Ao estar tan cerca da Mariña lucense, o cancello de Valdés non é un descoñecido para min. Neste concello xa realizamos 3 rutas. Estas:
Luarca-Praia de Portizuelo-Luarca
Hoxe realizamos unha ruta moi fermosa e interesante, é costeira e fluvial xa que estaremos na praia de Barayo e no río do mesmo nome, no que decubriremos unha cascada sen sinalizar, preciosa e nun entorno idílico.
Características:
- Lonxitude: 8,4 km.
- Dificultade: fácil.
- Ruta circular sinalizada parcialmente. Deixo o meu track en WIKILOC
Descripción:
Partimos do aparcadoiro máis pegado á praia de Bayota.
Imos por este carreiro uns 200m.
Ata atopar unhas rústicas escaleiras que nos baixan á praia.
Pero...OLLO!! Nesta praia desemboca o río Barayo e para accder á praia por este lado teremos que cruzalo a pé. Esto só será posible en marea baixa e cando estas son grandes, se non queremos mollarnos claro.
 |
| O río Barayo na súa desembocadura. |
Así estaba o acceso á praia. A marea xa estaba subindo e había bastante auga. Se fose verán aínda poderiamos cruzar pero agora en inverno non apetece.... así que demos a volta.
 |
| O río Barayo xuntándose co Cantábrico |
Demos a volta outra vez ata os aparcadoiros e optamos polo acceso máis largo.
Leva chovendo bastantes días de forma continuada o que fai que o camiño estea anegado en varios tramos. Buscamos alternativas para pasar por sendeiros xa pateados.
Na entrada á praia vemos un cartel en forma de táboa de surf que entre outras cousas di:
"La Reserva Natural Parcial de Barayo constituye un claro ejemplo de sistema dunar- estuarino con unalto valor ecológico y paisajístico"
Hai tamén varios letreiros que nos piden por favor non pisar as dunas xa que son ecosistemas moi fráxiles e que se erosionan facilmente se son pisadas.
Sabemos que na parte leste da praia hai unhas covas chamadas Las Sántinas que só se pode acceder a elas cando a marea non está moi chea. Tivemos sorte: a auga estaba subindo pero non o suficiente para que non poideramos adentrarnos nelas.
A praia de Barayo foi considerada no 2022 como a mellor de España segundo o xornal británico The Times. É una praia salvaxe, illada á que non chegan os vehículos, de area moi fina e en cor oscuro. Rodeada de acantilados, na súa parte leste, ceca das covas, practícase o nudismo. Ten un sistema de dunas e marismas de gran valor.
Na foto seguinte, por onde vai a auga non é o río, é o camiño.
Pasamos por Cerro del Castán (cerro: elevación natural del terreno de poca altura y aislada) onde hai uns apatamentos.
Atravesamos despois un piñeiral.
E baixamos á cascada por un carreiro:
Formada polo río Barayo, a cascada de Pozo Fero é moi descoñecida e sen ningunha sinalización para chegar a ela. Non é alta pero a auga baixa con moita forza e o entorno é precioso!!
O río Baraya ao desembocar forma unha inmensa marisma na que, entre outras plantas, medran os xuncos.
Atravesamos outra vez o bosque, agora en sentido contrario.
Voltamos cruzar a ponte e estamos de novo no muíño.
Viñemos polo carreiro da dereita. Agora seguimos de frente, polo camiño ancho.
As árbores mostran as súas cores outonais.
Á beira do camiño, nun monte vemos esta placa e esas pedra que nos fan pensar que sí está enterrada unha persoa.
Imos pegadiños ao río. O río Barayo é o límite natural entre os concellos de Navia e Valdés, é un río moi curto que nace no concello de Navia e que forma na súa desembocadura un espectacular estuario.
O camiño tiña tramos anegados polo desbordamento do río e pasamos como poidemos polo monte.
 |
| Cerro del Castán |
 |
| Cascada de Pozo Fero |
Damos a volta dende a cascada e chegamos ao cruce onde nos desviamos antes e en lugar de voltar polo mesmo sitio, decidimos subir á esquerda por un camiño que nos vai levar ao outro aparcadoiro de Barayo. Segundo subimos, vemos o desfiladeiro por onde vai o río e ao lonxe vemos un pouco o mar.
Na foto seguinte, vemos o outro aparcadoiro que é onde oficialmente empreza a ruta da Senda Costeira Naviega.
Imos durante 1,5 km. por estrada.
Ata pillar un camiño á dereita durante uns metros.
Atravesamos unha terra porque víamos xa o coche moi cerca e tiña tanta auga das últimas chuvias que nos enterramos ata os nocellos.
