MONTE REBOLLÍN (ACIANA-SALAS-ASTURIAS)

 Hoxe funme a Asturias para realizar a última ruta deste 2022. Concretamente ao concello de Salas e, dentro deste, á parroquia de S. Vicente onde está Aciana que é aldea de onde parte e onde remata esta ruta circular.

A ruta non está sinalizada polo que foi preciso un track para realizala e ir atenta a el, xa que o traxecto presenta numerosos cruces que poden levar a confusión.

É unha ruta que me gustou moito porque non é nada monótona xa que as paisaxes van cambiando, pasa por soutos, piñeirais, aldeas tradicionais, polo alto do monte Rebollín cunhas espectaculares vistas, ten un tramo fluvial...eso sí hai un tramo que xa explicarei que se pode evitar porque tiven que pasar por debaixo dun arame de espiños reptando e rompín unha parca na acción.

Características da ruta:

Lonxitude: 14 km.

Dificultade: non é unha ruta difícil aínda que según eu a fixen vólvese moderada polos arames que tiven que cruzar.

Ruta circular sen sinalizar. Gravei a ruta pero non vou subir o meu track xa que non quero que o siga ninguén e teña que pasar por debaixo de arames con pinchos reptando e se lastime. Eu pasei porque son moi delgada e aínda así, os pinchos raxaron a parka que levaba. 

Eu seguín o track seguinte pero RECOMENDO que no lugar de Fontanos onde hai unha sola casa cunha granxa, se xire á esquerda pasando por diante da casa para acceder á pista que vai aos eólicos e NON se pille á dereita porque entón haberá arames de pinchos para cruzar. Este foi o track que eu seguín en WIKILOC

A miña valoración da ruta: 🔅🔅🔅🔅

Descripción:

Aparco no adro da igrexa de S. Vicente en Aciana ou Arcellana. A 1ª referencia a esta igrexa é do S. XI.

Igrexa de Aciana

Outra vista da igrexa de S. Vicente:

Igrexa de S. Vicente de Aciana

Ten unha portada de estilo románico con arco de medio punto e 3 arquivoltas

Vemos tamén seis "canecillos" moi propios do románico.

A igrexa vista polo outro lado.

Igrexa de Aciana ou Arcellana

Empezo a camiñar por estrada vendo algunhas casas de Aciana:

As paneiras son construccións que veremos en cantidade en tódolas aldeas polas que pasamos. Son unha evolución dos hórreos xa que van ampliándose ata facerse rectangulares. Aparecen no S. XVI e desenrólanse no XVII.

Nas paneiras, os pés ou pegoios pasan a ser máis de 4. A aparición das paneiras é posterior á dos hórreos e dase ao aumentar a producción agrícola cando chegou o millo de América.

Paneira

 Paisaxe de Aciana cos seus verdes prados.

 As paneiras e hórreos están sempre en sitio alto para así manter as colleitas e productos da matanza lonxe da humidade, dos roedores e dos insectos; canto máis altos mellor, para estar solleiros e illados.

Paneira

Xa chegando a Poles vemos na beira da estrada un muíño que se alimentaba dun rego que baixa por aí.

Muíño

Deseguida chego á aldea de Polés, pertencente tamén á parroquia de S. Vicente. Sigo vendo máis e máis paneiras e encántame ese corredor que teñen ao redor!

Polés

Ao rematar mesmo a aldea hai que pillar a pista á esquerda que se ve na foto. Eu non me fixei e seguín uns metros, poucos, de frente. A aplicación do track que seguía avisoume axiña de que ía mal.

Pillar á esquerda.

Vistas dende Polés.

Atopei esta pequena capela chegando ao barrio de Cuxidal, moi cerca e despois de Polés. Está totalmente abandonada.

Capela abandonada en Cuxidal

 En Cuxidal vimos esta curiosa casa que ten o nome do dono ao igual que moitas outras que contemplamos e que poñían "casa de tal ou de cual..." Arados antigos colgan da parede.

A partires de aquí rematou o asfalto de momento. En Cuxidal pillamos un camiño de carro á esquerda. Voltando a vista atrás, vemos as últimas casas  do mencionado barrio e vemos o camiño xa andado.

 

Aló embaixo queda tamén Polés.

 O percorrido vai en ascenso moi suave por pistas locais fáciles de camiñar.

Estamos atravesando o bosque La Faxa que en primavera e outono ten que ser moi fermoso. Estamos atravesando un souto.

 

Este bosque desemboca nun claro, un cruce despexado. Estamos en Campu L´Allanca. Xiramos no cruce á dereita.

 

Subimos por un antigo camiño de carro

Volvendo a vista atrás.

Na seguinte imaxe vemos o camiño polo que subimos xa e o Campu L´Allanca

 

Á nosa esquerda queda a aldea de Casandresín pola que pasaremos máis tarde.

Chegamos ao lugar de Fontanos onde temos esta portela que temos que abrir e volver a pechar. Sempre que fagamos sendeirismo e nos atopemos con estas portelas (algo frecuente nas zonas onde hai gando) temos sempre que deixalas como estaban.

Vemos ao lonxe o lugar de Fontanos onde hai unha casa grande e unha granxa tamén moi grande con moitos aperos agrícolas.  Este camiño que vemos vai deseguida desembocar nun prado de propiedade privada que non estou moi segura se farei ben cruzar pero o track lévame por aí...

Cruzo este prado.

E desemboco neste camiño. Ao final do mesmo, o track lévame á dereita pero mellor me fora coller á esquerda, pasar por diante da casa e desembocar directamente na pista que vai aos eólicos.

Vistas do prado que acabo de cruzar.

Xirando á dereita, crucei este prado con vacas.

 

E neste punto xa tiven o 1º obstáculo pero crucei sen maiores dificutades por debaixo do arame. (Estes prados están todos cercados de arames de espiños)

 

Subín uns 20m aprox. por este carreiro

 E....case me dá un patatús ao ver esto que se nota que foi renovado non hai moito. Arames moi novos e tesos, madeira tamén moi nova...e toda unha verxa deste xeito. Non vin lugar onde houbese algún arame máis solto ou floxo que se poidese pasar sen dificultade. 

Andiven uns pasos ao son da verxa e un pouco máis adiante, tiven que reptar por debaixo para cruzar e aínda así rachei a parka que levaba. Supoño que se fose en camiseta, arañaría ben as costas...

As vistas son espectaculares. Vemos ao lonxe o mar e Salas aí embaixo.

 

 Damos a volta ao Monte Rebollín.

 

Vistas dende o Rebollín. Un pouco máis adiante, no 1º cruce, xiramos á esquerda.

Esta pista é un atallo para baixar a Casandresín.

A pista conecta coa estrada local que vemos. Por aí temos que ir:

Casandresín é tamén unah aldea da parroquia de S. Vicente eten esta capela que parece de xoguete do pequeniña que é. Está dedicada a Santa Ana.

 Na parte baixa desta aldea temos que torcer á esquerda para coller un camiño que por certo nesta época leva moita auga.

 

Por este camiño tan fermoso iremos ata ás beiras do río Benuco.

 Pasaremos piñeireais 

 E soutos:

Despois dunha longa baixada que ás veces toma bastante desnivel, chegamos ao río Benuco.

Cruzamos a ponte e xa iremos sempre ata o final ao pé deste río. Ás veces apenas o vemos porque rá encaixonado algo máis abaixo pero escoitámolo. Non camiñamos por ningunha senda fluvial ao pé mesmo do río senón que imos por un camiño dos de toda a vida.


Moitas veces camiñaremos case pegados a el.


Cruzamos unha segunda ponte:


Desvíome uns 20 m. da ruta principal para ver máis de crca este muíño.

E o camiño desemboca na estrada local pola que subín no coche pola mañá, ao pé da igrexa mesmo. Dende aquí, no adro da igrexa teño unhas boas vistas do val de Aciana ou Arcellana.

Aciana ou Arcellana

Páxinas web consultadas:

https://www.asturnatura.com/turismo/iglesia-de-san-vicente-de-arcellana/2605.html

https://www.artesaniaasturiana.com/el-horreo-asturiano-125#