 |
| Matavenero |
Por 1ª vez fomos ata O Bierzo , comarca da provincia de León dentro da C. Autónoma de Castela-León.
Non nos queda máis lonxe O Bierzo que algunhas zonas da prov. de A Coruña ou Pontevedra e Ourense así que aló nos fomos a facer unha ruta de sendeirismo preciosa que vou ir comentando.
Características da ruta:
Lonxitude: 11,6 km.
Dificultade: Moderada
Ruta circular cun tramo lineal de ida e volta, sinalizada en parte. O meu track en WIKILOC
Descripción:
Esta ruta empeza e acaba na localidade de S. Facundo que pertence ao concello de Torre del Bierzo.
S Facundo é unha vila moi pequena, moi fermosa e coidada, rodeada de montañas, con moito encanto!!
 |
| S. Facundo |
 |
| Aparcadoiros á entrada da vila. |
No 2018 inaugurouse en S. Facundo o monumento á Troita. É o 1º que vemos segundo entramos á vila. A escultura é obra de Arturo Nogueira artista de Vilafranca do Bierzo.
 |
| Monumento á troita Nun muro dunha casa vemos este cartel co precorrido que imos a facer. |
 |
| Panel indicativo de ruta |
Abandonamos S. Facundo pillando á esquerda. Á volta xa percorreremos toda a vila para desfrutala máis.
 |
| Abandonando S. Facundo |
Camiñamos ao pé do río Argutorio:
 |
| Á esquerda, o río Argutorio |
Chamou a nosa atención este cartel. Sempre, sempre debemos ter en conta o que di:
 |
| Cartel que hai que ler e cumprir o que di, claro. |
Empezamos a subir suavemente entre uces floridas.
 |
| Carreiro entre uces. |
Facendo sendeirismo, ás veces atopámonos con imprevistos que hai que sortear:
 |
| Imprevistos |
Vemos a Presa de S. Facundo que queren destruir, xa que esta infraestructura que entrou en servizo nos anos 80, agora está en desuso.
 |
| Presa de S. Facundo |
Camiñamos por un sendeiro de montaña co chan de pedras.
 |
| Sendeiro de pedras |
Cruzamos por esta rústica ponte á outra ladeira da montaña:
 |
| Ponte |
Na nosa subida a Matavenero atopamos excelentes miradoiros como o da seguinte foto que nos deixa ver aló enriba a citada aldea.
 |
| No alto, Matavenero |
Miradoiro onde podemos observar o camiño que acabamos de percorrer:
Chegamos a Matavenero, unha aldea abandonada na década dos 60 do S. XX ata que en
1989 varias persoas de diferentes nacionalidades únense en Matavenero para crear unha ecoaldea hippie promovida a través do movemento Rainbow Family. Máis de 30 anos despois, a aldea conta con máis de 70 habitantes e tódolos servizos necesarios para levar unha vida cómoda e en contacto coa natureza.
 |
| Matavenero A súas casas están feitas con elementos naturais como pedra e madeira, tenen escola ( de diferente modelo ao que coñecemos) biblioteca...provense de enerxía eléctrica por medio de placas solares, a auga é dos mananciais das montañas e ningunha estrada chega á aldea. (Para transportar materiais pesados construiron un teleférico) |
 |
| Unha casa de Matavenero |
A casa que vemos en 1º termo é a escola, derriba da "Cociña Comunitaria".
Diante da escola hai un espazo para xogos infantís e incluso a caseta que vemos cun tobogán construida de xeito artesanal, ben fermosa!
As casas son todas diferentes e algunha é ben peculiar:
Case 20 nenos e nenas fan de Matavenero a localidade co índice de natalidade máis grande da provincia.
En Matavenero hai espazos de uso común como escola, biblioteca, casa do médico, cantina...
Dende Matavenero, a algo máis de 1000m. de altitude, pódense ver montañas bercianas.
 |
| Montañas dende Matavenero |
Segundo imos abandonando a aldea, vémola moito mellor. Nós cruzámola pola parte de arriba pero as casas esténdende ladeira abaixo:
 |
| Matavenero |
Unha construcción moi destacable é o chamado Domo Geodésico que se emprega para reunións, para impartir tallleres...
Actualmente Matavenero es un pueblo reconstruido, no una comunidad, aunque compartimos muchas cosas de la vida cotidiana, tareas, espacios, etc… El pueblo en constante cambio intenta integrar distintas ideas por lo que aquí podrás encontrar una economía y una infraestructura común coexistiendo también con la propiedad privada y unas economías familiares independientes.
 |
| O Domo de Matavenero |
Abandonamos Matavenero polo medio deste souto.
Imos cara a Poibueno. A paisaxe que nos acompaña non pode ser máis fermosa nun entorno no que todo é silenzo que só se ve roto polos nosos pasos e conversas.
 |
| Camiño a Poibueno |
O Rego do Rial pasa por Poibueno. Este lugar está situado no fondo do val. A aldea de Matavenero que acabamos de visitar antigamente considerábase que era un barrio de Poibueno e de feito, a igrexa estaba aquí.
 |
| Ponte de madeira sobre o Rego do Rial, en Poibueno |
Esta construcción é o que queda do antiquísimo mosteiro de Podiomalo que como soaba mal cambiáronlle o nome a Poibueno. Foi un ilustre mosteiro do S. XII dedicado ao Apóstolo Santiago. Co paso dos séculos, o mosteiro pasou a convertirse nunha igrexa.
Para ver esta igrexa hai que desviarse uns metros da ruta oficial; despois de cruzar a ponte a ruta segue á esquerda, se pillamos á dereita xa vemos a igrexa.
Na foto distínguese perfectamente o que foi a torre da igrexa.
 |
| Igrexa de Poibueno |
Esta sería outra entrada:
A aldea de Poibueno, moito máis pequena que Matavenero, está sendo tamén repoboada polo mesmo tipo de xente.
 |
Poibueno Dende Poibueno chegamos deseguida ao Pozo de las Hoyas: un lugar fascinante pero moi difícil de fotografar ben. Neste lugar o río vai encaixoado entre rochas formando un pozo ancho que desemboca nunha pequena cascada que cae noutro pozo. Esto vese dende un miradoiro no que hai que ter moitísima precaución, non achegándose á beira xa que unha caída podería ser mortal.  Pozo de las Hoyas Despois do Pozo das Hoyas, nós equivocámonos e en lugar de ir polo camiño "oficial" (poño comiñas porque esta ruta non está homologada e a sinalización tamén é deficiente nalgúns puntos) pero a maioría da xente vai por un sendeiro máis alto, nós vimos que tamén había outro máis abaixo e por ese collemos pero é bastante perigoso (ás veces estreitase bastante e pode ter riscos de caídas) e tivemos ademais que escalar para salvar as rochas que se aprecian na foto. (Hai unha corda para agarrarse o que demostra que por aí tamén pasa xente)  Escalando Despois desta subida baixamos xusto ao pé do río (se houbese enchente estes días sería imposible pasar)  |
Despois deste desvío que fixemos sen darnos conta ao principio de que íamos mal (foron só uns metros) enlazamos co carreiro que viña máis alto por onde deberiamos haber ido. O cruce prodúcese xusto nesta rústica e curiosa ponte:
Polo mesmo camiño da ida, co río sempre á nosa dereita, chegamos de novo a S. Facundo.
Son as 15:00h. cando chegamos de novo a S. Facundo algo cansos pero moi felices de haber feito esta ruta espectacular.
No único restaurante que hai en S. Facundo, HNOS. VILA ,tíñamos reserva para xantar. Teño que dicir que tanto a comida como a atención foron de 10. A especialidade do restaurante é a troita e comemos croquetas de troita e tamén frita e escabechada Estaba deliciosa!! Tamén probamos os garabanzos con langostinos, a tenreira asada, o secreto, as zamburiñas...e de postre as torrixas...espectaculares!! O mesmo que o arroz con leite, a tarta de mazá, a tarta de chocolate branco...todo unha delicia!!
A xente que nos atendeu (dúas mulleres, unha que parecía ser a xefa e a camareira) foron encantadoras, o servizo moi rápido...enfin para repetir sempre!!
 |
| Restaurante hermanos Vila |
Despois de comer fixemos un percorrido por esta fermosa vila. Ricardo Vila, o alcalde de San Facundo dende 1993 é o artífice de colocar a esta pintoresca pedanía no mapa. Traballou como mineiro ata 1995 e actualmente exerce de entusiasta embaixador orgulloso da súa vila. Este alcalde concibe a política como un servizo público e por eso invirte toda a súa enerxía en repoboar, preservar e mellorar este extraordinario enclave. Por este motivo, este home recibeu varios recoñecementos que premian a súa labor cara a un turismo sostible.
“El mundo es un pañuelo y San Facundo un oasis” di el.
Subimoa ata o miradoiro: |
| Miradoiro en S. Facundo |
Grazas ao Plan E de Zapatero, foron pioneiros en Castilla e León ao instalar un sistema de depuración de augas con raios ultravioleta. Un método totalmente innovador que non altera químicamente a estructura das augas tratadas.
 |
| S. Facundo dende o miradoiro |
En S. Facundo non se ve un so cable, xa que van soterrados e os vehículos tampouco circulas polas súas rúas.
S. Facundo naceu dun mosteiro medieval (os monxes sempre escollían para fundar os seus mosteiros o mellores lugares en entornos naturais fermosos nos que poidsen meditar pero tamén que tivesen o necesario para unha vida cómoda: auga, pastos, viñas...) e así no s. IX levantaron aquí un mosteiro dedicado a S. Facundo do que non queda rastro.
Tralo pasado remoto monacal e máis recentemente, agropecuario e mineiro, hoxe San Facundo está orientado al turismo sostible. Turismo de natureza, con varias rutas moi interesantes, restos arqueolóxicos e grandes doses de tranquilidade.
Esta vila ten só 17 habitantes e foi escollida como a vila máis fermosa de León.
 |
| Igrexa de S. Facundo |
Outro reclamo desta vila é a súa piscina fluvial construida nun tramo do río Argutorio e por suposto a ruta de sendeirismo que acabamos de realizar. Ricardo Vila é un exemplo de crear na súa vila un turismo sostible.
Aquí vemos a piscina e o seu entorno:
 |
| Piscina no rio Argutorio |
 |
| Mereceu a pena, si. Ímonos contentos de ter vido ata aquí |
Páxinas web consultadas:
https://sanfacundo.es/
https://matavenero.net/
https://www.lanuevacronica.com/de-san-facundo-a-matavenero-y-poibueno
