos vai levar ata a praia polo medio do esteiro que forma o río Uncín na súa desembocadura. Un espazo natural moi fermoso e cheo de vida onde vimos unha fermosa estampa de una parrula con seus parruliños moi pequenos e outros dous fermosos exemplares adultos.
Entrada ao esteiro que forma o río Uncín na súa desembocadura

A pasarela debe medir uns 200m. aprox.
Pasarela de madeira


Dous parrulos adultos pousados no tronco da árbore
Parrulos


Este pequeno percorrido que xa nos achega á praia, é ben fermoso!!
Pasarela

Unha ponte de madeira cruza o río na súa desembocadura para poder acceder ao outro lado da praia.
Ponte de madeira cruzando o río Uncín.

A praia de A Concha é pequena, moi resgardada e en lugar de area, case todo son pedras. Ten un restaurante á beira e é moi frecuentada. Onte, domingo de Ramos, había xa moita xente paseando, tomando algo, comendo...
Praia A Concha

Abandonamos esta praia despois de tomar algo e descansar no restaurante Casa Miguel.
Restaurante Casa Miguel na praia de A Concha

O acceso a esta praia por este lado son unhas escaleiras.
Escaleiras de acceso á praia

Subimos uns metros por estrada

Dende o alto vemos a praia outra vez e as casas que a rodean:
Praia de A Concha e o seu entorno.
 
O track lévanos agora a atravesar un monte no que a pista está moi descoidada. É o tramo peor do percorrido pero aínda así pasamos ben polos lados, sen picarnos cos toxos.
Toxos no camiño

O camiño anterior son moi poucos metros, desenguida desembocamos nun estreito carreiro que nos leva  á unha estrada local en Lamuño:


Sorpréndenos ver o que semella un castelo :
Un castelo en Lamuño?
Resulta que non é un castelo, é unha casa que fixo un home coas súas propias mans e na parte superior deulle forma de castelo.
Casa- Castelo 
 Como queríamos ver de cerca o castelo e a ruta non pasa por diante desviámonos uns metros da ruta oficial para achegarnos e o 1º que vemos é esta entrada señorial:
Entrada á casa- castelo

Visto de cerca, o castelo é unha casa sen rematar. A parte inferior parece unha vivenda normal e a superior ten forma de castelo

Moi cerca pero case oculta polas construccións adxacentes, temos a capela do Rosario, tamén chamada A China, porque ten unha Virxe con rasgos orientais que apareceu seica nun barco que naufragou no S. XVIII. A imaxe apareceu frotando na praia da Concha. A capela é de propiedade privada e está unida á casa que se ve na foto por medio dunha habitación.
                                 Casa, paneira e torre da capela do Rosario ao da China

 Estamos cruzando a vila de Lamuño que nos sorprendeu polas inmensas e luxosas vivendas que hai.
                                                               Lamuño

Outra capela que hai nesta vila é a do Consuelo e tamén é de propiedade privada. Vímola de casualidade xa que está solapada entre as casas.
Capela do Consuelo

Na seguinte foto vemos a tenda Casa Celsa que é centenaria e estivo sempre en mans da mesma familia. Aquí podes atopar case de todo e é ademais un lugar de reunión para os veciños de Lamuño.
Tenda centenaria Casa Celsa

Deseguida chegamos ao sitio onde deixáramos os coches só que o fixemos por outro lado.
Punto de incio e fin de ruta

Ao rematar fomos comer a Restaurante Maribel ubicado en S. Juan de Piñera, unha parroquia de Cudillero. Cando reservei, o comedor xa estaba cheo e tivemos que comer no bar ao igual ca outra xente. Saimos satisfeitos: moi bo prezo para ser domingo (16€ o menú)
De primeiro tiñan pote asturiano e ensaladilla (o pote estaba boísimo) e de segundos bacalao rebozado con tomate e codillo asado. O bacalao estaba bo aínda que case frío. Os postres eran todos caseiros e tamén ben. O servizo, moi bo. Dous rapaces moi atentos.
Despois de comer e como as tardes xa son longas fomos ata Cabo Vidio e a Praia do Silenzo, tamén no concello de Cudillero.

O Cabo Vidio é un dos máis importantes de Asturias e dende el podemos divisar en días despexados Estaca de Bares á esquerda e Cabo de Peñas á dereita.
O entorno de Cabo Vídio é moi perigoso para a navegación pola multitude de illotes que hai, por eso en 1950 empezou a funcionar este faro que tivo un fareiro ata 1993. No ano 2021 rehabilitouse o faro, derribando a casa anexa do fareiro e modernizando os equipos de sinal marítima.
Faro de Cabo Vídio

Unha ruta de case 2km. percorre os cantís de C. Vídio de 80m. de altura.
Cantís de Cabo Vídio

Un compañeiro de ruta sinala o lugar no que vemos Cabo Peñas.


Podemos dar a volta ao faro pero con moitísima precaución xa que non hai ningún tipo de protección e hai que pasar por lugares estreitos, o mellor é pegarse ao muro, así non corremos perigo. Unha caída dende aí coa altura que hai, sería mortal.

Na foto seguinte vemos a Iglesiona de Vídio, unha cova formada pola erosión das olas que se pode visitar en baixamar.
Iglesiona de Vídio

Despois fomos ata a Praia do Silencio ou Gavieiro que está cerca. Esta praia, formando unha cuncha rodeada de enormes moles rochosas é un remanso de paz e tranquilidade con augas cristalinas. Unha praia salvaxe e paradisíaca. Debido ao seu emprazamento que fai difícil chegar ata ela non está masificada, aínda que cada vez é máis a xente que se achega a ela e aínda que non todo o mundo baixa ata o areal porque non chega o coche abaixo de todo e porque despois hai bastantes escaleiras para acceder á beira da auga.
Este día que nós fomos, había bastante xente, sobre todo na parte de arriba e moitos coches (incluso unha autocaravana que tivo que facer moitas maniobras para poder sair de alí). A estrada para chegar é estreita e está en moi mal estado con grandes socavóns nalgún tramo.

Praia do Silenzo

Praia do Silenzo

Páxinas web consultadas:
https://guiadeasturias.com/lugar/lugar-magico-te-sorprendera-visita-la-iglesiona-del-cabo-vidio-considerada-la-cupula-del-cantabrico/
https://viajeros30.com/2018/10/21/playa-del-silencio-asturias/

martes, 28 de marzo de 2023

S. FACUNDO-MATAVENERO (TORRE DEL BIERZO-LEÓN)


Matavenero

 Por 1ª vez fomos ata O Bierzo , comarca da provincia de León dentro da C. Autónoma de Castela-León.

Non nos queda máis lonxe O Bierzo que algunhas zonas da prov. de A Coruña ou Pontevedra e Ourense así que aló nos fomos a facer unha ruta de sendeirismo preciosa que vou ir comentando.

Características da ruta:

Lonxitude: 11,6 km.

Dificultade: Moderada

Ruta circular cun tramo lineal de ida e volta, sinalizada en parte. O meu track en WIKILOC

Descripción:

Esta ruta empeza e acaba na localidade de S. Facundo que pertence ao concello de Torre del Bierzo.

S Facundo é unha vila moi pequena, moi fermosa e coidada, rodeada de montañas, con moito encanto!!

S. Facundo
Hai que aparcar á entrada da vila xa que non se permite circular con vehículos polo centro:
Aparcadoiros á entrada da vila.

No 2018 inaugurouse en S. Facundo o monumento á Troita. É o 1º que vemos segundo entramos á vila. A escultura é obra de Arturo Nogueira artista de Vilafranca do Bierzo.

Monumento á troita

Nun muro dunha casa vemos este cartel co precorrido que imos a facer.
Panel indicativo de ruta

Abandonamos S. Facundo pillando á esquerda. Á volta xa percorreremos toda a vila para desfrutala máis.

Abandonando S. Facundo

Camiñamos ao pé do río Argutorio:

Á esquerda, o río Argutorio

Chamou a nosa atención este cartel. Sempre, sempre debemos ter en conta o que di:
Cartel que hai que ler e cumprir o que di, claro.

Empezamos a subir suavemente entre uces floridas.
Carreiro entre uces.

Facendo sendeirismo, ás veces atopámonos con imprevistos que hai que sortear:
Imprevistos

Vemos a Presa de S. Facundo que queren destruir, xa que esta infraestructura que entrou en servizo nos anos 80, agora está en desuso.

Presa de S. Facundo

Camiñamos por un sendeiro de montaña co chan  de pedras.
Sendeiro de pedras 

Cruzamos por esta rústica ponte á outra ladeira da montaña:

Ponte
Hai moitos tramos nos que a vexetación está composta por aciñeiras, sobreiras...

Na nosa subida a Matavenero atopamos excelentes miradoiros como o da seguinte foto que nos deixa ver aló enriba a citada aldea.

No alto, Matavenero

Miradoiro onde podemos observar o camiño que acabamos de percorrer:


Chegamos a Matavenero, unha aldea abandonada na década dos 60 do S. XX ata que en
1989 varias persoas de diferentes nacionalidades únense en Matavenero para crear unha ecoaldea hippie promovida a través do movemento Rainbow Family. Máis de 30 anos despois, a aldea conta con máis de 70 habitantes e tódolos servizos necesarios para levar unha vida cómoda e en contacto coa natureza.

Matavenero

A súas casas están feitas con elementos naturais como pedra e madeira, tenen escola ( de diferente modelo ao que coñecemos) biblioteca...provense de enerxía eléctrica por medio de placas solares, a auga é dos mananciais das montañas e ningunha estrada chega á aldea. (Para transportar materiais pesados construiron un teleférico)

Unha casa de Matavenero

A casa que vemos en 1º termo é a escola, derriba da "Cociña Comunitaria".

Diante da escola hai un espazo para xogos infantís e incluso a caseta que vemos cun tobogán construida de xeito artesanal, ben fermosa!


As casas son todas diferentes e algunha é ben peculiar:


Case 20 nenos e nenas fan de Matavenero a localidade co índice de natalidade máis grande da provincia.

En Matavenero hai espazos de uso común como escola, biblioteca, casa do médico, cantina...

Dende Matavenero, a algo máis de 1000m. de altitude, pódense  ver montañas bercianas.
Montañas dende Matavenero
  
Segundo imos abandonando a aldea, vémola moito mellor. Nós cruzámola pola parte de arriba pero as casas esténdende ladeira abaixo:
Matavenero

Unha construcción moi destacable é o chamado Domo Geodésico que se emprega para reunións, para impartir tallleres...
Actualmente Matavenero es un pueblo reconstruido, no una comunidad, aunque compartimos muchas cosas de la vida cotidiana, tareas, espacios, etc… El pueblo en constante cambio intenta integrar distintas ideas por lo que aquí podrás encontrar una economía y una infraestructura común coexistiendo también con la propiedad privada y unas economías familiares independientes.
O Domo de Matavenero

Abandonamos Matavenero polo medio deste souto.

Imos cara a Poibueno. A paisaxe que nos acompaña non pode ser máis fermosa nun entorno no que todo é silenzo que só se ve roto polos nosos pasos e conversas.
Camiño a Poibueno

O Rego do Rial pasa por Poibueno. Este lugar está situado no fondo do val. A aldea de Matavenero que acabamos de visitar antigamente considerábase que era un barrio de Poibueno e de feito, a igrexa estaba aquí. 
Ponte de madeira sobre o Rego do Rial, en Poibueno

Esta construcción é o que queda do antiquísimo mosteiro de Podiomalo que como soaba mal cambiáronlle o nome a Poibueno. Foi un ilustre mosteiro do S. XII dedicado ao Apóstolo Santiago. Co paso dos séculos, o mosteiro pasou a convertirse nunha igrexa. 
Para ver esta igrexa hai que desviarse uns metros da ruta oficial; despois de cruzar a ponte a ruta segue á esquerda, se pillamos á dereita xa vemos a igrexa.
Na foto distínguese perfectamente o que foi a torre da igrexa.
Igrexa de Poibueno

Esta sería outra entrada:

A aldea de Poibueno, moito máis pequena que Matavenero, está sendo tamén repoboada polo mesmo tipo de xente.
Poibueno

Dende Poibueno chegamos deseguida ao Pozo de las Hoyas: un lugar fascinante pero moi difícil de fotografar ben. Neste lugar o río vai encaixoado entre rochas formando un pozo ancho que desemboca nunha pequena cascada que cae noutro pozo. Esto vese dende un miradoiro no que hai que ter moitísima precaución, non achegándose á beira xa que unha caída podería ser mortal.
Pozo de las Hoyas

Despois do Pozo das Hoyas, nós equivocámonos e en lugar de ir polo camiño "oficial" (poño comiñas porque esta ruta non está homologada e a sinalización tamén é deficiente nalgúns puntos) pero a maioría da xente vai por un sendeiro máis alto, nós vimos que tamén había outro máis abaixo e por ese collemos pero é bastante perigoso (ás veces estreitase bastante e pode ter riscos de caídas) e tivemos ademais que escalar para salvar as rochas que se aprecian na foto. (Hai unha corda para agarrarse o que demostra que por aí tamén pasa xente)
Escalando

Despois desta subida baixamos xusto ao pé do río (se houbese enchente estes días sería imposible pasar)
Pegados ao río 
Despois deste  desvío que fixemos sen darnos conta ao principio de que íamos mal (foron só uns metros) enlazamos co carreiro que viña máis alto por onde deberiamos haber ido. O cruce prodúcese xusto nesta rústica e curiosa ponte:


Polo mesmo camiño da ida, co río sempre á nosa dereita, chegamos de novo a S. Facundo.

Son as 15:00h. cando chegamos de novo a S. Facundo algo cansos pero moi felices de haber feito esta ruta espectacular.

No único restaurante que hai en S. Facundo,  HNOS. VILA ,tíñamos reserva para xantar. Teño que dicir que tanto a comida como a atención foron de 10. A especialidade do restaurante é a troita e comemos croquetas de troita e tamén frita e escabechada Estaba deliciosa!! Tamén probamos os garabanzos con langostinos, a tenreira asada, o secreto, as zamburiñas...e de postre as torrixas...espectaculares!! O mesmo que o arroz con leite, a tarta de mazá, a tarta de chocolate branco...todo unha delicia!!
A xente que nos atendeu (dúas mulleres, unha que parecía ser a xefa e a camareira) foron encantadoras, o servizo moi rápido...enfin para repetir sempre!!

Restaurante hermanos Vila

Despois de comer fixemos un percorrido por esta fermosa vila. Ricardo Vila, o alcalde de San Facundo dende 1993 é o artífice de colocar a esta pintoresca pedanía no mapa. Traballou como mineiro ata 1995 e actualmente exerce de entusiasta embaixador  orgulloso da súa vila. Este alcalde concibe a política como un servizo público e  por eso invirte toda a súa  enerxía en repoboar, preservar e mellorar este extraordinario enclave. Por este motivo, este home recibeu varios recoñecementos que premian a súa labor cara a un turismo sostible.

“El mundo es un pañuelo y San Facundo un oasis” di el.

Subimoa ata o miradoiro:
Miradoiro en S. Facundo

Grazas ao Plan E de Zapatero, foron pioneiros en Castilla e León ao instalar un sistema de depuración de augas con raios ultravioleta. Un método totalmente innovador que non altera químicamente a estructura das augas tratadas.
S. Facundo dende o miradoiro
En S. Facundo non se ve un so cable, xa que van soterrados e os vehículos tampouco circulas polas súas rúas.

S. Facundo naceu dun mosteiro medieval (os monxes sempre escollían para fundar os seus mosteiros o mellores lugares en entornos naturais fermosos nos que poidsen meditar pero tamén que tivesen o necesario para unha vida cómoda: auga, pastos, viñas...) e así no s. IX levantaron aquí un mosteiro dedicado a S. Facundo do que non queda rastro.
Tralo pasado remoto monacal e máis recentemente, agropecuario e mineiro, hoxe San Facundo está orientado al turismo sostible. Turismo de natureza, con varias rutas moi interesantes, restos arqueolóxicos e grandes doses de tranquilidade.
Esta vila ten só 17 habitantes e foi escollida como a vila máis fermosa de León.
Igrexa de S. Facundo

Outro reclamo desta vila é a súa piscina fluvial construida nun tramo do río Argutorio e por suposto a ruta de sendeirismo que acabamos de realizar. Ricardo Vila é un exemplo de crear na súa vila un turismo sostible. 
Aquí vemos a piscina e o seu entorno:
Piscina no rio Argutorio

Respondemos á pregunta do cartel dicindo que SI mereceu a pena e moito pasear pola vila e realizar a ruta de sendeirismo!!
Mereceu a pena, si. Ímonos contentos de ter vido ata aquí



Páxinas web consultadas:
https://sanfacundo.es/

https://cronicaglobal.elespanol.com/vida/san-facundo-pequeno-tesoro-minas_293969_102.html

https://matavenero.net/

https://www.leonoticias.com/

https://www.lanuevacronica.com/de-san-facundo-a-matavenero-y-poibueno