CAMIÑO NATURAL DO CANTÁBRICO (BURELA- S. CIBRAO)

 A etapa 4 do Camiño Natural do Cantábrico, vai de Burela a S. Cibrao. É a etapa máis curta e eu acorteina algo máis aínda, xa que oficialmente  sae dende a praia urbana de O Portelo percorrendo o paseo marítimo de Burela pero eu saín dende a praia de A Marosa dado que esa parte xa teño moi percorrida porque ademais forma parte da ruta circular de Burela que xa plasmei neste blog:

Rutas de sendeirismo: RUTA CIRCULAR DE BURELA

Saín pois dende A Marosa e, alternando carreiros e camiños con asfalto, cheguei a S. Cibrao, pasando antes por moi cerca da praia de Rueta, xa no concello de Cervo.

Nun momento dado, o Camiño alónxase da costa para levarnos ver o Pazo de Pedrosa por un trazado ben fermoso e xa desembocaremos na vila de S Cibrao que percorreremos ata chegar á Punta da Atalaia onde está o faro.

Ao final da entrada, deixo o track desta ruta.

Características deste tramo:

Lonxitude: 10,3 km.

Dificultade: ningunha

Ruta lineal ben sinalizada agás nun cruce no que é fácil engañarse. É o cruce onde se atopa a única fonte que atoparemos, en Madeiros. Neste cruce temos dúas posibilidades: seguir de frente ou pillar á esquerda. HAI QUE PILLAR Á ESQUERDA! Seguindo o track que deixarei ao remate, non hai perda.

Descripción:

Saín pois da Praia de A Marosa en Burela e deseguida abandonarei este concello xa que esta praia limita xa case co concello veciño de Cervo.

Praia de A Marosa

Abandonamos a praia por este carreiro como nos indican os sinais:

O carreiro anterior desemboca deseguida na beirarúa pegada á estrada pola que imos só uns poucos metros:

Deseguida pillamos un carreiro á dereita que nos leva cerca dos acantilados. Hoxe o mar está ben bravo e a súa forza sobrecolle:

No momento que empecei a camiñar por aquí non puiden deixar de acordarme doutro Camiño: o dos Faros que temos feito ata a metade aprox. e axiña contamos con retomalo.

Aquí tamén hai cantís :

O illote que vemos de frente chámase Pena Grande

Saimos ao asfalto polo que iremos durante aprox. 1,5km.

Levando sempre o Cantábrico pola dereita:

Agora pillamos un ancho camiño:

De momento, o Camiño está perfectamente sinalizado. Onde se ve a casa, ao fondo, tomaremos de novo a estrada pola que camiñaremos aprox. 700m.

Cruzaremos unha ponte na estrada sobre o río Xunco que está a punto de desembocar na praia de Rueta:

Por debaixo desta ponte vemos o río Xunco desembocando na praia de Rueta:

O barrio de Rueta, do concello de Cervo. Xusto na curva que se ve tomaremos unha pista de asfalto ou estrada local á esquerda durante 700m.

Rueta

Agora alonxámonos do Cantábrico:

Ao fondo distinguimos(malamente porque había néboa ao lonxe) S. Cibrao e as chimeneas de Alúmina:

Esta é a única fonte que veremos en toda a ruta e OLLO! Aquí falta sinalización. A fonte está nun cruce e deberemos pillar á dereita:

Imos cara ao apeadeiro de Madeiro.

Despois do apeadeiro, vou paralelo á vía por un carreiro durante uns 500m:

Ao remate deste carreiro, cruzo por debaixo da vía para desembocar no Polígono Industrial de S. Cibrao:

Durante uns 500m. (Xusto ata remata a subida da estrada) camiño pola beira da LU-P- 1510

Deseguida vemos esta enorme casa que están restaurando:

Pasamos á beira deste pozo de pedra:

E adentrámonos por un carreiro ben tupido de vexetación durante uns poucos metros:

E vemos á dereita o Pazo de Pedrosa de caracter privado:

Este Pazo foi construído por un nobre irlandes chamado O´Connor que fuxía das persecucións relixiosas no seu país no S. XVI. Chegou a esta zona e vendo o que se parecía no verdor á súa terra, quedouse a vivir aquí construíndo este pazo. No seu interior aínda se conserva o mascarón de proa do barco no que viaxou. Na actualidade, o pazo é propiedade de dáus familias e pertenceu no pasado aos marqueses de Villaverde de Limia ou de Pedrosa, como se coñecen na localidade.

Chamoume a atención esta árbore á beira do camiño, sola, grande, fermosa: é unha moreira negra.

Ao rematar este camiño que traíamos, desembocamos nun acceso novo que fixeron non hai moito para entrar a S. Cibrao. Cruzarmos a estrada para coller a pista de grava da esquerda que desemboca deseguida nunha rotonda:

Xa vemos ao fondo a punta da Atalaia co faro:

A partires de aquí, entramos no fermoso paseo marítimo de S. Cibrao. A primeira praia que atopamos é a da Caosa:

Praia de A Caosa

S. Cibrao é unha península pequena pero moi fermosa que acumula nun espazo pequeno tres praias magníficas, un paseo marítimo que dá gusto percorrer; un porto pequeno e acolledor; a Punta da Atalaia onde se atopa o faro e dende o que hai unhas vistas grandiosas sobre o Cantábrico (non hai moito que puxeron un mirador de ferro e cristal moi vangardista dende o que divisamos o mar, os Farallóns e a zona industrial de Alúmina-Alumnio) preciosos parques e prazas...

A Península da Paz como é coñecida esta vila, está dividida en dúas zonas: o Porto de Arriba (onde está a parte alta co faro e o barrio de pescadores) e o Porto de abaixo que é a parte continental xa que Porto de Arriba pénsase que era unha illa que foi uníndose á outra parte por acumulación de area.

Un rincón da vila

Paseo marítimo

 Outra praia: a de Cubelas

Estas ruínas son chamadas " O castelo" tal vez pola súa forma. Realmente, son os restos dunha fábrica de salazón. No ano 1921 sufriu un incendio e xa non sería reconstruída.

Despois dunha curta subida, aí temos o faro na Punta Atalaia:

Os illotes que vemos dende o faro, son Os Farallóns. É un arquipélago formado por tres illas onde levan naufragado varios barcos.

Mirador vangardista cunhas vistas impresionantes sobre o Cantábrico e os Farallóns de frente.

Rodeamos o faro e baixamos pola parte contraria á subida atopándonos co antiguo barrio de pescadores:

Rematando a baixada atopamos a capela de S Cibrao que data dos séculos IX ou X sendo probable que antiguamente fose unha igrexa.

Estamos no porto:

Seguimos o noso camiño polo paseo marítimo que agora bordea a famosa praia de O Torno:

Nesta praia atopamos atopamos a estátua da famosa Maruxaina. Di a lenda que cerca dos Farallóns hai un castelo debaixo da auga onde vive unha serea. Uns din que é boa e que emprega a súa sabedoría para avisar aos mariñeiros das inclemencias do mar; outros din que é mala e que emprega os seus encantos para enfeitizar aos mariñeiros dando lugar a que estes se perdan no mar.

A festa da Maruxaina está declarada de interese turístico e celébrase cada ano na praia do Torno onde, portada polos mariñeiros aló pola medianoite, é xulgada na praia. A xente viste ese día como se vestía antiguamente a xente do mar. Se a Maruxaina é absolta no xuizo(algo que sempre sucede) todo son vítores, ledicia e a festa continúa e se non queimaríana.

Rematamos este tramo do Camiño Natural do Cantábrico, vendo como o río Xunco desemboca na praia de O Torno.

Track da ruta:

Powered by Wikiloc